Του ιερέως Παναγιώτου Χαλκιά
Η εποχή μας, φίλοι αναγνώστες, παρ’ όλο που διαθέτει πληθώρα μέσων επικοινωνίας (τύπο, τηλέφωνο, τηλεόραση, internet), δεν κατόρθωσε, δυστυχώς ακόμα, να γεφυρώσει το ψυχικό χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους. Αντίθετα, το διατράνωσε, όλος αυτός ο όγκος των μέσων συγκοινωνίας και επικοινωνίας, όταν δεν έχει αντίκρισμα στον εσωτερικό μας κόσμο, φράζει αντί ν’ ανοίγει το δρόμο για την ανθρώπινη συνεννόηση. Γιατί ποτέ στο παρελθόν ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο μόνος, όσο σήμερα. Παλαιά οι στέγες των σπιτιών μπορεί να ήταν μακριά, οι καρδιές, όμως, των ανθρώπων ήταν πολύ κοντά .
Σήμερα, συμβαίνει το αντίθετο. Το δείχνει άλλωστε περίτρανα η μεγάλη κατανάλωση ψυχοφαρμάκων και η χρήση ναρκωτικών, που συνεχώς καταφεύγει ο άνθρωπος, ως τη μοναδική διέξοδο, που οδηγεί, όμως, το μέλλον του σ’ ένα εφιαλτικό αδιέξοδο.
Είναι κρίμα, που οι ψυχίατροι και οι παιδαγωγοί αντιμετωπίζουν το μεγάλο αυτό θέμα, με συνταγές φαρμάκων και συμβουλών. Το μικρόβιο αυτής της αρρώστιας βρίσκεται στην κακή επικοινωνία με το ανθρώπινο περιβάλλον. Όσο η αιτία εξακολουθεί να υπάρχει, τα ψυχοφάρμακα και οι συμβουλές δεν θα μπορούν να φέρουν κανένα αποτέλεσμα.
Έχει γύρω μας διαμορφωθεί ένα κοινωνικό σύστημα, που αντί να υπηρετεί το υπηρετούμε. Αντί να το ελέγχουμε, μας ελέγχει. Αντί να το δαμάζουμε, μας δαμάζει. Γίναμε μαριονέτες στα χέρια μιας συμβατικής σκοπιμότητας, όπου ο ένας προσπαθεί να υποσκελίσει, να υποτάξει και να εκμεταλλευτεί τον άλλον. Και αυτό όχι μόνο σε πολιτικό οικονομικό επίπεδο. Και μόνο η διάθεση για μια τέτοια επιρροή, κόβει κάθε γέφυρα επικοινωνίας και καταδικάζει τους δύο «αντιδίκους» στη μοναξιά και απομόνωση. Είναι οδυνηρό να διαπιστώνεις στις πολυσύχναστες πόλεις, που ασφυκτιούν από ανθρώπινη κίνηση και δραστηριότητα, να υπάρχει μια παγερή ερημιά μέσα στην οποία αισθάνεσαι εγκαταλειμμένος. Δεν νοιάζεται κανείς για κανέναν.
Τι κι αν οι συγκοινωνίες γεφύρωσαν τις αποστάσεις; Τι κι αν κατακτήσαμε το διάστημα και το φεγγάρι; Τι κι αν ανέβηκε και το βιοτικό μας επίπεδο; «Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος».
Οποιαδήποτε κι αν είναι η κοσμολογική μας τοποθέτηση και η φιλοσοφική μας θέση πάνω στο υπαρξιακό πρόβλημα, δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο δρόμος για τη λύση βρίσκεται στη σωστή επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους. Στο σημείο όπου το ΕΓΩ ταυτίζεται με το ΕΣΥ. Για να γίνει, όμως, αυτό, πρέπει να γκρεμίσουμε όλα τα στεγανά που μας χωρίζουν σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο. Να καταργήσουμε τα κάθε είδους «τείχη της ντροπής». Να μειώσουμε στο ελάχιστο τη διάσταση ανάμεσα στο δικό μου και στο δικό σου. Να προσλάβουν ασύνορο χαρακτήρα τα συναισθήματά μας…
Έως ότου, όμως, φίλοι αναγνώστες, φτάσουμε στην υλοποίηση αυτού του ανθρώπινου οράματος, θα πληρώσουμε το τίμημα της μοναξιάς και της απομόνωσης με όλες τις συνέπειες στην καθημερινή μας ζωή.
