Του Γιώργου Ι. Καλογήρου
Ήταν παλιά εργοστάσιο που καθάριζε το βαμβάκι από τους κόκκους του, δηλαδή ένα Εκκοκκιστήριο Βάμβακος, στην οδό Θεσσαλονίκης της Βέροιας, το οποίο ανήκε στον Αντρέα Ναζλίδη. Κάποτε σταμάτησε να λειτουργεί ,άδειασε από μηχανήματα και «ζωή» και οι μεγάλοι χώροι του έμειναν, για χρόνια πολλά, ανενεργοί “νοσταλγώντας” τις παλιές δόξες τους οι οποίες κάποια στιγμή ήρθαν, δριμύτερες και με άλλη μορφή.
Ο γιος του Αντρέα, ο Γιιάννης Ναζλίδης, παρέλαβε, ως κληρονόμος, τους έρημους χώρους του εργοστασίου και τους μετέτρεψε σε κοιτίδα Πολιτισμού, σε ζωντανό Οργανισμό που καθαρίζει ιδέες από μαύρους κόκκους, σε εργαστήριο ιδεολογημάτων, σε εκκολαπτήριο Τέχνης.
Ξεκινώντας το δύσκολο εγχείρημά του ούτε ο ίδιος είχε σαφή εικόνα των στόχων του, ούτε ήξερε πού μπορεί ακριβώς να φτάσει αυτό που άρχισε. Οι άνθρωποι που έγιναν κοινωνοί των σχεδίων του μάλλον τον θεώρησαν ονειροπόλο, κάτι σαν έναν άλλον Δον Κιχώτη.
Διαψεύστηκαν όλοι. Ακόμα και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του εγχειρήματος. Κάθε σχεδιασμός και κάθε προσδοκία ξεπεράστηκαν. Οι χώροι διαμορφώθηκαν καλαίσθητα και υποδέχονται τον κόσμο για υψηλού επιπέδου πνευματικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις –δημιουργίες- που διδάσκοντας και καλλιεργώντας τους ανθρώπους ταυτόχρονα τους ευφραίνουν.
Και έπειτα ήρθε το απρόσμενο, αν και για αυτό το ¨Εκκοκκιστήριο Ιδεών», όπως ευφυώς ονομάστηκε το κτηριακό “κουφάρι” από τον ίδιο τον Γ. Ναζλίδη, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται απρόσμενο και απραγματοποίητο. Ένα βιβλίο - έκπληξη- 360 σελίδων στο οποίο 40 συμπολίτες μας καταγράφουν μνήμες για γεγονότα και κυρίως για πρόσωπα της πόλης μας που το καθένα από αυτά άφησε την δική του σφραγίδα στο πέρασμά του.
Στην πολυτελή αυτή έκδοση καταγράφεται ένα μέρος της Ιστορίας της Βέροιας με τρόπο πρωτοποριακό. Με τρόπο που αιφνιδιάζοντας ευχάριστα είναι ελκυστικός και ιδιαίτερα ενδιαφέρων. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο και οι δημιουργοί του δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για το επίτευγμά τους.
Από τον γεννήτορα της Ιδέας, τον Γιάννη Ναζλίδη, προσωπικά περιμένω και άλλες ίσως και πιο τολμηρές και ευφάνταστες πρωτοβουλίες. Το λέω αυτό γιατί γνωρίζω ότι οι ιδέες του είναι ανεξάντλητες και χωρίς τελειωμό
Θέλω να συγχαρώ από αυτή τη θέση, όλους μαζί και τον καθένα χωριστά, τους συντελεστές αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος και ιδιαίτερα την σύζυγο του Γιάννη, την Μαίρη Ναζλίδου-Τσιράκογλου που είναι δίπλα του σε ό,τι κάνει ο άντρας της και χωρίς την συμπαράσταση της οποίας θεωρείται σίγουρο ότι όλα θα ήταν διαφορετικά.
Περιμένω και την επόμενη έκπληξη του Γιάννη κι ας με πήραν τα χρόνια «σβάρνα». Το τραγούδι που μ’αρέσει και τραγουδάω είναι: «Δεν πάω πουθενά- πουθενά, εδώ θα μείνω».
