Σκέφθηκε αρκετά. Έπειτα είπε..
…και γιατί τάχα μαθαίνουμε τις ανθρώπινες ευθείες και όχι τις Θεϊκές τεθλασμένες;
Μετά συνέχισε.
Τα ουράνια των επιγείων,
είναι μικρές αγάπες που πηγαίνουν στο Δημοτικό
σε μια εποχή αντήχησης στις αμνήμονες πόλεις.
Αίφνης ρωτάς.
-Με συχωρείτε! Πως την λέν την πόλη σας;
-14.782 αυτοκίνητα, 18.384 φώτα, 37 Super Market, 88 κάθετοι δρόμοι
μου απαντούν.
Απέναντι στο μικρό φοιτητικό διαμέρισμα,
μια ανήλικη Τετάρτη είναι κρεμασμένη στο ραδιόφωνο απ’ όπου ακούγεται το
Something in the way… των Beatles
κι εγώ,
είμαι με τον γιό μου Αλέξανδρο στην αγορά.
Σταματώ κάποιον άγνωστο.
-Συγγνώμη, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;
-Βεβαίως μου λέει, αλλοίμονο. Το ρωτάτε;
-Πείτε μου αν έχετε την καλοσύνη σας παρακαλώ του λέω,
την δύναμη του Ελληνισμού να κάνει Παρθενώνες ποιος την έχει σήμερα;
Με κοιτά μ` ένα απορημένο βλέμμα.
-Τιιιιιιιιιιι; μου λέει.
-Την δύναμη του Ελληνισμού να κάνει Παρθενώνες ποιος την έχει σήμερα;
του ξαναλέω.
-Που θα είσαι την Παρασκευή; μου λέει.
-Την Παρασκευή θα είμαι στην Σπάρτη, όπου θα προσπαθώ να ματαιώσω τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του λέω.
-Τιιιιιιιιιιι; μου λέει.
- Βέβαια, βέβαια του λέω. Δεν το μάθατε;
Στις τρεις έχω ραντεβού με τον Παυσανία στη κάμαρη της Μνήμης.
Ι. Α. ΝΑΖΛΙΔΗΣ
