Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης
Ο απόηχος από τη μεγαλειώδη πρόκριση της ομάδας της Καταλωνίας στην επόμενη φάση του Champions League, της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη, δεν έχει ακόμη κοπάσει. Εκεί που θεωρούνταν ξεγραμμένη, έχοντας ηττηθεί με 4 – 0 στον πρώτο αγώνα από τη γαλλική Παρί κατάφερε με επιμονή και πείσμα το φαινομενικώς ακατόρθωτο. Πίστεψε από την αρχή της αναμέτρησης στην πρόκριση, έπαιξε συγκεντρωμένα και καταιγιστικά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, αντλώντας δύναμη από τους δεκάδες χιλιάδες οπαδούς της, που εμπνεόμενοι από το πάθος των παικτών δεν σταμάτησαν στιγμή να ενθαρρύνουν την ομάδα, ακόμη και όταν το σκορ έγινε 3 – 1 και το όνειρο της πρόκρισης έδειχνε να απομακρύνεται.
Η περίπτωση της Μπαρτσελόνα και η τεράστια επιτυχία της, οφείλει να προβληματίσει και συνάμα να μας παραδειγματίσει. Μια ένδοξη ομάδα, κατά πολλούς η πλέον επιτυχημένη της τελευταίας δεκαετίας βάσει των τίτλων και των αποτελεσμάτων της, ηττήθηκε με ένα πρωτοφανές για την ποιότητά της αποτέλεσμα, που σύμφωνα με την κοινή λογική την έθετε εκτός πρόκρισης. Όμως, στηριζόμενη στο ταλέντο των ηγετών της δεν τα παράτησε και πάλεψε μέχρι το τελευταίο κυριολεκτικά δευτερόλεπτο, οπότε και ήρθε το γκολ που ανέτρεψε τα δεδομένα.
Όλοι μας καθημερινά βιώνουμε μια παράλογη και πολύπλευρη κρίση που διαρκώς μεγεθύνεται οδηγώντας την καθημερινότητά μας σε έναν βάλτο από τον οποίο όλο και λιγότεροι συνάνθρωποί μας μπαίνουν στη διαδικασία να προσπαθήσουν να ξεφύγουν. Απογοητευμένοι, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα συμβιβάζονται με το αναπόδραστο της μοίρας τους και απλά επιβιώνουν ή οδηγούνται σε αυτοκτονίες. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση, ούτε μπορεί να αποτελεί την επιλογή ενός έθνους που διαμέσου των αιώνων διέπρεψε με το σθένος του και έγραψε με χρυσά γράμματα τις σελίδες της ιστορίας του.
Είναι αδιανόητο ο Έλληνας που προσέφερε με τις επιστημονικές του ανακαλύψεις και τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις την βάση για να στηριχτεί ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός και συνάμα δημιούργησε και θεμελίωσε την βυζαντινή αυτοκρατορία, την πλέον μακραίωνη της ιστορίας, ενώ όταν χρειάστηκε, για να προστατέψει την Πατρίδα του πολέμησε στα πεδία των μαχών ως ήρωας, να υποτιμά σήμερα τόσο πολύ τις δυνάμεις του και να μεμψιμοιρεί ικετεύοντας την στήριξη και τα δανεικά των ξένων.
Όσο δύσκολη και αν εμφανίζεται η κατάσταση, η ελπίδα δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο να αποτελεί ένα γράμμα κενό, μια ξεφτισμένη θεωρητική αοριστολογία. Ακόμη και αν το αδιέξοδο φαίνεται να κυριαρχεί και το ενδεχόμενο της «πρόκρισης» φαντάζει όνειρο απατηλό, το ταλέντο και οι ικανότητες του Έλληνα πρέπει να ξεδιπλώνονται στον αγωνιστικό χώρο της καθημερινότητας πολεμώντας για το πολυπόθητο «γκολ» μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης.
Δεν θα διαφωνήσω με όποιους μου αντιλέξουν ότι δεν είναι δυνατόν να παρομοιάζουμε ένα παιχνίδι (όπως είναι το ποδόσφαιρο) με την πραγματική, θλιβερή και τιθέμενη σε κίνδυνο ζωή της πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας. Θα αντιπροτείνω όμως ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας, μας περιγράφει πώς να δημιουργούμε κίνητρα, να προπονούμαστε σκληρά και συλλογικά προσπαθώντας να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε τους στόχους μας, απέναντι σε δύσκολους αντιπάλους με ισχυρές άμυνες.
Με αυτήν την προσέγγιση είναι βέβαιο ότι η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Παρί Σεν Ζερμαίν με 6 – 1 πέρα από το υπερθέαμα των πολλών τερμάτων και την αδρεναλίνη του τελευταίου 5λεπτου δύναται να αποτελέσει όχημα διαχείρισης της κρίσης στον μικρόκοσμο του καθενός μας.
*Δικηγόρος
Παρ’ Αρείω Πάγω
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Α.Π.Θ
