Τι ευγενικά υπακούν στην βροχή και κλείνουν τα παράθυρα.
Κι` ότι φύλαξαν –φύλαξαν
Ότι είδαν –είδαν
Άλλο δεν έχουνε καιρό.
Είναι απ` έξω το Φθινόπωρο και το επίσημο σκοτάδι.
Θυμάσαι τον Ιούλιο;
Τι έρωτες, τι εξομολογήσεις, τι «αλληλεγγύη» υποσχέσεων,
…για πάντα σου λέω…
…εσένα μόνο…μόνο εσένα…
Φτωχαίνει η ζωή και πλουτίζουν οι φωτογραφίες έκτοτε.
Να εδώ με τα κύματα,
και εκεί με το καράβι του μεσημεριού,
πιο κει τα βράχια, ίδια απ` τον καιρό του Οδυσσέα.
Τι μεγάλα όνειρα έκανες για τα όνειρα;
Πόση πραγματικότητα ξόδεψες
για να ζήσουν εκείνα; είπε η Κική...
Κι` ύστερα βρήκανε τα ψέματα
καταπονημένα απ` τις ψευτιές τους,
βρήκαν και τα όνειρα λίγο πιο κάτω απ` την οδύνη
βρήκαν και τον Σεπτέμβριο
επιβιβαζόμενο στο τελευταίο δρομολόγιο των αναμνήσεων.
Τι καιρός;
Οι μέρες,
κάνουν την θητεία τους στην ομίχλη τώρα!
