Είδα,
που οι αέρηδες φυσούσαν
και σήκωναν τις φούστες των κοριτσιών
και διάλεγαν καινούργια όνειρα
αφιερωμένα στον Εμπειρίκο
και στις μοδίστρες.
Σ` αυτή την γιορτή
των πολυώροφων ερωτηματικών τί να έκαμνα;
Να ταξίδευα στις ζωγραφισμένες μέρες
στην περιοχή των εφηβικών ονείρων μήπως;
Ήμουν στο παράθυρο
και κοίταγα των ανθρώπων τα «ανέλπιστα»,
τα δανεισμένα τριαντάφυλλα των κήπων,
τις φωνές των ξενιτεμένων
που έσκυβαν Μέσα τους
ν` ακούσουν τα Τρίγωνα και τα Τετράγωνα
του Κόσμου.
Άραγε, είναι η μοναξιά ίδια σ` όλες τις χώρες;
Έλεγα…
Πού φύγαν οι ωραίες εποχές; Ξεχάσαν
να αρέσουν;
Έλα μακριά απ` το φόβο και συ εαυτέ μου!.
Είναι μεσάνυχτα κι` η αλήθεια κουράσθηκε.
Έφυγε απ` τ` ανοιχτά παράθυρα όταν
ο Αύγουστος τραγουδούσε…
Γιάννης Ναζλίδης
5 Οκτωβρίου 2024
