Ψιλοεβρεχε....περπατουσα σκεπτικη κρατωντας τα ψωνια του σουπερ μαρκετ στα χερια μου..περασα μπροστα απο την βιτρινα ,κοντοσταθηκα..χωρις να το πολυσκεφτω μπηκα μεσα.Τα βλεμματα μας συναντηθηκαν ,ανοιξα τα χερια και την αγκαλιασα.Σιωπησα.»Σε ευχαριστω» μου ψιθυρισε .Τα δακρυα κυλησαν στα χλωμα της μαγουλα.Την κοιτουσα,οι λεξεις ηταν περιττες οταν τα ματια και η αγκαλια μπορεσαν να πουν τοσα πολλα.Υστερα δεν ξερω πώς οι λεξεις εβγαιναν και ελεγα ,ελεγα ελεγα χωρις διακοπη.....Πόσο αναγκη εχει ο ανθρωπος στα δυσκολα απο παρηγορια.και καλους φιλους? .Σταματησε να κλαιει.Οσο της μιλουσα σκεφτομουν μεσα μου πως»Οταν το πρωτο σοκ της απωλειας περασει ,ολοι φευγουν απο κοντα σου,μενεις μονη σου ,προσπαθεις να καταλαβεις τι εγινε? ,πως αδειασε ξαφνικα και απροοπτα η καρεκλα στο τραπεζι?πως να αντεξεις το αδειο μαξιλαρι στο κρεββατι σου?Τον πρωτο καιρο ειναι ολα μπερδεμενα ,ζεις κανοντας αναδρομη στο παρελθον .Υστερα το τραυμα κλεινει,μα η ουλη μενει εκει για να θυμασαι παντα και να μην ξεχνας.Ποιος θελει να ξεχασει?Ποιος θελει να σβησει μνημες 30 χρόνων απο την ζωη του?Αντεχει ο ανθρωπος ειμαστε ανθεκτικοι σε ολα.Την φιλησα μεσα στο μαγαζι που δουλευε την κοιταξα βαθεια στα ματια και τις ειπα: Θα ερθω ξανα να σε δω ,να σε αγκαλιασω,στο υποσχομαι.Η αγκαλια μου θα ειναι παντα ανοιχτη για σενα. Μην φοβασαι ....Δεν εισαι μονη σου ολοι περασαμε μεσα απο τα δυσκολα μονοπατια της θλιψης. Ειμαι εδω για σενα .Δεν λες ποτε αντιο σε αυτον που αγαπησες ,μοναχα μια καληνυχτα .Καλη σου νυχτα λοιπον .....
Για την Σουλα
Ολγα Κουτμηριδου-Μεταξα
