Στην καρδιά της Μακεδονίας ανάμεσα στην πεδιάδα της Αριδαίας και
της Άξιούπολης, εκεί όπου συναντιούνται οι νομοί Πέλλας και
Κιλκίς ξεδιπλώνει την μακρόστενη κορμοστασιά του το όρος Πάϊκο.
Ένα πανέμορφο βουνό με μεγάλη δασοκάλυψη και πολλές κρυφές χάρες,
που θα σου αποκαλυφθούν όταν αρχίσεις να περιπλανιέσαι στις πλαγιές
του.
Η πόλη της Βέροιας ξεδιπλώνεται νωχελικά κάτω από τα πόδια μου καθώς
αγναντεύω από το μπαλκόνι το ξημέρωμα της μέρας, είναι χάραμα ακόμη και κάνει
κρύο.
Φύγαμε στις 7 το πρωί, περάσαμε τον Σταυρό και τον κάμπο της Αλεξάνδρειας
(παλιότερα μια τεράστια λίμνη), σήμερα είναι μια εύφορη πεδιάδα. Η περιοχή
υπήρξε κατά καιρούς θάλασσα, λιμνοθάλασσα, λίμνη και βάλτος.
Αποξηράνθηκε την δεκαετία του 1930 .
Το διάστημα 1904 - 1908 η λίμνη αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα πεδία του
Ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού, για το όνομα της Μακεδονίας……..
Τα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα αποτυπώνουν τις όψεις του
αιματηρού μακεδονικού αγώνα.
Τον 12 ο αιώνα π.Χ. η περιοχή κατοικήθηκε από Κρήτες που ονομάστηκαν Βοττιαίοι
λόγω του οικιστή Βόττωνα. ‘Eνα λαό που συνάντησαν οι Αργεάδες Μακεδόνες κατά
την κάθοδο τους από τα Πιέρια όρη.
Οι Βοττιαίοι ίδρυσαν την Αταλάντη (σημερινή Αξιούπολη), τη Γόρτυνα , την
Ειδομένη και άλλες αρχαίες πόλεις.
Λίγο χαμηλότερα η αρχαία Πέλλα.
Κτίσθηκε από τον Αρχέλαο Α΄ (413-399). Αναφέρεται πρώτη φορά από τον
Ηρόδοτο. Στο παλάτι της Πέλλας είδαν το φως ο Φίλιππος Β΄ (382 – 336 π.Χ.) και ο
γιος του ο Μέγας Αλέξανδρος ο Γ΄ (356 – 323 π.X.) , το πιο λαμπρό τέκνο που
γέννησε η Μακεδονία.
Εδώ έζησαν τις τελευταίες τους μέρες ο Αθηναίος τραγικός Αγάθων και ο
Ευριπίδης.
Παρέμεινε πρωτεύουσα μέχρι την κατάλυση του μακεδονικού κράτους από τους
Ρωμαίους, οι οποίοι την λεηλάτησαν και μετέφεραν τους θησαυρούς της στη Ρώμη.
Στο τέλος του 1 ου π.Χ. αιώνα έπεσε σε παρακμή.
Περάσαμε την γέφυρα που οδηγεί στην πόλη των Γιαννιτσών και τον ποταμό Λουδία.
Ο Λουδίας ή Λυδίας κοινώς Μαυρονέρι, επί Τουρκοκρατίας καρά Σου, πηγάζει από
τα όρη Βέρμιο και Βόρα. Τα νερά του διασχίζουν την πεδιάδα των Γιαννιτσών και
καταλήγουν στον Θερμαϊκό κόλπο.
Λίγο ψηλότερα φάνηκε η πόλη των Γιαννιτσών, η πόλη του κάμπου όπως θέλει να
ονομάζεται τα τελευταία χρόνια.
Κτισμένη στις παρυφές του Πάϊκου και τον κάμπο των Γιαννιτσών σε υψόμετρο 40
μ. η πόλη με την πλούσια ιστορία μας υποδέχεται ήσυχη χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Η
περιοχή κατοικήθηκε από τη νεολιθική εποχή ( τέλη 7 ης χιλιετίας).
Τα Γιαννιτσά ή Γενιττζέ Βαρδάρ ήταν το ιερό κέντρο των Γιουρούκηδων που έφερε
στη Μακεδονία το 1385 ο Τούρκος στρατηλάτης Αχμέτ Εβρέν.
Πρωτεύουσα του ομώνυμου καζά, ( ο καζάς είναι μικρή διοικητική και δικαστική
περιφέρεια) που την προτιμούσαν για την παραμονή τους οι τουρκικές αρχές.
Κατά την Τουρκοκρατία, η πόλη έγινε πνευματικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό
κέντρο των Βαλκανίων.
Ο Γαζή Αχμέτ Εβρενός γεννήθηκε στο Παλιόκαστρο (σημερινό Μπαλίκεσιρ) της
Τουρκίας το 1288. Τουρκομάνος στην καταγωγή.
Αρχικά η οικογένεια του υπηρετούσε τους Βυζαντινούς μεταξύ 1302- 1361. Μετά
την κατάκτηση της περιοχής από τον Ορχάν Γαζή
( Γαζής = νικητής), η οικογένεια του εξωμότησε και άρχισε να υπηρετεί τους
Οθωμανούς.
Μαζί με τον Σουλεϊμάν πασά τον γιο του Ορχάν Γαζή κατέκτησαν τη Θράκη , τη
Μακεδονία, τη Ρούμελη και τα Βαλκάνια. Οι υπηρεσίες του αμείφθηκαν με πλούσιες
δωρεές, κυρίως με αχανή κτήματα στη Μακεδονία και στη Βουλγαρία.
Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1417 στα Γιαννιτσά σε ηλικία 129 ετών. Ετάφη στο
μαυσωλείο Γαζή Εβρενός.
Το 2006 κατά τη διάρκεια εργασιών αναστήλωσης βρέθηκε ανθρώπινος σκελετός
που εικάζεται ότι ανήκει στον Οθωμανό στρατηλάτη.
Υπήρξε το επίκεντρο του Μακεδονικού αγώνα στις αρχές του 20 ου αιώνα.
20 Οκτωβρίου 1912 η πιο φονική μάχη των βαλκανικών πολέμων και ίσως η πιο
σημαντική έγινε εδώ στην πεδιάδα των Γιαννιτσών.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους εκτέλεσαν 112
πολίτες, ανάμεσα στους εκτελεσθέντες που υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια πριν
εκτελεσθούν ήταν και ο δήμαρχος Θωμάς Μαγκριώτης.
Φθάσαμε στο Ελευθεροχώρι χτισμένο στους πρόποδες του Πάϊκου και σε υψόμετρο
380 μέτρων.
Αναγνωρίσθηκε σε μαρτυρικό χωριό τώρα τελευταία στις 17 Αυγούστου 2009. Κατά
την γερμανική κατοχή στις 23 Αυγούστου 1944, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 19
χωριανούς ανάμεσα τους και δυο βρέφη.
Από τα πιο δασωμένα βουνά της Ελλάδος και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν
περιπλανηθείς στις κατάφυτες πλαγιές του.
Τώρα μπροστά μας ξεπροβάλλει περήφανα ο ορεινός όγκος του βουνού. Στο βουνό
υπάρχουν 4.500 στρέμματα καστανιές, τα 2.500 είναι καλλιεργήσιμα.
Οξιές, πεύκα, δρυς, κέδροι, ιτιές, λεύκες, αγριοφουντουκιές και σημύδες. Αραιότερα
συναντώνται πλατάνια και μηλιές.
Πλούσιο σε φτέρες και μεγάλη ποικιλία μανιταριών. Στο βουνό καταμετρήθηκαν 57
διαφορετικά είδη πεταλούδας. Ξεχωριστή θέση στην πανίδα του βουνού είναι το
αγριογούρουνο που συναντάται σε όλο το Πάϊκο, ακόμη ζουν σε μικρούς αριθμούς
ζαρκάδια, αλεπούδες και λύκοι.
Άφθονα ποτάμια και ρέματα κυλούν όλο το χρόνο και δίνουν ζωή στην περιφέρεια
και στα γύρω χωριά.
Πέρα μπροστά μας απλώνεται η απεραντοσύνη του βουνού. Το Πάϊκο από την
σλάβικη λέξη ( payak= αράχνη ) δόθηκε το όνομα αυτό λόγω της απλωμένης
αραχνώδους βλάστησης.
Αφήνουμε τα αυτοκίνητα, πήραμε το δασικό δρόμο σε λίγο χανόμαστε στο μονοπάτι.
Μπήκαμε στο δάσος.
Κάθε ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού σταματά εδώ. Η νεκρή φύση και ο ανοιξιάτικος
καιρός με τους απίθανους χρωματικούς συνδυασμούς μας δημιουργούν
παραμυθένια διάθεση.
Φύση μυστηριακή, ειδυλλιακή, πλανεύτρα.
Ορειβατούμε τώρα ανάμεσα στις πλαγιές και νοιώθουμε το φτερούγισμα της ψυχή
μας στην αναπάντεχη συνάντηση με την ελευθερία.
Το βουτηγμένο στην καταχνιά δάσος, με τη μοναξιά και την ησυχία των δένδρων
μας έχει συνεπάρει, η δροσιά του πρωινού μας ταξιδεύει……!
Ανεβαίνουμε ψηλότερα η υγρασία σιγά- σιγά διαλύεται το κρύο όμως παραμένει. Ο
χλωμός ανοιξιάτικος ήλιος βγήκε πίσω από τις βουνοπλαγιές και ένα παγωμένο
βοριαδάκι μας τρυπάει τα κόκαλα.
Ορειβατούμε σε πυκνό δάσος οξιάς, στα δεξιά μας το μονοπάτι ανηφορίζει μέσα από
δασωμένη πλαγιά.
Ανεβαίνουμε χαμηλή χλόη και πυκνή βλάστηση μας ταλαιπωρούν για λίγο
διάστημα, φθάσαμε σε ξέφωτο.
Τώρα η διαδρομή γίνεται συναρπαστική.
Μας υποδέχεται μια ομορφιά παραμυθένια, τρεχούμενα νερά μικροί καταρράκτες και
αγριοκαστανιές μας αποκαλύπτουν απόκρυφες ομορφιές.
Λόγω της γεωμορφίας του εδάφους και των εναλλασσόμενων ορεινών όγκων ο
δασικός δρόμος είναι ιδιαίτερα στενός, επικίνδυνος και γεμάτος απότομες στροφές
που εφάπτονται με απότομες χαράδρες.
Κατά την διάρκεια της διαδρομής όπως πεζοπορούμε, κοφτές πλαγιές και δένδρα
γυμνά από φύλλωμα , μας περιτριγυρίζουν.
Όλο αυτό το σκηνικό μας δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Ορειβατούμε ανάμεσα σε ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, στη δασωμένη πλαγιά
ανάμεσα σε γέρικες καστανιές και σε πεσμένα φύλλα.
Λίγο ψηλότερα το δάσος αραιώνει και το μονοπάτι με τα κόκκινα σημάδια, πιάνει την
κύρια κορυφογραμμή του βουνού.
Ανεβαίνουμε τώρα στην πλευρά του γυμνού βράχου λίγο πριν την κορυφή. Μονοπάτι
ανηφορικό ανάσες βαριές, ίσως το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής.
Πλησιάζουμε το πέτρινο κιόσκι, από εδώ ψηλά η θέα απεριόριστη. Κάτω χαμηλά η
Γουμένισσα και τα τελευταία χωριά Γρίβα και Καστανερή.
Μια ανάσα πριν την κορυφή.
Η κορυφή ξεπροβάλλει ηλιόλουστη και ένα δροσερό βοριαδάκι.
Ορειβατούμε τώρα σε ένα τοπίο τυραννισμένο από τον χειμώνα, πέτρες και χλόη
κάτω από τα πόδια μας, με ένα περήφανο ήλιο να μας ακολουθεί.
Μετά από μια δύσκολη πορεία με αναβάσεις και καταβάσεις μέσα από παρθένο
πυκνό δάσος, σε δασικό δρόμο με πανύψηλες οξιές και αγριοφουντουκιές φθάσαμε
επιτέλους στην κορυφή.
Να΄μαστε τώρα να απολαμβάνουμε την ομορφιά της περιοχής από εδώ ψηλά. Θέα
απεριόριστη.
Καλλιεργήσιμη γη - κάτω χαμηλά –με οπωροφόρα δένδρα,
όταν ανθίζουν δημιουργούν υπέροχες χρωματικές αντιθέσεις με τους
ασβεστολιθικούς βράχους της περιοχής.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ο δρόμος μακρύς η κούραση στο κατακόρυφο.
Μετά από μια πολύωρη πορεία 5 ωρών φθάσαμε στα αυτοκίνητα.
Αφήσαμε πίσω μας τον θαυμαστό κόσμο της άγριας ζωής, την ηρεμία και την γαλήνη
της φύσης.
Απομεσήμερο φθάσαμε στη Βέροια, η πόλη απλώνει τη στοργική αγκαλιά της στις
καφετέριες και στις ταβέρνες…..
Υ.Γ. Συγχαρητήρια σε όλους Εμάς.!
Για τους Ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
