-Ε, μικρούλη, το βλέπεις αυτό το αστεράκι; Όταν πεθάνω θα ‘μαι εκεί, να σε βλέπω, να μη φοβάσαι
-Σε αγαπάω παππού
-Εγώ σε αγαπάω πιο πιο πολύ Χαρά μου…
Μέσα σ΄ αυτό τον διάλογο κρύβεται όλη η αγάπη, η ουσία και η ανιδιοτέλεια, μεταξύ δυο τρυφερών ψυχών: Του παππού Θανάση Γεωργιάδη και της μικρής εγγονής του Χαράς. Για όλους μπορεί να ήταν ο γιατρός και ο πολιτικός που άφησε τη σφραγίδα του στις σελίδες της νεότερης τοπικής ιστορίας, αλλά μια ιδιότητα, αυτή του παππού, δεν μοιράζεται και δεν συγκρίνεται με καμία άλλη εμπειρία ζωής!