Θέμα στο οποίο πρέπει να συνυπάρξουν και να λειτουργήσουν άρτια όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και όλοι μαζί, για να μπορέσει σε κατάλληλο να χρόνο να δοθεί μια κάποια λύση, είναι τα αδέσποτα στις πόλεις. Ο τεράστιος αριθμός των 600 στειρώσεων στη Βέροια μέσα σε δύο χρόνια, παράλληλα με την καθημερινή εικόνα στην πόλη αυτό δείχνει. Που σημαίνει ότι το φαινόμενο μπορεί να μετριάζεται από τις στειρώσεις, ωστόσο ποτέ δεν σταματά, αφού η ‘παραγωγή’ είναι πολλαπλάσια. Σε παλαιότερο σχόλιό μας στη στήλη χαρακτηρίσαμε το πρόβλημα ως ‘λερναία ύδρα’. Και έτσι είναι. Όσα κεφάλια της και να κόψεις (με την καλή έννοια), αυτά γεννούν τα διπλά. Καλές και αναγκαίες είναι οι υποδομές των καταφυγίων των δήμων. Όμως αν αυτή η πράγματι φιλότιμη δουλειά, δεν συνδυαστεί με πρακτικές ελέγχου από την αστυνομία (έχει άραγε το προσωπικό και την τεχνική υποδομή γι’ αυτό;) στα δεσποζόμενα ζώα (τσιπάκια), και κυρίως με συμπεριφορές πολιτισμού από τους ιδιοκτήτες των ζώων, ώστε να μην καταστούν κι αυτά κάποια στιγμή αδέσποτα, τότε το αποτέλεσμα ποτέ δεν θα είναι ικανό για να βελτιώσει την κατάσταση, σε καμία πόλη. Μόνον ο συνδυασμός των παραπάνω δεδομένων, στειρώσεις-έλεγχοι-κουλτούρα ιδιοκτησίας ζώων συντροφιάς, θα φέρει αποτελέσματα, κι αυτό μετά από αρκετό χρόνο (και χρόνια).
Ένα και μόνο στοιχείο για τις γεννήσεις στα αδέσποτα αρκεί για να μας δώσει το μέγεθος του προβλήματος: ένα αδέσποτο που εγκαταλείπεται σήμερα στον δρόμο, σε περίπου 1,5 χρόνο γεννά σχεδόν 1.000 απογόνους! Αριθμός απειλητικός, που εξηγείται από το ότι το ένα ζώο γεννά 6-8 μικρά, τα 6-8 μικρά άλλα 6-8 μικρά κ.ο.κ. Αν νομίζετε ότι αυτοί οι αριθμοί (του ενός αδέσποτου) καταπολεμούνται με 600 στειρώσεις ανά διετία (σε άλλους δήμους είναι σαφώς λιγότερες), τότε ας συνεχίσουμε την παραγωγή και την παρακολούθηση παραγωγής δυστυχισμένων ψυχών. Η λύση είναι η οργανωμένη αντιμετώπιση από κάτω προς τα πάνω και αντιστρόφως. Αλλιώς, όπως λέγαμε παλαιότερα για τους σεισμούς, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα αδέσποτα!
