Με αφορμή την αγωγή της διοίκησης του ΕΚΑΒ κατά των εργαζομένων (σελ. 3), την πρόσφατη καταδίκη των συνδικαλιστών αγροτών, αλλά και τις συζητήσεις που γίνονται για την αλλαγή της νομοθεσίας σε σχέση με το απεργιακό δικαίωμα, αναρωτιόμαστε για ακόμη μια φορά σε πόσο αριστερό περιβάλλον ζούμε; Ότι θα έρχονταν στην κυβέρνηση οι αριστεροί συνδικαλιστοπατέρες και θα είχαμε μέχρι και αγωγές των διοικήσεων κατά των εργαζομένων που διεκδικούν νόμιμα δεδουλευμένα, φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Αυτοί που κάποτε διαδήλωναν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, σήκωναν μπάρες στα διόδια και εξαγριώνονταν κατά των πλειστηριασμών, μόλις πήραν τα ηνία της εξουσίας, με μια επιτόπια κυβίστηση τα στρογγύλεψαν όλα μέσα στο μυαλό τους. Σεβαστό το δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη, αλλά ερμηνεύοντας μόνο την πολιτική διάσταση αναρωτιόμαστε αν σε προηγούμενες κυβερνήσεις, τολμούσε διοίκηση να ενάγει εργαζομένους ή να μιλήσουν για αλλαγές στο δικαίωμα της απεργίας τι θα γινόταν άραγε; Υπάρχει μια χρυσή τομή ,όπου δεν ποινικοποιούνται οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, αλλά δεν γίνεται και κατάχρηση των δικαιωμάτων τους που εκπορεύονται από το Σύνταγμα…Απ’ ότι φαίνεται ούτε με αριστερή κυβέρνηση μπόρεσε να βρεθεί!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… στις 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Ελλάδα:• 1967: Ο Σπυρίδων Μαρινάτος ανακαλύπτει...
