Το γραφείο ευρύχωρο,φωτεινό,με ένα μεγάλο παράθυρο που κοίταζε στον δρόμο.Οι περσίδες του μόνιμα κατεβασμένες για να τον απομονώνουν απο τον κόσμο και τον θόρυβο.Απορροφημένος,ταξιδεύοντας μέσα στα φύλα της εφημερίδας,κάθε φορά που ήθελε να χαλαρώσει,είχε φτιάξει μια μικρή γωνιά στα αριστερά του και δραπέτευε στο παρελθόν του.Μερικές φορές η απουσία του δεν γινόταν αισθητή.Άλλες πάλι έπρεπε να χτυπήσεις πολλές φορές την πόρτα του γραφείου του,για να σου ανοίξει.Όταν έμπαινες μέσα καταλάβαινες απο το πρόσωπο του πόσο κρατούσαν οι αποδράσεις του.Σε δύσκολες στιγμές το πρόσωπο ήταν φωτεινό,γεμάτο ελπίδα και δύναμη λές και το νέκταρ του παρελθόντος του χάριζε νιότη.Αν το φευγιό κράταγε λίγο,πάλι είχε πάνω του κάτι ζωηρό και αισιόδοξο.Όπως και να έχει εγώ τον καταλάβαινα τον φίλο μου τον Ζήση.Ένιωθα στις συναντήσεις μας να με τυλίγει με το ζεστό του βλέμμα,το τόσο οικείο που με έκανε να θέλω,να ανοίξω και εγώ το δικό μου παράθυρο στον χρόνο.
Από τότε που έφυγα απο τον παράδεισο μου έχω νεύρα και τρώω πολύ!Μου λείπει η φύση,ο κηπος μου,τα πουλιά το σπίτι μου,οι γάτες μου...Περπατώντας στις φωτογραφίες του κινητού μου ξαναέζησα μαζί με τους φίλους μου,τις όμορφες συγκεντρώσεις του καλοκαιριού.Βαδίζοντας πιο βαθιά στο παρελθόν,έζησα στιγμές χαράς με τους γονείς μου,στιγμές συγκίνησης,απώλειας...Το άλμπουμ του παρελθόντος είναι πολύπλευρο και βαθύτερο.Αφήνει πάνω σου τα σημάδια του που χωρίς να το θέλεις τα μάτια πλημμυρίζουν και η καρδιά πονάει.Κοιτώντας πίσω αποφάσισα να δημιουργήσω τις δικές μου εικόνες,στο δικό μου παράθυρο ουτως ώστε όταν φύγω να τις κοιτούν οι δικοί μου και να δακρύζουν μόνο απο χαρά!Με ανάγκασε σήμερα ο φίλος μου ο Ζήσης να ανοίξω το δικό μου παράθυρο και συγχρόνως να χτίσω έναν πύργο μεγάλο με χιλιάδες φωτεινά παράθυρα,ώς παρακαταθήκη για αυτούς που θα αφήσω πίσω μου κάποτε...Αυτό βέβαια θα αργήσει να γίνει μέχρι τα 100 έχω τόσα πολλά ακόμα να κάνω....
