ΜΝΗΜΗ ΜΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ…

Υπήρχε ένα απόμακρο εκκλησάκι εκεί πέρα,

μοναστήρι  εγκόσμιας πίκρας. 

Στα καμπαναριά οι καλόγεροι  προσεύχονταν

ανεμίζοντας δάφνες.   

Βουτηγμένη στο κόκκινο αιμορραγούσε η μνήμη, 

ζητώντας γονατιστή  

ελεημοσύνη απ` το ΠΑΡΟΝ.

Ημιμαθείς άνθρωποι με τιράντες

και βαρύ φορτίο εύθραυστης αθωότητας

αναρωτιόνταν πώς «λύνεται» το ΧΘΕΣ; 

Μετρούσα όσα άστρα μπορούσα τότε.

Να προλάβω την επέτειο της βελτίωσης του καιρού,

γιατί μεγάλωσα αυτοδίδακτος, 

καθισμένος στην τραπεζαρία των θαυμάτων.

Είχα το Νου μου  στον Χρόνο 

που πέρναγε απ` τα παράθυρα. 

Έτσι, καιρό ξεχάστηκα 

κοιτάζοντας το πλοίο που ταξίδευε την ΤΥΧΗ 

στην  «θάλασσα των ερωτηματικών».

Πόσες λέξεις κρυώνουν έλεγα;

Πόσες αποφεύγουν τα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ;

Ποιες κλειδώνονται στην μοναξιά;

Ποιες νοσταλγούν την αλφαβήτα των ελπίδων;

Ποιες γκρινιάζουν στις εφημερίδες;

Γιάννης Ναζλίδης

14 Δεκεμβρίου 2024