Κρατούσαν τα δευτερόλεπτα στα χέρια τους
και οι ώρες κρεμασμένες στα δένδρα,
όπως τα έργα του Νταλί …
για να δαγκώνουν το χρόνο.
Μπορεί ο Μπράνκα Λεόνε ή ο Δον Κιχώτης
να μετρούσαν τα ελέη της άνοιξης
ή σταγόνες βροχής του Σεπτεμβρίου,
όμως εγώ,
ήμουν απορροφημένος σε μια ζωγραφιά
του Κόντογλου
που έδειχνε τον Θησέα να φονεύει τον
γίγαντα Περιφοίτη
και να εξοντώνει τα κακώς κείμενα της εποχής του.
Πόσο με ηλέκτριζε αυτό το κατόρθωμα!
Εδώ ο Θησέας σκοτώνει ένα γίγαντα
κι εμείς δεν μπορούμε να εξοντώσουμε
ασήμαντες καθημερινότητες!… σκεφτόμουν.
Μπήκα
στο αυτοκίνητο που δεν είχε φρένα.,
ανέβηκα
στο τραίνο που δεν είχε οδηγό,
έζησα
στο κατάστρωμα του πλοίου που δεν εύρισκε
τα νησιά.
Πολύ αργότερα
συνάντησα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο
που έκαμνε ποίηση με πεζές λέξεις…
Αχ….. το σπιτάκι μας…..,.κι` αυτό είχε ψυχή..
Κάποιο…. άγαλμα…..που μ` είδε….
με θυμήθηκε…
Τι τάχα δεν μπορούμε να κάνουμε ποίηση με το…
Τι κάνεις; Καλά;
Σπίτι όλοι καλά;
Ο σύζυγος καλά;
Οι γείτονες καλά;
Η πόλη καλά;
Η πρωτεύουσα καλά;
Η πατρίδα καλά;
Ο κόσμος καλά;;;
Γιάννηηηηη είσαι καλάαααα;
με φωνάζει η Μαίρη…
Γιάννης Ναζλίδης
11 Μαΐου 2024
