Του ιερέως
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
Από τα βάθη των αιώνων, φίλοι αναγνώστες, έρχεται το μήνυμα. Δεν είναι καινούργιο για μας. Δεν παύει, όμως, να είναι πάντα νέο. Χαρούμενο, ζωτικό, ελπιδοφόρο, λυτρωτικό. Ό,τι πιο πολύ επόθησαν οι αιώνες, που έζησαν στο χάος της αμφιβολίας, στο σκοτάδι που έπεσε ο άνθρωπος όταν απομακρύνθηκε από τον Θεό, είναι πραγματικότητα. Το ανήγγειλε ο Ουρανός. Το έψαλλαν οι Άγγελοι. Το πανηγύρισε η κτήση όλη και πρόσθεσε τη συμμαρτυρία της με το λαμπρό άστρο. Το διαισθάνθηκαν οι Μάγοι της Ανατολής. «Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρος εστί Χριστός Κύριος εν πόλει Δαυίδ». Πόσο απλό άγγελμα! Πόσο απέριττη και ταπεινή η παρουσία του Κυρίου Ιησού στη γη μας!
Η Εκκλησία μας, παρότι κυλά ο χρόνος και η κατά σάρκα Γέννηση του Σωτήρος Χριστού ανήκει ιστορικά στο παρελθόν, ποτέ στην πορεία της δεν έπαψε να το θεωρεί ως σύγχρονο πάντα γεγονός και σαν κάτι νέο να το υμνεί. «Χριστός γεννάται» κάθε χρόνο ψάλλουμε. Και η συνείδηση του λαού, του ευσεβούς λαού μας, έτσι το βλέπει. Κάθε χρόνο περιμένει να γεννηθεί ο Χριστός. Λες και κάθε Χριστούγεννα ξαναγεννιέται. Θ’ ακουστεί γι’ αυτό και εφέτος κάτω από τους φωτισμένους θόλους των Ναών μας και μέσα στις γειτονιές, σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι, το Ευαγγελικό μήνυμα: «Χριστός γεννάται!».
«Χριστός γεννάται!». Και σε σένα καις ε μένα απευθύνεται το μήνυμα, αναγνώστη μου. Αν στο θόρυβο των γεγονότων, των μηχανών, της ακαταστασίας και των συγκρούσεων της εποχής μας πνίγεται του Ουρανού η φωνή, ας σταθούμε λίγο στις μέρες αυτές. Την ημέρα ιδιαίτερα των Χριστουγέννων. Ας αφήσουμε για μία στιγμή τις καθημερινές μας έννοιες. Ας καταλαγιάσουν για λίγο οι αγωνίες, οι φόβοι, ο πόνος, οι καημοί και οι ανήσυχες μέριμνές μας.
«Χριστός γεννάται!». Για άλλη μια φορά γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Μην αφεθούμε και παρασυρθούμε σ’ ένα άγονο επιπόλαιο πανηγυρισμό, χωρίς ν’ αγγίξει τις χορδές της καρδιάς μας το γεγονός που δίνει αφορμή στον πανηγυρισμό. Η οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι ευχές, η νοσταλγία αγαπημένων προσώπων και εποχών, το φαγητό, η διασκέδαση, δίνουν ένα τόνο χαράς. Μα εκείνο που θα δώσει ουσία και βαθύτερη ικανοποίηση, είναι η βίωση του γεγονότος της Γέννησης του Σωτήρος.
«Χριστός γεννάται!». Θα το πουν οι ύμνοι και οι καμπάνες. Ας το πει και η καρδιά μας. Ώρα ν’ αφιερωθεί μαζί με το συναίσθημα και η σκέψη στον Λυτρωτή Κύριο. Είναι τόσα τα δεινά που μας μαστίζουν. Τόσες οι απειλές που μας κυκλώνουν. Τόσες οι ελπίδες που χάθηκαν. Τόσος ο πόνος που μας τυραννά. Τόσες οι αγωνίες που μας δέρνουν. Από πόσα δεν έχουμε ανάγκη! Αποβλέπουμε σε ανθρώπους και απογοητευόμαστε. Στηριζόμαστε στον εαυτό μας και μας αιφνιδιάζει η αδυναμία του. Υπολογίζουμε σε δυνάμεις και γεγονότα και αποδεικνύονται ανίσχυρα να μας δώσουν αυτό που ποθούμε. Να μας βγάλουν από το αδιέξοδο που συχνά ορθώνεται μπροστά μας. Να μας σηκώσουν το βάρος που πιέζει τα στήθη μας. Και έχουμε τόση ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα να αναπνεύσουμε! Από λίγο ήλιο να μας φωτίσει. Να μας θερμάνει. Μια αχτίδα φωτός μας φτάνει. Μια αναλαμπή δικαιοσύνης, μια ελπίδα ειρήνης, λίγη γεύση χαράς, μια λιγοστή θαλπωρή αγάπης είναι αρκετή να μας ζωογονήσει.
Μα όλα αυτά είναι στη διάθεσή μας. Ανέτειλε ο ήλιος της Δικαιοσύνης. Ήρθε «επί γης ειρήνη». Ταπεινώθηκε η Αγάπη. Γιατί δεν το βλέπουμε; Γιατί τα σύννεφα της απιστίας, της υλοφροσύνης, της αδιαφορίας να μας κρύβουν τον ήλιο;
«Χριστός γεννάται!». Μακάρι να άκουγαν πολλοί φέτος το αγγελικό μήνυμα! Από τη Βηθλεέμ ως τα μέγαρα των μεγαλουπόλεων, ως τις καλύβες των χωριών μας, ως τις ερημιές κι ως τις σκηνές των ξεσπιτωμένων θ’ ακουστεί: «Χριστός γεννάται!». Αν η ανθρωπότητα το άκουγε! Αν το δεχόταν! Αν ατένιζε και άφηνε να την οδηγήσει το Θείο Βρέφος! Η λύτρωση θα γινόταν βίωμα. Και η χαρά, του Θεού η χαρά, θα πλημμύριζε τις ψυχές μας. Θα ομόρφαινε τον κόσμο μας.
Το εύχομαι ολόψυχα.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, φίλοι αναγνώστες.
