Δεν βγαίνει συχνά σε καλοκαιρινές συναυλίες. Το κάνει όταν υπάρχει ενδιαφέρον και λόγος. Όμως χθες βράδυ ήταν εδώ με τον Ευστάθιο Δράκο, με τραγούδια από τον δίσκο «Το βαλς των χαμένων μετά» σε στίχους του Νίκου Μωραίτη, αλλά και πολλά δικά της τραγούδια.
Δήμητρα Γαλάνη, αγαπημένη, τόσα χρόνια… Μια ζωή μουσική και τραγούδια, που ζουν μέσα μας σκαλίζοντας παρελθόν και παρόν!
Μιλήσαμε μαζί της στον ΑΚΟΥ 99.6 στις «πρωινές σημειώσεις» της Σοφίας Γκαγκούση και για μια φορά ακόμα διαπιστώσαμε, γιατί έχει να σου πει πολλά, ακόμα και στον ελάχιστο ραδιοφωνικό χρόνο…
Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή εδώ
«Από την αρχή, ξεκίνησα από τους μεγάλους μου δασκάλους, τον Χατζιδάκι, τον Τσιτσάνη, τον Μάνο Λοϊζο, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Γιάννη Σπανό, άνθρωποι οι οποίοι με φωτίσανε. Δεν είναι απλά ότι μου γράψανε τραγούδια, είναι ότι μαθήτευσα δίπλα τους. Είναι σαν να έχω πάρει 4-5 πτυχία».
Τι κρατάτε από αυτή τη μαθητεία;
Είναι πολλά και ξεχωριστά. Από τον καθένα έχεις ξεχωριστά πράγματα. Αλλά υπάρχει ένα, το οποίο είναι κυρίαρχο στοιχείο σ’ όλες αυτές τις μεγάλες αξίες δημιουργών κι αυτό είναι το αξιακό τους σύστημα, ο τρόπος που αυτοί αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη αξία, τις πανανθρώπινες αξίες. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν δει με διαφορετικό τρόπο τη ζωή, διαφορετικές γενιές, με αλληλεγγύη. Και αυτό το αξιακό σύστημα, είναι αυτό που έχω διακρίνει να είναι κοινό σ’ αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς. Το κουβαλάω μέσα μου και θα το φέρω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Εγώ από μικρή, 16-17 χρονών, όταν ξεκίνησα, είχα το προνόμιο να πίνω καφέ με τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο.
Σας φαίνεται σαν ψέματα;
Όχι. Εγώ δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στις συγκυρίες και συγκυριακά ήμουν πολύ τυχερή γιατί μπήκα σ’ αυτή την ιστορία κι ενδιαφέρθηκαν για μένα αυτοί οι άνθρωποι όταν ήταν τα πράγματα ακόμα πολύ ζωντανά και παραγωγικά για τους ίδιους. Οπότε αυτό με τύλιξε από την αρχή θετικά. Δεν μ’ αρέσουν οι νοσταλγίες, δεν είμαι άνθρωπος της νοσταλγίας, δηλαδή «τι καλά που ήταν τότε…». Όχι. Καλά είναι και τώρα. Και καλά θα είναι και αύριο, εφόσον κρατάμε μέσα μας αυτό που λέγεται άνθρωπος. Η Ελλάδα φτωχή ήταν, ξέρετε, πάντοτε, αλλά ζούσαμε σαν πλούσιοι, όχι πλούσιοι για να πάρουμε μια ακριβή τσάντα, αλλά πλούσιοι γιατί φτιάξαμε ένα ωραίο φαγητό και μπορούσαμε να το μοιραστούμε με τους γείτονες. Οι νεότερες γενιές, παιδιά που γεννήθηκαν από το 1980 και μετά δεν το ξέρουν αυτό. Γνωρίζουν μια πλαστική ευμάρεια, δεν ξέρουνε αυτή την αλήθεια, ότι μπορούσες να ζεις και με λίγα, όταν υπάρχουν αξίες και αισθήματα.
Όλους μας προβληματίζει αυτό, αλλά με τους ρυθμούς που ζούμε…
Αυτό είναι. Η καθημερινότητα μας τα καταπίνει όλα. Απ’ την άλλη μεριά, όμως, πρέπει να σκεφτούμε, ότι αυτό είναι που θέλουμε γενικά; Ένα σύστημα, παγκόσμια, το οποίο είναι άρρωστο, δεν είναι υγιές. Λίγο να ενημερωθείς το καταλαβαίνεις. Ένας νοσηρό κερδοσκοπικό σύστημα-δεν θα πω την έννοια καπιταλισμός- το οποίο έχει αρρωστήσει, έχει γίνει άπληστο, καμία σχέση με τον καπιταλισμό που ξέραμε. Είναι καπιταλισμός με κομμουνιστικά έργαλεία. Είναι απίστευτο! Δεν είναι έτσι τα πράγματα και πρέπει να βρούμε εμείς τις λύσεις, δεν θα τις βρουν οι εξουσίες. Εμείς είμαστε το κράτος, δεν είναι άλλοι. Οι άλλοι το διαχειρίζονται… Είδατε, μπήκαμε σ’ αυτή την συζήτηση… Εμείς όμως λέμε τραγούδια για να απαλύνουμε την ψυχή. Τα τραγούδια σε κάνουν να σκέφτεσαι και ησυχάζουν την ψυχή σου. Ο Στάθης ο Δράκος που κάνουμε μαζί συναυλίες, είναι ένα εξαιρετικό παιδί, νέο, είναι αυτή η γενιά των ανθρώπων που ούτε καλά- καλά ξέραμε ότι υπήρχαν και που σιγά-σιγά αναδεικνύονται μεγάλα ταλέντα. Ο Νίκος ο Μωραϊτης έγραψε ένα πολύ θετικό μήνυμα σε σχέση μ’ αυτό το πράγμα που ζούμε και νομίζω ότι εκφράστηκε και έδεσε τέλεια και γι’ αυτό ο κόσμος το αγάπησε τόσο πολύ, γιατί σου δίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας, μια αίσθηση ελπίδας όταν κοιτάς τα πραγματικά αισθήματα και φεύγεις λίγο από την τόσο θλιβερή καθημερινότητα.
Που θα σας βρει ο χειμώνας που έρχεται ή που θα τον βρείτε εσείς;
Εγώ πλέον παίζω αραιά και που, μόνο σε πράγματα που θεωρώ ότι έχουν λόγο για να εκφραστώ. Το αμέσως επόμενο Σάββατο έχουμε μία συναυλία στο Ηρώδειο στη μνήμη του Μάνου Λοϊζου με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και τραγουδάω εγώ, η Γιώτα Νέγκα και ο Φοίβος Δεληβοριάς και τον Δεκέμβριο θα κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη με τη Νατάσα Μποφίλιου και τη νέα ορχήστρα «Τσιτσάνης».
Ετοιμάζετε κάτι σε μουσική και στίχο;
Πολλά. Και για νέα παιδιά και γενικά. Αυτό είναι στην καθημερινότητά μας. Όταν είναι κάτι έτοιμο, ενημερώνουμε.
