Θυμόμουν που ήμουν μόνος
και σκεφτόμουν τους ΠΟΛΛΟΥΣ
και στο δωμάτιο οι ηλικιωμένοι
ρώταγαν που πήγαν τα νιάτα τους…
Όπως ζητιανεύουν οι πόθοι
δεν ζητιανεύει κανείς σκεφτόμουν.
Τα παιδιά γράφανε στους τοίχους
καινούργιο Σύνταγμα ΕΥΤΥΧΙΑΣ,
με πρώτο άρθρο την κατάργηση του νόμου
περί περίφραξης των ονείρων.
Κανείς μέχρι τότε δεν περίμενε
να δει την ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ στην παρέλαση.
Πότε η Πόλη θα γίνει πρωτεύουσα του εαυτού της;
Πότε τα ρολόγια θα δείξουν την ακριβή ώρα
των ΘΑΥΜΑΤΩΝ;
Πότε οι λέξεις θα εκφωνήσουν την Διεθνή
των Ερώτων
και θα φανερωθούν τα μυστικά
που κρύβονται στους σιδηροδρομικούς
σταθμούς;
Τότε ήταν που άρχισαν να κλαίνε οι μοδίστρες
που χάσαν τα κουμπιά,
που θύμωσαν τα γκαρσόν,
που γέρασαν οι παιδίατροι,
τότε ήταν που ρώταγαν
πόσα βήματα είναι μέχρι τον ΑΛΛΟΝ;
Φθηνή Πολιτική απέναντι στην ειλικρίνεια
του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.
Ένα στόμα σκορπά λέξεις σεισμογενείς.
Ειιι συ. Ειιι εσύ……..
Πόσο αλάτι ακόμη για να νοστιμίσει
ο ΚΟΣΜΟΣ;
Γιάννης Ναζλίδης
18 Ιανουαρίου 2023
