Είχε περάσει περισσότερο από μια ώρα από τη στιγμή που ο πρώτος αθλητής είχε κόψει το νήμα στη γραμμή του τερματισμού –τα φώτα είχαν σχεδόν σβήσει- ο πολύς κόσμος είχε αποχωρήσει και ήταν ελάχιστοι αυτοί που βρίσκονταν ακόμη στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου της πόλης του Μεξικού για να τιμήσουν τον Τανζανό δρομέα, τον τελευταίο μαραθωνοδρόμο που εκείνη την ώρα έμπαινε στο κρύο σκοτεινό στάδιο. Κουτσαίνοντας και με τον πόνο να χαρακώνει το ιδρωμένο του πρόσωπο σε κάθε του βήμα έφτασε μέχρι το τέλος και τερμάτισε. Όταν αργότερα ρωτήθηκε γιατί ο τραυματισμός, οι πόνοι και η ταλαιπωρία της προσπάθειας δεν τον έκαναν να εγκαταλείψει, ο αθλητής αυτός των Ολυμπιακών Αγώνων του 1968 απάντησε: «Η χώρα μου δεν με έστειλε 7.000 μίλια μακριά για να ξεκινήσω τον αγώνα. Με έστειλε 7.000 μίλια μακριά για να τελειώσω τον αγώνα».
Οι πίνακες των παγκόσμιων ρεκόρ και τα βάθρα των νικητών δεν χωράνε πάντα το μεγαλείο των αγώνων.
Όσο κι αν τελειοποιηθούν τα χρονόμετρα, όσο κι αν εξελιχθούν τα όργανα μέτρησης, όσο κι αν αυξηθούν οι κάμερες που καλύπτουν τους αγώνες, ποτέ δεν θα μπορέσει να καταγραφεί το προσωπικό ρεκόρ του κάθε απλού αθλητή που νικά και ξεπερνά τον εαυτό του για να τον φέρει μια ανάσα πιο δυνατά, ένα βήμα πιο μακριά, ένα σκαλί πιο ψηλά. Τα χρονόμετρα, οι κάμερες και οι προβολείς δεν μπορούν, δυστυχώς, να πιάσουν τα τεράστια προσωπικά ρεκόρ στην προσωπική προσπάθεια του κάθε αθλητή, τα ρεκόρ στον προσωπικό αγώνα του κάθε ανθρώπου με τον εαυτό του. Κι αυτός ο αγώνας είναι ο πιο επώδυνος και ουσιαστικός.
Ο αγώνας στην Εκκλησία, στο Σώμα Χριστού, είναι ο αγώνας για το προσωπικό ρεκόρ, και όχι για το παγκόσμιο. Στον αγώνα με τους άλλους ξεχωρίζει ο καλύτερος, γιατί ο αγώνας είναι σχετικός, για να ξεπεράσεις κάποιους άλλους· στον αγώνα με τον εαυτό μας χρίζεται ο άγιος, γιατί ο αγώνας είναι για το απόλυτο, για το ξεπέρασμα του εγωισμού και τη βίωση μιας σχέσης. Ο εγωισμός είναι ο αντίπαλος που πάντα προκαλεί και ποτέ δεν κουράζεται. Είναι δύσκολος αγώνας. Γιατί η σωτηρία απαιτεί καθημερινά ρεκόρ. Και είναι ρεκόρ άπιαστα και ακατάρριπτα – γιατί είναι προσωπικά. Και είναι τα ρεκόρ που γίνονται στο λιγοστό φως ενός κεριού, με τα γόνατα ματωμένα και με την υπομονή που θα οδηγήσει μέχρι το τέλος. Είναι ο προσωπικός αγώνας που καμιά κάμερα δεν θα καταγράψει, γιατί είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν να τον εκτιμήσουν και να τον κρίνουν – και ίσως να χρειάζεται μόνο ένας…
Παπαδόπουλος Θεόφιλος
Δάσκαλος
