Σεβαστέ μου γέροντα:
Είμαι ο πρώτος που γνώρισες εδώ στη Βέροια.
Ήταν 27η Ιουλίου (Αγίου και Ιαματικού Παντελεήμονος) 1944. Θα λειτουργούσε ο νέος Μητροπολίτης Βεροίας κ.κ. Παντελεήμων (Καλπακίδης).
Όπως περιμέναμε όλοι οι ιερείς στο προαύλιο του Ιερού Ναού «Αγίου Αντωνίου» (ώρα 8 π.μ.) με πλησιάζεις και μου λες με σεβασμό: «Πάτερ, πού θα βρω τον πατέρα Παναγιώτη Χαλκιά;»
Σε ερωτώ: «Τι τον θέλεις;»
Μου απαντάς: «Πέρασα από την Κόρινθο και μου είπαν, όταν έρθω στη Βέροια να τον ζητήσω».
Σου απαντώ: «Εγώ είμαι». Έκτοτε ήμασταν συνδεδεμένοι. Είχα την ευλογία να συλλειτουργήσουμε πολλές φορές και να τελέσουμε την «Ακολουθία της Μ. Εβδομάδος» και της «Αναστάσεως» στην Ιερά Μονή Σου.
Τα τελευταία χρόνια (που είμαι συνταξιούχος), επέμενες να κηρύττω την ώρα του Κοινωνικού. Εγώ αντιδρούσα, λέγοντας: «Μα έχετε γραπτό κήρυγμα».
Μου απαντούσες χαμογελώντας: «Εγώ δεν θέλω «κονσέρβα» κήρυγμα. Θέλω ζωντανό».
Όταν στις 27 Νοεμβρίου με πήγαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο (πνευμονία), τηλεφώνησες να μάθεις για την υγεία μου. Σου υποσχέθηκα μόλις ζεστάνει ο καιρός , πάλι κάθε Κυριακή θα είμαστε μαζί.
Όμως, εσύ δεν με περίμενες. Βιάστηκες «να φύγεις».
Η λύπη μου μεγάλη. Μου λείπεις πολύ.
Αιωνία σου η μνήμη
Ιερεύς: Παναγιώτης Σ. Χαλκιάς
