Το εσπέρας της Μεγάλης Τετάρτης, 16ης Απριλίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νιπτήρος και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών στη Χαλάστρα.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε: «Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε».Λίγο πρίν ἀπό τήν προδοσία καί τό Πάθος πού θά ἀκολουθήσει, ὁ Χριστός ἐκπληρώνει τήν ἐπιθυμία του νά συμφάγει μέ τούς μαθητές του καί νά τούς παραδώσει τίς τελευταῖες ὑποθῆκες του.
Στήν τράπεζα τοῦ τελευταίου δείπνου ὁ Χριστός ἀποκαλεῖ τούς μαθητές φίλους του, πρόσωπα δηλαδή προσφιλῆ καί ἀγαπητά του, καί ὄχι δούλους του, διότι, ὅπως τούς ἐξηγεῖ, αὐτοί γνωρίζουν ποῦ πηγαίνει καί τί κάνει, ἐνῶ οἱ δοῦλοι δέν γνωρίζουν οὔτε ποῦ πηγαίνει οὔτε τί κάνει ὁ κύριός τους.
Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ τιμή καί ἡ ἀναγνώριση, τήν ὁποία προσφέρει ὁ Θεός στό πλάσμα του! Καί τήν προσφέρει χωρίς νά ζητᾶ κανένα ἀντάλλαγμα. Τήν προσφέρει δωρεάν στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐλεύθερος, ἐάν θέλει νά τήν ἀξιοποιήσει ἤ νά τήν ἀπορρίψει. Τό βλέπουμε νά συμβαίνει καί μέ τούς μαθητές του. Ὁ Ἰούδας τήν ἀρνεῖται καί τήν ἀπορρίπτει, προδίδοντας τόν Χριστό καί βαδίζοντας τόν δικό του δρόμο τῆς ἀπωλείας. Οἱ ἕνδεκα ὅμως ἀξιοποιοῦν καί διατηροῦν τήν τιμή πού τούς κάνει ὁ θεῖος Διδάσκαλός τους, ἀκολουθώντας τή μόνη προϋπόθεση πού θέτει ὁ Κύριός μας, τή μίμηση τῆς ζωῆς του.
«Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε», μᾶς ὑπενθύμισε σήμερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος. Ἐάν θέλετε νά εἶστε φίλοι μου, θά πρέπει νά μέ μιμεῖσθε.
Αὐτή εἶναι ἡ προϋπόθεση τήν ὁποία θέτει ὁ Κύριος σέ ὅσους θέλουν νά εἶναι φίλοι του, ὄχι γιατί τήν ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά γιατί διαφορετικά δέν θά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ὡς φίλος τοῦ Χριστοῦ.
Γιατί ζητᾶ ὅμως ὁ Χριστός νά τόν μιμοῦνται ὅσοι θέλουν νά εἶναι φίλοι του; Γιατί ἡ μίμηση τῆς ζωῆς του ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τους καί τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἔργου καί τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ χάριν τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο μόνο γιά νά κηρύξει. Θά μποροῦσε νά μᾶς εἶχε δώσει τό Εὐαγγέλιό του καί μέ ἄλλο τρόπο. Ἦλθε ὅμως, γιά νά μᾶς δώσει μέ τή ζωή του ὑπόδειγμα ζωῆς, τό ὁποῖο ὅσοι τό ἀκολουθοῦν μέ πιστότητα θά τόν ὁμοιάσουν καί θά ἀναδειχθοῦν γνήσιοι φίλοι του.
Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο «ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν», ὅπως γράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Πέτρος, «ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Ἦλθε γιά νά ἔχουμε τή δική του ζωή ὡς πρότυπο τῆς δικῆς μας ζωῆς καί νά βαδίζουμε στά ἴχνη του, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό νά εἴμαστε πάντοτε κοντά του.
Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦμε συχνά στή ζωή μας πρότυπα συμπεριφορᾶς, γιατί ἡ μίμηση τῆς συμπεριφορᾶς εἶναι σύμφυτη μέ τόν ἄνθρωπο, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος μέσα στόν κόσμο, μέσα στήν οἰκογένεια, τήν κοινωνία καί τό περιβάλλον του.
Μπορεῖ, βέβαια, ὁ ἄνθρωπος νά μιμηθεῖ κάποια ἀπό τά κακά παραδείγματα πού δυστυχῶς ὑπάρχουν γύρω μας, μπορεῖ ὅμως νά μιμηθεῖ καί τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ προτύπου τῆς ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ἀγαθότητος, τῆς πραότητος. Μπορεῖ νά μιμηθεῖ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών», καί ἦλθε στή γῆ καί διῆλθε τή ζωή του «εὐεργετῶν καί ἰώμενος», καί ἔνιψε τά πόδια τῶν μαθητῶν του, ἀκόμη καί τοῦ Ἰούδα πού ἤξερε ὅτι θά τόν προδώσει, καί ἀνέβηκε στόν Σταυρό γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί τή σωτηρία.
Ὁ Χριστός δέν μᾶς ἀναγκάζει νά τόν μιμηθοῦμε, μᾶς προτρέπει καί μᾶς παρακαλεῖ, γιατί γνωρίζει ὅτι μόνο ἄν ἀκολουθήσουμε τόν δικό του δρόμο θά μπορέσουμε νά ἀπολαύσουμε τή σχέση φιλίας μαζί του πού μᾶς χαρίζει. Γιατί γνωρίζει πώς μόνο ἄν ἀκολουθήσουμε τό δικό του παράδειγμα ζωῆς ὄχι μόνο θά ἐπιτύχουμε τή σωτηρία μας ἀλλά καί θά γευθοῦμε τή μακαριότητα πού Ἐκεῖνος μᾶς χαρίζει ἀπό αὐτή τή ζωή.
Καθώς ἀκοῦμε σήμερα τήν παράκληση τοῦ Χριστοῦ, καθώς τόν βλέπουμε νά βαδίζει γιά χάρη μας τόν δρόμο πρός τόν Γολγοθᾶ, ἄς ἀποφασίσουμε καί ἐμεῖς νά βαδίσουμε αὐτόν τόν δρόμο τῆς μιμήσεως τῆς ἁγίας ζωῆς του. Ἄς θελήσουμε νά μιμηθοῦμε τήν ταπείνωσή του, πού φθάνει μέχρι τήν ἑκούσια στέρηση τῶν ἀγαθῶν καί τῆς τιμῆς καί τῆς δόξης γιά τή σωτηρία τοῦ ἄλλου. Ἄς θελήσουμε νά μιμηθοῦμε τήν συγχωρητικότητα, τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού συναντοῦμε στή ζωή μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε καί ἐμεῖς ὡς φίλοι του καί τό πάθος καί τήν Ἀνάστασή του.
