Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, για τους Πρόσφυγες, μέχρι και τις 14 Σεπτεμβρίου 2015, οι ροές (αφίξεις) προς την Ελλάδα μέσω της Μεσογείου ανήλθαν στις 288.020, παρουσιάζοντας αύξηση 602% σε σχέση με το σύνολο του 2014 (41048). Αυτή η ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση των προσφυγικών ροών, άρχισε να γίνεται ορατή από το πρώτο τρίμηνο της διακυβέρνησης του Σύριζα , όταν οι ροές έφτασαν στις 23.712, ενώ το ίδιο διάστημα του 2014, οι ροές ήταν 3.759, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 630%. Είναι σε όλους μας γνωστές, οι ανεύθυνες διακηρύξεις, της κ.Χριστοδουλοπούλου, «περί λιάσματος», του Πρωθυπουργού μας ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, αλλά και των Μουσουλμάνων βουλευτών του Σύριζα, περί ανοίγματος του φράχτη στον Έβρο. Γενικά η αντίληψη και η ιδεοληψία της αριστεράς, περί ανοιχτών συνόρων, έδωσε το έναυσμα και το «σήμα», μπορούμε, να πούμε στην Τουρκία να αρχίσει να προωθεί πρόσφυγες – μετανάστες, από το εσωτερικό της στην Πατρίδα μας.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επισημάνουμε, την στήριξη του ΌΧΙ, με ποικίλους τρόπους, από το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, στο Δημοψήφισμα που είχε προκηρύξει τότε ο κ.Τσίπρας. Ασχέτως, που το ΌΧΙ, μετατράπηκε σε ΝΑΙ, μέσα σε ένα βράδυ από τον Πρωθυπουργό, έχει καταγραφεί αυτή η ιδότυπη σύμπλευση, κυβέρνησης και τουρκικού προξενείου.
Στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περίπου 45.000 εγκλωβισμένοι πρόσφυγες – μετανάστες. Δεν μπορούμε, να διατυπώσουμε με ακρίβεια, ποιο το νομικό καθεστώς, αυτών των ανθρώπων. Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί, ότι η έννοια του πρόσφυγα και του μετανάστη, είναι νομικές έννοιες και μόνο, βάσει των οποίων, έχουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και οι ίδιοι αλλά και οι χώρες που τους δέχονται. Η λύση, του μεταναστευτικού, σε ένα σημαντικό βαθμό, κρίνεται από τον νομικό χαρακτηρισμό, κάποιου ως πρόσφυγα ή ως οικονομικού μετανάστη.
Σύμφωνα, με τη Σύμβαση της Γενεύης, το Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ, θεωρείται πρόσφυγας, εκείνος που βρίσκεται έξω από την πατρίδα του, και το οποίο διατρέχει βάσιμο φόβο δίωξης, λόγω της φυλής, της θρησκείας, της εθνικότητας, της συμμετοχής του σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα ή των πολιτικών του πεποιθήσεων, και λόγω αυτού του φόβου δεν μπορεί να γυρίσει εκεί. Με την έννοια «δίωξη» νοείται η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως τα βασανιστήρια, η αυθαίρετη κράτηση, η διακριτική μεταχείριση που θέτει σε κίνδυνο την επιβίωση του διωκόμενου .
Αντίθετα, οικονομικός μετανάστης, είναι εκείνος που εγκαταλείπει τη χώρα του προσβλέποντας σε καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, στις χώρες τελικού προορισμού τους. Οι οικονομικοί μετανάστες έχουν καταρχήν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους όποτε το θελήσουν. Αντιθέτως, οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστρέψουν μέχρι να αλλάξει εκεί η κατάσταση, έτσι ώστε να μπορούν να γυρίσουν και να είναι ασφαλείς. Αυτό επιτάσσει η διεθνής Σύμβαση της Γενεύης για το Καθεστώς των Προσφύγων, το Δουβλίνο ΙΙ και Δουβλίνο ΙΙΙ.
Στη Χώρα μας, η κυβέρνηση μας, δια στόματος του ίδιου του Πρωθυπουργού, στο πρόσφατο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, δήλωσε αδυναμία να ξεχωρίσει τους Πρόσφυγες από τους μετανάστες. Γίνεται αντιληπτό, ότι αυτή η αδυναμία της κυβέρνησης του Σύριζα και λόγω της ιδεοληψίας της, αποτελεί έναν ουσιαστικό λόγο για τον εγκλωβισμό χιλιάδων μεταναστών αυτή τη στιγμή στην Πατρίδα μας. Εάν προχωρήσει, η Ελλάδα στην διάκριση μεταξύ μεταναστών και προσφύγων, καμία χώρα ούτε ευρωπαϊκή, ούτε χώρα προελεύσεως δεν μπορεί να τους δεχτεί πίσω.
Βλέπουμε, δηλαδή τόσο η Ευρώπη, όσο και η Τουρκία, εκμεταλλεύονται την ανεπάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης, για μικροπολιτικά παιχνίδια και γεωστρατηγικά συμφέροντα, με θύματα τους ίδιους τους ανθρώπους, που αναζητούν μια νέα Γη επαγγελίας.
Για να γίνει αντιληπτό, σε όλους μας, τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση, δεν μένει παρά να μελετήσουμε το νόμο για την Ιθαγένεια, που ψήφισε ο Σύριζα το καλοκαίρι.
Στο Νόμο για την Ιθαγένεια, τον 4332/2015, στο άρθρο 8 §19, αναφέρεται ρητώς ότι: « Η παράγραφος 2 του άρθρου 139 αντικαθίσταται ως εξής: Από την έναρξη ισχύος του Ν. 4251/2014, διατηρούνται σε ισχύ οι διατάξεις των άρθρων 76 κ.ο.κ» Αν δούμε το άρθρο 139 του Ν.4251/2014 §2, βλέπουμε ότι διατηρούνται σε ισχύ ανάμεσα στα άλλα και το άρθρο 76 του Ν.3386/2005. Στο άρθρο 76 του Νόμου 3386/2005, το οποίο αφορά τις προϋποθέσεις για διοικητικές απελάσεις, και συγκεκριμένα στην §1α, αναφέρεται ρητώς, ότι η διοικητική απέλαση επιτρέπεται σε περίπτωση διακίνησης λαθρομεταναστών. Αυτό το άρθρο έχει διατηρηθεί σε ισχύ, από την κυβέρνηση του Σύριζα, στον πρόσφατο νόμο για την Ιθαγένεια, αλλά προφανώς δεν τον γνωρίζουν, ούτε τον έχουν διαβάσει, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα υποστήριζαν σε κάθε ευκαιρία, ότι δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, αλλά παράτυποι μετανάστες. Υπάρχουν τελικά λαθρομετανάστες και με υπογραφή Σύριζα, αλλά το αγνοούν.
Είναι πολύ δύσκολο, για μια κυβέρνηση, που δεν ξέρει ούτε η ίδια τι υπογράφει και τι ψηφίζει, να αντιμετωπίσει ένα τόσο περίπλοκο πρόβλημα που έχει διαστάσεις γεωστρατηγικές, πολιτικές, οικονομικές αλλά και κοινωνικές.
Είναι επιβεβλημένο, με κάθε κόστος, να γίνεται η διάκριση μεταναστών – προσφύγων στα προαναχωρησιακά κέντρα (hot spots), για να μπορεί μετά η Ελλάδα να τους προωθήσει είτε στα άλλα ευρωπαϊκά Κράτη, ( αν πρόκειται για πρόσφυγες), είτε στην χώρα προέλευσής τους, (αν πρόκειται για μετανάστες).
Είναι ξεκάθαρο, ότι η Ελλάδα, δεν μπορεί να εξασφαλίσει σε αυτούς τους ανθρώπους, αξιοπρεπή διαβίωση και όχι για ρατσιστικούς λόγους, αλλά λόγω των Μνημονιακών πολιτικών, ήδη υπάρχουν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στο όριο της φτώχειας και κάτω. Πρέπει να απεγκλωβιστούν, από την ελληνική επικράτεια οι άνθρωποι αυτοί, για να μην υπάρξει κανένας συμψηφισμός μεταξύ μεταναστευτικού και δημοσιονομικών.
Ούτε για αστείο, δεν πρέπει να κάνουμε ροζ, τις κόκκινες γραμμές, στα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα, με αφορμή το μεταναστευτικό, για να γλυτώσουμε κάποια δις ευρώ, από την δημοσιονομική προσαρμογή, που έχει κάνει αποδεκτή η κυβέρνηση με το Μνημόνιο που υπέγραψε τον Αύγουστο.
*Δικηγόρος,
Πρόεδρος - Ριζοσπαστικός
Εθνικός Συναγερμός (ΡΙΖ.Ε.Σ.)
