Κι` έτσι έφυγα, γυμνός, ξεχνώντας το ΠΟΛΥ στο σπίτι
και τις πίσω θάλασσες ταραγμένες...
Μητέρα και πατέρα στις φωτογραφίες στο παράθυρο
και την ιστορία ασφυκτικά κλεισμένη σε πανόδετους τόμους
δίχως κοχύλια και άλλα τ`ουρανού.
Θυμάμαι την κόρη,
που με σηκωμένα χέρια χαιρετούσε τη μνήμη της,
κι εκείνους που πήγαιναν διακοπές στα όνειρά τους.
Φορές ανοίγει διάπλατα το πέτρινο παράθυρο που συζεί με τις μυρτιές
και βλέπει τότε κανείς τα αποτυπώματα των ανέμων
και το συρματόπλεγμα που τύλιξαν την δόξα.
Μ` αυτά τ` ασημένια μαθηματικά της βροχής μεγάλωσα,
τις ώρες που πέρναγαν τα πουλιά για την Δύση.
Τόσα αεροπλάνα και τόσες πτήσεις στο αεροδρόμιο του μυαλού μου!!!.
Πότε επιτέλους θα γίνει η συνάντηση
στην εύκρατη ζώνη των αισθημάτων ρωτούσα;
Το ξέρετε ή όχι πως η τύχη της πόλεως εξαρτάται από τις γαρδένιες;
Σκέφτομαι καμιά φορά…
τί κατάλαβα που έβγαινα βόλτα με τις επίσημες λέξεις,
κι` άφηνα τις άλλες τις ξυπόλητες μέσα στις λάσπες και την αγρύπνια;
Τί κατάλαβα, που αδιαφόρησα, που σαμποτάρισα το κίνημα των φωνηέντων,
που προτίμησα τα κεφάλια των ανδρών τα γεμάτα δόρατα και ξιφολόγχες
κι` άφησα τα στήθια των κοριτσιών τα γεμάτα Μεσόγειο και νεράιδες;
Τί κατάλαβα που είδα τους Αχαιούς να ξεχνούν το μέλλον;
Που είδα τους ντερμπεντέρηδες να κουνάν το μαντήλι τους
κι` έπειτα να πέφτουν το ένα πίσω απ` τ` άλλο τα τραγούδια απ` τα παράθυρα;
Έπειτα αναρωτιέμαι…
…πώς δηλαδή ο κήπος έβλεπε; που λέει ο Ελύτης
ή …σε πιο ξωκλήσι μυσταγωγούν οι 15 Εσπερινοί του Χατζιδάκη;
Εύφλεκτες ιδέες με τριγυρνούν.
Σαν τότε
που θυμάμαι τον Ορέστη να διακηρύσσει…
-Εμένα περισσότερο απ` όλα στην Αφροδίτη της Μήλου
μ` αρέσει το μόνιμο χαμόγελό της !!!
Εκκοκκιστήριο Ιδεών
Γιάννης Ναζλίδης
