*Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης*
Έχει γίνει πλέον παράδοση. Ένας άτυπος θεσμός που τείνει να παγιωθεί. Τα τελευταία 25 περίπου χρόνια κάθε υπουργός παιδείας που αναλαμβάνει τα καθήκοντά του δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επιδεικνύει την πρωτοτυπία της σκέψης του ασχολούμενος με το κρίσιμο ζήτημα της εισόδου των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Λες και όλες οι υπόλοιπες εκκρεμότητες που ταλαιπωρούν την εκπαίδευση έχουν διευθετηθεί και απομένει προς νομοθετική ρύθμιση ένας καταξιωμένος στη συνείδηση της κοινής γνώμης θεσμός που αν μη τι άλλο δεν αφήνει υπόνοιες μεροληψίας και εξωτερικών παρεμβάσεων.
Είναι αλήθεια πως κάθε χρόνο οι πανελλαδικές εξετάσεις απολαμβάνουν εκτεταμένης δημοσιότητας και καλύπτουν μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού χρόνου και των εφημερίδων τόσο τον Ιούνιο κατά τον συνήθη χρόνο διεξαγωγής τους όσο και στα τέλη Αυγούστου όταν ανακοινώνονται οι βάσεις εισαγωγής και οι δημοσιογράφοι αναζητούν τους πρώτους των πρώτων και τις προσωπικές τους ιστορίες επιτυχίας. Η μέση ελληνική οικογένεια ζει (και δικαίως) με το όνειρο των σπουδών των παιδιών της, στερούμενη πολλά απαραίτητα για να τους παρέχει καθετί χρήσιμο για την μελέτη και επαρκή προετοιμασία τους.
Λογικό είναι συνεπώς η θεωρητική έστω δημόσια συζήτηση περί αλλαγών ή τροποποιήσεων στο σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων να προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον, να αναπαράγεται στις ιδιωτικές συνομιλίες των πολιτών και να κερδίζει τα πρωτοσέλιδα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου. Πρόκειται για ένα ζήτημα που κυριολεκτικά καίει και αγγίζει τους πάντες. Άλλωστε, το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος στην χώρα μας είναι προσανατολισμένο στην είσοδο στα πανεπιστήμια και όσο και να μας κακοφαίνεται αυτή η παραδοχή, αποτελεί την δεδομένη πραγματικότητα, με την οποία το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας έχει γαλουχηθεί.
Όμως, πώς αλήθεια μπορεί να αποδώσει μια προσπάθεια που στοχεύει στην κατάργηση ή στην ριζική εκ θεμελίων επαναπροσέγγιση ενός αδιάβλητου, φερέγγυου και αποδεκτού από το σύνολο της κοινής γνώμης θεσμού ; Ενός από τους λίγους θεσμούς που απολαμβάνουν τόσο μεγάλης εμπιστοσύνης από το σύνολο των ελλήνων πολιτών και μάλιστα διαχρονικά !
Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι λογικό, σκέψεις και ιδέες που όντας σε πρώιμο ακόμη στάδιο περιορίζονται σε θεωρητικό καθαρά επίπεδο και θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο ιδιωτικών συσκέψεων του εκάστοτε υπουργού με τους συνεργάτες του να τυγχάνουν τόσο μεγάλης προβολής, προκαλώντας αναστάτωση και επηρεάζοντας οικογενειακούς προγραμματισμούς. Όταν υπάρχει μια ολοκληρωμένη νομοθετική πρωτοβουλία, με ξεκάθαρους προσανατολισμούς, αναλυτική αιτιολογική έκθεση και αποδεδειγμένη βελτίωση του ισχύοντος πλαισίου, τότε και μόνο τότε θα πρέπει να δημοσιοποιείται και να τίθεται σε διαβούλευση αναζητώντας τις διορθωτικές παρατηρήσεις των πολιτών.
Μεγάλα λόγια περί αύξησης του αριθμού των εξεταζόμενων μαθημάτων (που παλαιότερα δοκιμάστηκε και απέτυχε), περί διπλών εξετάσεων στο τέλος της Β’ και της Γ’ Λυκείου (που επίσης εφαρμόστηκε στο παρελθόν χωρίς επιτυχία και ακούστηκε ότι θα επανέλθει με καθιέρωση εξετάσεων τον Ιανουάριο της τελευταίας τάξης του Λυκείου) και περί ολικής κατάργησης των εξετάσεων και θέσπισης της ελεύθερης εισόδου των μαθητών στα πανεπιστήμια της επιλογής τους, που απασχόλησε επίσης την επικαιρότητα, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να εφαρμοστεί στη πράξη, θα πρέπει να αποφεύγονται, γιατί αναστατώνουν και γεμίζουν ανασφάλεια μαθητές και γονείς.
Και σε κάθε περίπτωση τέτοιου είδους δομικές αλλαγές δεν μπορούν και δεν πρέπει να υλοποιούνται μονομερώς, αλλά απαιτούν ευρύτερες διακομματικές συναινέσεις. Για το καλό του τόπου και την εμπέδωση του αισθήματος εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς.
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Α.Π.Θ
