Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Κατά τη διάρκεια της τεσσαρακονταπενταετούς ιερατικής διακονίας μου, φίλοι αναγνώστες, βρέθηκα κοντά στα νιάτα, είτε στα σχολεία τους, είτε στα κατηχητικά, είτε στις εκδρομές τους, και άκουσα πολλά. Γιατί δεν περιοριζόμουν να τους ομιλώ μόνον εγώ, αλλά ήθελα και τα παιδιά να μιλάνε. Και αυτά είχαν πολλά να πουν. Συνηθίζω, μάλιστα να λέγω αυτό που πιστεύω, ότι δηλαδή εμείς οι μεγαλύτεροι στην ηλικία χάνουμε πολλά, όταν δεν ακούμε τους νέους. Οι νέοι μας έχουν πιο ευαίσθητες κεραίες και συλλαμβάνουν ευκολότερα τα μηνύματα των καιρών.
Μεταξύ των πολλών που άκουσα και χάρηκα, γιατί με ειλικρίνεια μου τα είπαν, είναι και αυτά που έχουν σχέση με μας τους γονείς.
Μου είπαν, λοιπόν, τα παιδιά μας ότι μας ευχαριστούν και μας ευγνωμονούν, γιατί τα φέραμε στον κόσμο και για όλες τις φροντίδες γι’ αυτά.
Μας ευγνωμονούν για την απαραίτητη τροφή που τους εξασφαλίσαμε με πολύ κόπο, με μεγάλο ενδιαφέρον και με θυσιαστική αγάπη και μάλιστα σε δύσκολες εποχές, όπως είναι οι ημέρες μας, που τις δέρνει η οικονομική κρίση. Ζήσαμε πολλοί γονείς σε δύσκολους καιρούς και στερηθήκαμε τα αναγκαία ως παιδιά. Και τώρα προσπαθούμε να μη λείψει τίποτα από τα δικά μας παιδιά. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και η ψυχή θέλει τροφή και δεν πρέπει γι’ αυτήν να αδιαφορούμε, γιατί τότε δεν διαφέρουμε από τα ζώα, που και αυτά φροντίζουν για την τροφή των παιδιών τους, αλλά μόνο γι’ αυτήν.
Μας ευχαριστούν για τα ρούχα που τους αγοράζουμε, για να μη φορούν σχισμένο και ακατάλληλο για την ηλικία τους και για την κάθε περίοδο του χρόνου. Είναι και αυτά πανάκριβα και απαιτούν ένα μεγάλο μέρος του ιδρώτα των γονέων να διατεθεί για την εξασφάλισή τους.
Μας ευγνωμονούν ακόμη για το ενδιαφέρον μας, ώστε να μάθουν γράμματα, να διδαχθούν ξένες γλώσσες ή μία τέχνη, για να προκόψουν στη ζωή τους και για να εξασφαλίσουν το ψωμί τους με αξιοπρέπεια. Μας ευχαριστούν, επίσης, για την αγωνία που έχουμε σχετικά με την υγεία τους. Τρέμει η μάνα μήπως πάθει κάτι το παιδί της. Και οι λίγες γραμμές πυρετού του παιδιού της την αναστατώνουν. Την κάνουν να χάνει τον ύπνο της και οι εφιάλτες κατατρώγουν την ειρήνη της ψυχής της. Κάποτε ακούγεται και η θερμή προσευχή της στο Θεό: «Πάρε την αρρώστια από το παιδί μου και δώστη σε μένα».
Για όλα όσα γράψαμε πιο πάνω, τα παιδιά μας ευχαριστούν και μας ευγνωμονούν και είναι αποφασισμένα να το κάνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Όμως, έχουν και αρκετά παράπονα, τα οποία και θα γράψω, γιατί κάποια μπορεί να διορθωθούν.
Αλλά, για τα παράπονά τους, το άλλο Σαββατοκύριακο.
