Η γοητεία της φύσης του, οι ψηλές κορυφές του, γεμάτες ομίχλη και χαμηλά σύννεφα που φέρνουν συχνά καταιγίδες. προκάλεσαν δέος και θαυμασμό στον προϊστορικό άνθρωπο, που κατοίκησε στους πρόποδες του.
Το βασίλειο των 12 θεών με επικεφαλής τον Δία.
Από εδώ κατέβηκαν οι Μούσες στον Ελικώνα και τον Παρνασσό, διδάσκοντας τις τέχνες τους.
Φύγαμε για τον Όλυμπο.
Διαδρομή Βέροια- Κατερίνη- Λιτόχωρο.
Αφήσαμε δεξιά μας το Δίον, ιερή πόλη των Μακεδόνων αφιερωμένη στο Δία και στους 12 θεούς. Η ακμή του τοποθετείται ανάμεσα στον 5ο π.Χ. και τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Φθάσαμε στο Λιτόχωρο, ΄΄πέτρινο χωριό΄΄ (λίθος +πέτρα).
Κυριακή πρωί και το Λιτόχωρο μας υποδέχεται συννεφιασμένο, ήσυχο όμορφο υπέροχο, να αναπαύεται κάτω από τον ορεινό όγκο του Ολύμπου.
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά είναι από τον Άγιο Διονύσιο που επισκέφθηκε το χωριό όπου και μόνασε στην περιοχή στις αρχές του 16ου αιώνα. Μια υπέροχη ασκητική φυσιογνωμία, χαρισματικός και πολυτάλαντος. Έζησε ταπεινά με άσκηση προσευχή και νηστεία.
Στο Λιτόχωρο κατέφυγε και ο Ρήγας Φεραίος μετά το φόνο του Τούρκου πρόκριτου στο Βελεστίνο. Το 1878 συντελέστηκε η αποτυχημένη αλλά ηρωική Επανάσταση του Λιτοχώρου. Περάσαμε το χωριό πήραμε το δρόμο που οδηγεί στον Άγιο Ιωάννη. Ο συμπαγής ορεινός του όγκος δεσπόζει επιβλητικά στα όρια Μακεδονίας και Θεσσαλίας.
Το 1938 ανακηρύχθηκε ως ο πρώτος Εθνικός Δρυμός της Ελλάδας.
Πυκνή βλάστηση μας υποδέχεται, πουρνάρια, κουμαριές , δάφνες, κέδροι, σφενδάμια, κουτσουπιές, οξιές και πεύκα ψηλότερα.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα ορειβατούμε τώρα στο θρυλικό βουνό.
Η ιστορία στάθηκε πολυτάραχη στον Όλυμπο, πέρα από ιερό προσκύνημα, αποτέλεσε πεδίο μαχών για τον έλεγχο της πρόσβασης από την Θεσσαλία στη Μακεδονία από τα αρχαία χρόνια.
Στην Τουρκοκρατία υπήρξε κρησφύγετο και ορμητήριο διάσημων κλεφτών και αρματολών, Βλαχάβας, Σταθάς, Νικοτσάρας και τόσοι άλλοι. Στις αρχές του 20ου αιώνα έδρασαν εδώ ληστές, γνωστότερος ο διαβόητος Γιαγκούλας.
Κατά την εισβολή των Γερμανών το 1941 ο ελληνικός στρατός μαζί με μονάδες Νεοζηλανδών και Αυστραλών έδωσαν σημαντικές μάχες.
Αμέσως μετά φώλιασε εδώ η Εθνική Αντίσταση ενώ λίγο αργότερα στο Λιτόχωρο άναψε η σπίθα που οδήγησε στον τραγικό εμφύλιο σπαραγμό.
Καταγράφηκαν 32 είδη θηλαστικών. Τώρα ζουν λύκοι, αγριοκάτσικα, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, τσακάλια, αγριόγατες, κουνάβια, αλεπούδες, σκίουροι. 108 είδη πτηνών, μαυρόγυπες, πετροπέρδικες, τσαλαπετεινοί, λευκοπελαργοί, αγριοπερίστερα, κοκκινολαίμιδες, χρυσαετοί, χρυσογέρακες.
Οι κορυφές τυλιγμένες σε ένα πέπλο χιονιού μας ανεβάζουν την διάθεση.
Η βουνοπλαγιά τριγυρισμένη από σύννεφα υγρασίας, μέσα σε οργιώδη βλάστηση να υψώνει τείχος αδιαπέραστο για ανθρώπους και ζώα και όλοι εμείς με τους σάκους στον ώμο και τα απαραίτητα να πεζοπορούμε σε μονοπάτι ανηφορικό.
Η σήμανση είναι ικανοποιητική ευτυχώς, με κόκκινα σημάδια.
Φύλλα πεσμένα παντού σκεπάζουν το μονοπάτι, σύντομα γίνεται λασπερό,
Η βλάστηση είναι τόσο πυκνή ώστε ελάχιστο φως φθάνει ως το έδαφος, που διατηρείται υγρό και γλιστερό.
Η μέρα προχωρά και ένας χειμωνιάτικος ήλιος να μας ακολουθεί.………
Τώρα το μονοπάτι κατηφορίζει μέσα από μια καταπληκτική διαδρομή ανάμεσα σε πεύκα.
Η κοίτη του ρέματος πανέμορφη, γεμάτη πυκνή βλάστηση. Τα νερά του ρέματος στο διάβα τους σχηματίζουν καταρράκτες, λιμνούλες, διασχίζουν φαράγγια αποδεικνύοντας σε κάθε κομμάτι της διαδρομής το αξεπέραστο μεγαλείο της φύσης.
Περάσαμε το ποτάμι χωρίς απώλειες. Τώρα ανάβαση, τώρα ησυχία τώρα ερημιά μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη της φύσης.
Φωνές και ψίθυρους σαν να άκουσα πίσω από το θρόισμα των φύλλων και του αέρα τον θόρυβο, η φαντασία μου τρέχει σε νεράιδες, νύμφες και ξωτικά.
Παράξενες κραυγές από πουλιά ακούγονται, πετούν τριγύρω μας τρομαγμένα από το δικό μας θόρυβο, προσπαθούν να προφυλαχθούν κάτω από τα φυλλώματα. Η ματιά μας ανηφορίζει προς τα πάνω, λίγο ψηλότερα.
Ψάχνουμε να δούμε τι γίνεται πέρα από την ομίχλη και την καταχνιά. Φανταζόμαστε το χιόνι να πέφτει στις κορφές και τις πλαγιές. Το μονοπάτι δύσβατο χάνεται κάτω από τεράστια δένδρα και φυλλωσιές ο ήλιος έρχεται κατά διαστήματα.
Οι εικόνες κυλάνε πολύ γρήγορα μπροστά από τα μάτια μας. Μετά από δυο ώρες μοναχικής πορείας αντικρίζουμε την κορυφή με ανακούφιση.
Ανεβαίνοντας ψηλότερα το χιόνι κάνει την εμφάνιση του, φρέσκο παγωμένο, υπέροχο.
Ορειβατούμε τώρα στην κόψη της κορυφογραμμής στα δεξιά μας γκρεμός, το κρύο έντονο αλλά η θέα πανέμορφη, κάτω χαμηλά το Λιτόχωρο και η παραλία της Πιερίας. Ο κρύος αέρας που στροβιλίζει στις πλαγιές μας κοκκινίζει πρόσωπο και μάγουλα, ο χειμώνας με το αληθινό πρόσωπο είναι εδώ και μας ταλαιπωρεί!
Είναι η φωνή του βουνού, μας καλεί η περιπέτεια. Το οξυγόνο μας μεθά.
Είναι μεσημέρι πια όταν πλησιάζουμε στην κορυφή.
Αποθέωση της τέχνης της φύσης τριγύρω , πανόραμα θεϊκό.
Η επιστροφή μας σημαδεύτηκε με το κελάϊδημα των πουλιών και με έναν ήλιο που κάνει δειλά την εμφάνιση του.
Η σημερινή μας εξόρμηση μέσα από ένα καταπράσινο και πυκνό δάσος ανάμεσα από πυξάρια, κουτσουπιές οξιές και πεύκα πήρε τέλος με επιτυχία. Φθάσαμε στα αυτοκίνητα πλησιάζουμε το Λιτόχωρο.
Ο δρόμος της επιστροφής στην πόλη μας αφήνει ένα αίσθημα αποχωρισμού, μιας νοσταλγίας και την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσουμε.
Η φύση και κάθε φορά μας εκπλήσσει με τις ομορφιές της.
Να δώσουμε ομορφιά στην ομορφιά που μας προσέφερε για άλλη μια φορά η μάνα φύση.
Συγχαρητήρια σε όλους εμάς.
Τσιαμούρας Νικόλαος
