Στον Πλάτανο για την εορτή του Αγίου Ανδρέου ο Μητροπολίτης

Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Ανδρέου Πλατάνου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχη­τε ἐν Χριστῷ ἀλλ᾽ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννη­σα».

Τήν πνευματική σχέση τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου μέ τούς χριστια­νούς τῆς Κορίνθου περιέγραψε τό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα. Καί ἡ σχέση αὐτή εἶναι σχέση πα­τρότητος, εἶναι δεσμός ἰσχυρός πού ὀφείλεται στήν νέα γέννηση, στήν ἀναγέννηση πού προσφέρει ὁ ἀπό­στολος μέσω τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ σέ ὅσους πιστεύουν.

 Ὅσους διδασκάλους τῆς πίστεως στόν Χριστό καί ἄν ἔχετε, λέγει ὁ ἀπόστολος, ἔχε­τε ἕνα μόνο πα­τέρα· γιατί ἐγώ εἶμαι αὐτός πού σᾶς γέν­νησα διά τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ πνευματική αὐτή σχέση δέν πε­ρι­ορίζεται μεταξύ τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου καί τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου. Ἐπεκτείνεται καί με­τα­ξύ τῶν ἄλλων ἀποστόλων καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, καθώς καί ἡ δική τους σπορά τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἦταν αὐτή πού συνέβαλε στήν ἐν Χρι­­στῷ ἀναγέννηση τῶν ἀνθρώ­πων.

Στόν ρόλο, λοιπόν, τοῦ πνευμα­τι­κοῦ πατέρα βρί­σκεται καί ὁ ἑορτα­ζό­μενος καί τιμώ­μενος σήμερα ἅγι­ος πρω­τό­κλητος ἀπόστολος Ἀνδρέας.

Πρῶτος αὐτός ἀπό ὅλους τούς ἀν­θρώπους ἐπάνω στή γῆ κλήθηκε ἀπό τόν Χριστό νά τόν ἀκο­λου­θή­σει καί νά γίνει μαθητής του!

Δέν τόν γνώριζε. Δέν τόν εἶχε ἀκού­σει. Δέν εἶχε δεῖ τά θαύματά του. Τό μόνο πού ἤξερε ἦταν αὐτό πού εἶχε ἀκούσει ἀπό τόν διδά­σκα­λό του, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρό­δρομο. «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ».

Τί μποροῦσε νά καταλάβει ὁ ἀπό­στολος Ἀνδρέας μόνο ἀπό αὐτή τή φρά­ση; Κανείς δέν μπορεῖ νά ξέρει. Ὅλοι ὅμως ξέρουμε τί ἦταν αὐτό πού ἄγγιξε τήν ψυχή του καί ἀπο­φά­σισε νά τόν ἀκολουθήσει. Ἦταν ἡ χά­ρη τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἡ γλυ­κύτη­τα τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυ­ρίου, πού τόν ἔκαναν νά μείνει κοντά του ὄχι μόνο ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀλ­λά γιά πάντα, γιά ὅλη του τή ζωή.

Ἀσφαλῶς μεγάλη καί δύσκολη ἀπό­­φαση πού δέν μπορεῖ νά τήν πά­­ρει ὁ καθένας. Ἀλλά ὁ ἀπό­στο­λος Ἀνδρέας ὄχι μόνο τόλμησε νά τήν πάρει, ἀλλά ἔσπευσε νά κα­λέ­σει καί τόν ἀδελφό του νά γνω­ρίσει τόν Χριστό. Ὄχι μόνο ἀκο­­λούθησε τόν Χριστόν, ἀλλά ἔγι­νε ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς γνω­ρι­μίας του ἀπόστολός του.

Γιατί τί ἄλλο κάνει ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας ὅταν, μετά τήν πρώτη συνά­ντησή του μέ τόν Χριστό, ψά­χνει τόν ἀδελφό του γιά νά τοῦ πεῖ: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, ὅ ἐστιν μεθερμη­νευό­μενον Χρι­στόν».

Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέ­ας δέν θέλει νά κρατήσει τόν θη­σαυ­ρό πού βρῆκε μόνο γιά τόν ἑαυ­τό του. Γι᾽ αὐτό τόν μοιράζεται. Γι᾽ αὐτό τόν προσφέρει. Γι᾽ αὐτό τόν κά­νει γνωστό.

Στή δική του πίστη στηρίζεται τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ. Στή δική του πίστη στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία. Στήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους στηρίχθηκε καί ὅλο τό ἀποστολικό του ἔργο. Γιατί δέν εἶ­ναι μόνο ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού πέρασε ὅλες αὐτές τίς ταλαιπωρίες πού περι­γράφει πρός τούς χριστια­νούς τῆς Κορίνθου, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἀπόστολοι καί ὁ ἑορ­ταζόμενος σή­μερα ἀπόστολος Ἀνδρέας. Καί ὅμως τίς ὑπέμεινε ὅλες καί ὑπέμει­νε καί τόν σταυ­ρι­κό θάνατο προ­κει­μένου νά κηρύ­ξει σέ ὅσο πε­ρισ­σό­τε­ρους ἀν­θρώ­πους μπο­ροῦ­σε τό εὐ­αγ­γέλιο τοῦ Χριστοῦ καί νά τούς ἀνα­γεν­νήσει ἐν Χριστῷ Ἰη­σοῦ.

«Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχη­­τε ἐν Χριστῷ ἀλλ᾽ οὐ πολλούς πατέρας».

Πα­τέρες μας εἶναι οἱ ἀπόστολοι, πατέρας μας καί ὁ ἀπόστολος Ἀν­δρέας, γιατί καί σ᾽ αὐ­τόν ὀφεί­λου­με τό κήρυγμα τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτός ἔκανε γνωστό στήν Ἐκκλη­σία καί στόν κόσμο τό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτόπτης καί αὐτήκοος μάρ­τυς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκα­λίας του μετέδωσε στήν Ἐκ­­κλησία τήν αὐθεντική μαρτυρία του γιά τόν Σω­τήρα τοῦ κόσμου, θέ­τοντας μέ τό κήρυγμά του, μέ τή ζωή του καί μέ τό μαρ­τύ­ριό του τίς βά­σεις τῆς δικῆς μας πί­στεως, τῆς δι­κῆς μας ἀναγεν­νή­σεως ἐν Χριστῷ καί τῆς δικῆς μας σωτη­ρίας.

Ἄν συγκρίνουμε τή δική μας πί­στη καί τή δική μας ἀπο­­φα­σιστικό­τητα μέ τήν πίστη καί τήν ἀποφα­σι­στικότητα τοῦ ἁγί­ου ἀπο­στόλου Ἀνδρέου θά δια­πιστώ­σου­με τή με­γά­λη ἀπόσταση πού μᾶς χωρίζει. Θά διαπιστώ­σου­με πόσο δύ­­­σκολα πειθόμαστε ὄχι νά ἀκο­λου­­­θήσουμε τόν Χριστό σέ ὅλη μας τή ζωή, ὅπως ἔκανε ὁ ἑορ­τα­ζόμενος ἀπό­­­στολος ἐγκατα­λεί­­πο­ντας τά πάντα, ἀλλά νά κά­νουμε ἔστω καί τήν παραμικρή ὑπο­χώ­ρη­ση, ἔστω καί τήν παραμι­κρή ἀλλα­γή στίς συνήθειές μας γιά νά ἐφαρ­μόσουμε μία ἐντολή τοῦ Εὐαγγε­λίου, γιά νά ἀκολου­θή­σουμε σέ ἕνα σημεῖο μό­νο τόν Χρι­στό.

Ἄν θέλουμε ὅμως νά τιμήσουμε πραγ­ματικά τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό πα­­ράδειγμα τῆς δικῆς του ζωῆς καί τῆς δικῆς του πορείας. Θά πρέ­πει νά μιμηθοῦμε τήν ἄδολη πίστη του, πού εἶναι ἔκφραση τῆς ἁγνῆς καί καθαρῆς ψυχῆς του, καί τήν τόλμη του.

Ἄν ἡ πίστη καί ἡ τόλμη χάρισαν σέ ἐκεῖνον τήν τιμή νά γίνει ὁ πρω­τόκλητος τῶν ἀποστόλων, σέ μᾶς μποροῦν νά ἐξασφαλίσουν τή σω­τη­ρία μας.