Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Πέρασαν 100 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 19ης Μαΐου 1919 μέχρι σήμερα, 19 Μαΐου 2019, που ο Ελληνισμός του Πόντου δέχτηκε το τελευταίο θανατηφόρο κτύπημα από την τουρκική μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Ο Μουσταφά Κεμάλ με την απόβασή του στη Σαμψούντα του Πόντου, την 19η Μαΐου 1919, εγκαινίαζε την Γ’ και πιο οδυνηρή Φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Πέρασαν 100 χρόνια γεμάτα πόνο, αίμα και δάκρυα για τα θύματα αλλά και για τον ξεριζωμό των επιζώντων Ποντίων από τη γενέτειρα γη.
Η 19η Μαΐου κάθε χρόνο, ιδιαίτερα εφέτος, την επέτειο των 100 χρόνων αποτελεί για τους Πόντιους και γενικά για ολόκληρο τον Ελληνισμό ημέρα ιερής μνήμης για τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας. Είναι ημέρα περισυλλογής για εμάς τους απογόνους τους. Για το λόγο αυτό τα Ποντιακά σωματεία και οι σύλλογοι πραγματοποιούν εκδηλώσεις με μνημόσυνα στις εκκλησίες και σχετικές ομιλίες στις πόλεις της Ελλάδος και του Εξωτερικού. Θέλουν να πείσουν την ηγεσία της Τουρκίας να συμφιλιωθεί με το βεβαρυμμένο ιστορικό της παρελθόν. Να αναγνωρίσει το έγκλημα των προγόνων της. Είναι μια πράξη γενναία που απαιτεί θάρρος και αυτογνωσία. Είναι και για τους ίδιους μια λύτρωση, γιατί κάποιοι από αυτούς στο βάθος της ψυχής τους παραμένουν χριστιανοί-Έλληνες.
Η Τουρκία διατηρώντας το μίσος της έχει καθιερώσει γιορτή της νεολαίας την ημερομηνία της 19η Μαΐου και έχει κατονομάσει με την ία ημερομηνία κάποιο χωριό στα περίχωρα της Σμψούντας. «Η σφαγή των ελληνικών πληθυσμών συνιστά Γενοκτονία με την έννοια της Σύμβασης της 9ης Δεκεμβρίου 1948 της οποίας οι διατάξεις, που καταδικάζουν τη Γενοκτονία, είναι δηλωτικές δικαίου. Οι Τουρκικές αρχές ευθύνονται για τη γενοκτονία όχι μόνο την ενθάρρυνα αλλά και την διοργάνωσαν. Πρέπει να κριθούν ένοχες για παρότρυνση και συμμετοχή στη Γενοκτονία , κυρίως, όμως για τις σφαγές που διαπράχθηκαν στη χρονική περίοδο που αυτές τελέστηκαν. »1
Η Ελληνική Βουλή με ομόφωνη απόφασή της στη συνεδρίαση της 24 Φεβρουαρίου 1994 καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Πόντου. Αυτό βέβαια δεν αρκεί. Ωστόσο είναι το πρώτο βήμα. Απαιτούνται πρωτοβουλίες σοβαρές και υπεύθυνες για την αναγνώριση.
Η διεκδίκηση, όμως, της αναγνώρισης από την Τουρκία και από τα κράτη της Διεθνούς Κοινότητας παραμένει ακόμη στο στάδιο των αμφισβητήσεων. Έχουν περάσει από τότε 100 χρόνια και οι νεκροί περιμένουν τη δικαίωσή τους. Στο διάστημα αυτό Έλληνες επιστήμονες, μέσα από τα διπλωματικά έγραφα των υπουργείων των εξωτερικών της Ευρώπης αποκάλυψαν τη σκληρή πραγματικότητα. Οφείλουν κάποια στιγμή να κάνουν το χρέος τους. Η Γενοκτονία των Αρμενίων με την οποία αποτελούν «δίδυμες τραγωδίες», έχει αναγνωριστεί από 70 και πλέον κράτη ενώ των Ποντίων αναγνωρίστηκε, δυστυχώς, μόνο από την Κύπρο και από κάποιες πολιτείες της Αμερικής,. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Φαίνεται ότι η επιχειρηματολογία μας δεν ήταν αξιόπιστη και πειστική. Απαιτείται, επομένως, ανασχεδιασμός της όλης προσπάθειας με περισσότερη δουλειά και μέθοδο. Περιοριστήκαμε στις ομιλίες με τα τραγούδια και με τον κεμεντζέ που καλλιεργούν το συναίσθημα. Στις διακρατικές, όμως, συζητήσεις το συναίσθημα είναι κακός σύμβουλος στη διπλωματική γλώσσα.
Ένας ανασταλτικός παράγοντας, είναι η διαίρεση του οργανωμένου ποντιακού χώρου, που κατακερματίζει τις προσπάθειές μας των συλλόγων. Προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτέλειες ίσως, μάς παρέσυραν στη δίνη των διενέξεων και του διχασμού.
Οι κοινοί εορτασμοί με τις εικόνες των τριών Μοναστηριών της Παναγίας Σουμελά, του Αγίου Γεωργίου (Περιστερεώτα) της Παναγίας Γουμερά και του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου (Βαζελώνα), μάς έδωσαν το πειστικότερο δίδαγμα. Συγχαρητήρια στους προέδρους.
Ένα μέτρο αποτελεσματικό είναι: Να μεταφραστούν τα βιβλία της Γενοκτονίας στις ξένες γλώσσες και να σταλούν στις πρεσβείες μας σε όλο τον κόσμο. Με τη βοήθεια των ομογενών θα διεθνοποιηθεί το έγκλημα.
Θα πρέπει να αντιληφθούν οι κυβερνώντες μας, ότι η αναγνώριση της Γενοκτονίας περνάει πρώτα από τη διδασκαλία της ιστορίας και του πολιτισμού του Πόντου στα σχολεία για τις επόμενες γενιές, χωρίς εκπτώσεις. Επιβάλλεται « Σύσταση μόνιμης επιστημονικής επιτροπής διεκδίκησης. Στενή συνεργασία με τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους- Χαλδαίους για από κοινού συντονισμό δράσεων. Υποχρέωση της Ελληνικής πολιτείας είναι να αναγνωρίσει το ενιαίο της Γενοκτονίας των Ελλήνων και να καθορίσει μία ημέρα μνήμης για όλους τους Έλληνες της Μ. Α. και του Πόντου».2 Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να γίνουν. Απαιτείται πρώτα γενναία πολιτική βούληση.
Βιβλιογραφία :
1 Θεοφάνης Μαλκίδης Λέκτορας του Παν. «Τρεις Γενοκτονίες Μία στρατηγική».σελ.53 2008 .Εκδ. Αδ/φών Κυριακίδη.
2. Χάρης Τσιρκινίδης. «Συνοπτική Ιστορία της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής.»σελ.219,εκδόσεις Αδελφών Κυριακίδη
