Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Οι Έλληνες είμαστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι στα εθνικά θέματα. Πολλές φορές, όμως, εξαιτίας της απρονοησίας και της έλλειψης, στις περισσότερες φορές, ικανότητας η πατρίδα και το Έθνος μας σύμπαντος του Ελληνισμού δέχτηκε ισχυρά θανάσιμα τραύματα. Βασικό στοιχείο του παραμένει ο συρρίκνωση στο «μικρό και έντιμο κράτος». Περιορίστηκε ο Ελληνισμός στο πιο φτωχό περιφραγμένο οικόπεδο σε σύγκριση με αυτά που είχε στο παρελθόν. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ήσαν εγκατεστημένοι στις πατρογονικές τους εστίες που αναγκάστηκαν οι πόλεμοι τους εξόντωσαν ή τους ανάγκασαν να εκπατριστούν. Ο αιώνας που αφήσαμε πίσω μας συνέδεσε το όνομά του με πολλές τέτοιες εθνικές τραγωδίες. Βέβαια η «Μικρασιατική Καταστροφή» είναι αυτή που άφησε μεγάλες πληγές που δεν θα επουλωθούν ποτέ. Αλλά και το δράμα της κατεχόμενης Κύπρου πληγώνει εξίσου τις καρδιές όλων μας. Ελπίζουμε ότι θα γίνουν στο μέλλον οι μεγάλες ιστορικές ανατροπές και ολόκληρη η Κύπρος θα βρει την πλήρη αποκατάστασή της . Το ίδιο και στη Βόρεια Ήπειρο να πνεύσει ο άνεμος της ελευθερίας.
Στις μέρες μας έχουμε πάλι να αντιμετωπίσουμε τα εχθρικά βλέμματα των προς Βορά γειτόνων μας. Παράγοντες πέρα κάθε λογική και αξιοπρέπεια επιβάλλουν σε ένα λαό ο οποίος είναι μωσαϊκό εθνοτήτων, στην πλειοψηφία του σλαβικός να αποδεχτεί το γεγονός ότι οι κάτοικοί του είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Από το 1944 άρχισε το πρόβλημα που ο Τίτο ονόμασε το κρατίδιο των Σκοπίων με την ονομασία «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991 ιδρύθηκε το μόρφωμα που λέγεται «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το δημοψήφισμα που έγινε στα Σκόπια απέδειξε περίτρανα ότι την πλαστογράφηση της ιστορίας δεν την αποδέχονται οι λαοί όσο και κολακευτική και αν είναι. Θέλουν την αλήθεια. Δυστυχώς όμως τα μεγάλα συμφέροντα καταπνίγουν τη βούληση και τις επιθυμίες των λαών να εκφραστούν. Αλλά και στην Ελλάδα νωρίτερα τα ογκώδη συλλαλητήρια που έγιναν σε διάφορες πόλεις ύψωσαν ένα προστατευτικό τοίχο στις επιπόλαιες πολιτικές αντιλήψεις της Ελληνικής Κυβέρνησης και πολλών πολιτικών ηγετών του δημόσιου βίου. Υπήρξαν σταθερές αντιστάσεις. Ο σκληρός αγώνας και ο πατριωτικός ενθουσιασμός των μεγαλυτέρων ενέπνευσε τον εθνικό παλμό και μετέδωσε τη φλόγα της πίστεως στις στρατιές των νέων της Ελλάδος. Με τις ελληνικές σημαίες στα χέρια και τις φωνές τους εξέφρασαν την οργή του λαού. Έστειλαν και στα αφτιά των παραγόντων εκείνων ότι η αιματοβαμμένη γη του Αλεξάνδρου προστατεύεται και ότι « η Μακεδονία είναι μία κ αι αυτή είναι Ελληνική». Πέταξε στα σκουπίδια μαζί με την αποχή του 68 % ο λαός των Σκοπιανών . Κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι εθνική- θρησκευτική και γλώσσα ταυτότητα είναι τα πολυτιμότερα αγαθά των Ελλήνων και δεν εξαργυρώνονται από τις πολιτικές σκοπιμότητες. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων έχει διαχρονική σημασία.
Με όλη αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται προκύπτει ένα σοβαρό ηθικό θέμα για τους εθνικά σκεπτόμενους Έλληνες. Γιατί η Μακεδονία αυτή που ζούμε είναι ένα κομμάτι της ιστορικής μας ύπαρξης. Εδώ αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν Έλληνες Μακεδόνες εναντίον της βουλιμίας των Βουλγάρων που από το 1877-8 με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου δεν έπαψαν να διεκδικούν τη Μακεδονία. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αλλοιώσουν την ελληνική και θρησκευτικά ταυτότητα των χριστιανών Ελλήνων. Στις πόλεις και στα χωριά ο αγώνας εναντίον των Κομιτατζήδων Βουλγάρων ήταν σκληρός. Στον αντάρτικο αυτόν αγώνα στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία συμμετείχαν κληρικοί μεταξύ των οποίων :ο Μητροπολίτης Κορυτσάς και Πρεμετής, Φώτιος Καλπίδης. Δολοφονήθηκε έξω από την Κορυτσά στις 9-9- 1906. Ο Μητροπολίτης Καστοριάς ,Γρμανός Καραβαγκέλης, ο οποίος με τους αντάρτες του Πόντου συνέχισε τον αγώνα του εναντίον των Τούρκων και πολλοί άλλοι. Έλαβαν μέρος πολλοί Έλληνες αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού ως αρχηγοί και οργανωτές των ανταρτικών ομάδων. Στις αρχές του 1904 με διαταγή της Κυβέρνησης μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών λαμβάνει διαταγή να μεταβεί στην Μακεδονία για να υπερασπιστεί τον ελληνικό πληθυσμό που αποδεκατίζονταν από τις επιθέσεις των Βουλγάρων Κομιτατζήδων. Οι αξιωματικοί αυτοί ήταν οι λοχαγοί:, Αλέξανδρος Κοντούλης(αρχηγός της ομάδας)Αναστάσιος Παπούλας, και οι ανθυπολοχαγοί: Γεώργιος Κολοκοτρώνης και Παύλος Μελάς με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας. Ο θάνατός του στις 13 Οκτωβρίου 1904, στο χωριό Στάτιστα συγκλόνισε την Κυβέρνηση και όλους τους Έλληνες. Από τη στιγμή εκείνη ο Μακεδονικός αγώνας παίρνει άλλες διαστάσεις. Ο θάνατος του νεαρού αξιωματικού θα συγκινήσει πολλούς αξιωματικούς που θα ακολουθήσουν την ίδια πορεία προς τη Μακεδονία. Είναι τρομερό που ένα πολύτιμο κομμάτι της ιστορίας δε διδάσκεται με λεπτομέρειες στα σχολεία
Σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν, αντιμετώπισαν δύσκολες καταστάσεις και θυσιάστηκαν τι έχουμε να τους πούμε.
Υ.Γ. Συνεχίζεται με τις βιογραφίες
Μακεδονομάχων
