Και ποιος δεν έχει ακούσει γι’ αυτήν την περιβόητη «σοφία του λαού». Από μικρά μάς πιπιλίζουν το κεφάλι, θεωρώντας την ένα ατράνταχτο επιχείρημα σε κάθε απορία, για να μην πω σε «κάθε νόσο και …» : κάτι σαν τους νόμους του Νεύτωνα ή τη θεωρία της Σχετικότητας.
Βέβαια, πρέπει να τονίσω πως η συντριπτική πλειονότητα των γνωμικών – παροιμιών του λαού είναι σοφά/ες και χρήσιμα/ες στην πράξη. Όμως, όπως λένε, δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαίρεση. Παρακάτω γράφω για τέσσερα λαϊκά αποφθέγματα που μού ήρθανε στον νου και τα οποία, κατά την πολύ ταπεινή μου γνώμη, είναι λανθασμένα και πιθανώς υποκρύπτουν αρνητικά συναισθήματα. Παρακαλώ να με συγχωρήσετε, αν κάνω λάθος.
«Στα τραύματα βάζουμε κοπριά αλόγου …» : Όμως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πρόκειται στην ουσία για υλικό καλλιέργειας του clostridium tetani (κοινώς τέτανος). Ίσως μου πει κάποιος : «τι να αρρωστήσεις από το τραύμα τι από τον τέτανο …» ή θα επρόκειτο για καλαμπούρι ;
«Από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο» είναι μια ελληνική παροιμία που εκφράζει την ιδέα ότι η συχνή χρήση της συγγνώμης, μετά από λάθη, έχει μειώσει την αξία της υπευθυνότητας ή και του σεβασμού στους άλλους : Μελετώντας, εδώ και πολλά χρόνια, παρτίδες σκακιού των μεγάλων παγκοσμίων πρωταθλητών (αναγνωρισμένων από όλους τους ειδικούς ως σπάνιες διάνοιες – π.χ. ο Fischer είχε IQ 180!, π.χ. μπορούσαν και έπαιζαν με δεκάδες αντιπάλους χωρίς να βλέπουν τις σκακιέρες!) – με τη βοήθεια των πιο εξελιγμένων ηλεκτρονικών σκακιστικών προγραμμάτων – ανακάλυψα πως είναι σπανιότατο να μην υπάρχουν λάθη ή έστω ανακρίβειες στο παιχνίδι τους. Αναλύοντας οι ίδιοι τις παρτίδες τους αναγνώριζαν τα λάθη τους δημόσια, κάτι που θεωρώ πως είναι ταυτόσημο με τη δήλωση «συγγνώμης». Αααα! πα! πα! Πολύ αφιλότιμες μεγαλοφυΐες!
«Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από τους γιατρούς, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι» :
Μήπως έχουν δίκιο για τους γιατρούς, επειδή :
I. Δίνουν μάχη με τις ώρες, τις εβδομάδες και τα χρόνια εκτεθειμένοι σε μικρόβια (βλέπε covid), αντί να λιάζονται σαν τις σαύρες στις αμμουδιές ξύνοντας τα … μαλλιά τους.
II. Παρατάνε την οικογένειά τους και παλεύουν συνεχώς τη δυστυχία και δυστυχώς και τον θάνατο, αντί να την πέφτουν σε μια καντίνα πίνοντας μπύρες και τρώγοντας λουκάνικα βρουστ (weißwurst στα γερμανικά) με τα παιδιά τους να παίζουν ανέμελα στην απέναντι παιδική χαρά και τη γυναίκα τους να κάνει μανικιούρ και πεντικιούρ κοτσοπολεύοντας με τις φιλενάδες της.
III. Ορκίστηκαν στον όρκο του Ιπποκράτη να φροντίζουν το ίδιο φτωχούς και πλούσιους, νέους και γέρους, αντί να ασχολούνται μόνο με εκείνους/ες που έχουν καμιά δεκαριά παραθαλάσσια στις Κυκλάδες – πιστεύω, ακράδαντα, πως η περιοχή που έχουν τα εξοχικά τους δεν τους προβληματίζει.
IV. Αφήνουν στην άκρη τα προσωπικά τους προβλήματα, όσο πειστικά κι αν είναι αυτά, προκειμένου να σταθούν σαν βράχοι απέναντι στους ασθενείς τους, αντί να αγναντεύουν τα παραλιακά βραχάκια.
V. Πολύ συχνά εργάζονται και μετά το πέρας του ωραρίου τους, όταν προκύψει επείγον περιστατικό, και όχι μόνο, χωρίς υλική ανταμοιβή. Μου έτυχε, προσωπικά, να μου αρνηθούν το «φακελάκι» εκνευρισμένοι! Θα τους φάνηκαν λίγα … Άπληστοι τύποι!
Μήπως έχουν δίκιο για τους δασκάλους (κάποια Μ.Μ.Ε. γράφουν και λένε συχνά πως για όλα φταίνε αυτοί), επειδή :
I. Αναγκάζουν πολλά παιδιά να φεύγουν από το σπίτι μόνα τους και όταν επιστρέφουν να κάθονται μοναχά τους σε μια καρέκλα, κοιτώντας στο κενό με απορία … περιμένοντας τους γονείς τους που δουλεύουν. Δεν κάνουν ούτε τον κόπο να τα συντροφεύουν πηγαίνοντας από το ένα σπίτι στο άλλο. Τι να πεις ; Βαριούνται και που ζούνε…
II. Κάθονται με τις ώρες σπίτι τους και προετοιμάζονται για την επόμενη σχολική μέρα, αντί να κάνουν βόλτες αλλάζοντας καφενεία. Θυμάμαι πως στην εποχή του covid εργαζόμουν γύρω στις 16 ώρες την ημέρα : 8 με 13:30 μάθημα, 15:00 με 17:00 αποστολή σχετικών μηνυμάτων με την «ύλη» που έγινε, με λύσεις και σχετικές οδηγίες και όχι μόνο στα παιδιά που λείπανε, 17:00 με 19:00 διάλειμμα, 20:00 με 02:00 προετοιμασία για την επόμενη ημέρα : κόψιμο σχετικών σελίδων, σημείωση με το πρόγραμμα Photoshop λύσεων, σχημάτων, πληροφοριών, φωτογραφιών κ.λπ. πάνω σε κάθε σχετική σελίδα, ώστε τα παιδιά που δεν θα «έμπαιναν» να έχουν αναλυτικές πληροφορίες για ό,τι έγινε το πρωί. Και όταν περίσσευε χρόνος ανέβασμα εκατοντάδων διαδραστκών ασκήσεων σε άλλη εκπαιδευτική ηλεκτρονική πλατφόρμα … Δεν τους «έκοψε» να λέγανε πως δεν είχαν internet και να την «κάνουν» για το πατρικό τους;
III. Δέχονται όλους τους γονείς κάθε μήνα πέρα από το ωράριό τους, για να τους ενημερώσουν και να ζητήσουν τη σχετική συνδρομή τους πάνω στα μαθήματα των παιδιών τους, αντί να πάνε σπιτάκι τους να ροχαλίζουν! Και να πεις πως εκείνοι έρχονται … (θα έχετε ακούσει τη φράση «ήμουν εγώ κι ο κούκος»).
IV. Κάνουν τα παιδιά στην ώρα του αποχωρισμού να κλαίνε! Και τι κάνουν ; Λένε ένα ξερό : «Έτσι είναι η ζωή, πουλάκια μου. Κάποτε όλα τελειώνουν. Αλλά μη στενοχωριέστε. Τώρα θα παίζετε όλη μέρα χαρούμενα με τους/τις φίλους/ες σας και πολύ σύντομα θα τα ξεχάσετε όλα αυτά» … προφανώς εννοούν τη σχολική ύλη που διδάχθηκε όλη τη χρονιά! Αφιλότιμα άτομα αυτοί οι δάσκαλοι!
V. Λένε ψέματα (μπράβο, υπέροχο …) όταν παίρνουν ζωγραφιές με καρδούλες από ένα υψωμένο χεράκι με μάτια τόσο αθώα και καθαρά που σου ‘ρχεται να το «φας ζωντανό»! Πα!πα!πα! Δάσκαλοι – κανίβαλοι!
VI. Ορισμένοι/ες τούς αναλύουν και κεφάλαια μαθημάτων που αφορούν στην επόμενη σχολική χρονιά. Μάλιστα τους δίνουν και σχετικά φύλλα λέγοντάς τους πως η μελέτη τους είναι προαιρετική. Αυτό εκνευρίζει κάποιους γονείς που τους λένε (όταν αποφασίσουν να εμφανιστούν στο σχολείο) : «λέτε στα παιδιά να μη διαβάζουν». Δίκιο δεν έχουν ; Τι τα θες, βρε δάσκαλε, τα παραπανίσια ; Γιατί κάθεσαι με τις ώρες και σπας το κεφάλι σου προσπαθώντας να συνδυάσεις το φέτος με του χρόνου ; Γιατί δεν κάθεσαι να μελετήσεις το κουπόνι στοιχήματος του Ο.Π.Α.Π. μπας και κονομήσεις κανένα φράγκο και μπορέσεις, μετά από διακόσια χρόνια, να ξαναπάς διακοπές ; Απίστευτα ανόητα άτομα!
VII. Μερικοί χαζοί βάζουν από την τσέπη τους χρήματα, για να αγοράσουν τα απαραίτητα υλικά για τα πειράματα Φυσικής. Είχα έναν φίλο δάσκαλο που για μια βδομάδα έψαχνε πλακέ μπαταρία στην οποία φαίνονται ξεκάθαρα οι δυο πόλοι της, σε όλη την Αθήνα. Δε βρήκε ούτε στην οδό Αθηνάς – εκεί που βρίσκει κανείς από καρφίτσα μέχρι και αμερικανικό πολεμικό αεροπλάνο stelth! Τελικά βρήκε σε ένα πολυώροφο κατάστημα στο Περιστέρι που τροφοδοτούσε όλη την Ελλάδα με τον πιο ειδικό σχετικό εξοπλισμό περιμένοντας με τις ώρες να εξυπηρετηθεί … βλέπετε, όταν άκουσαν τι ήθελε κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σκάζοντας στα γέλια. Αχ!αχ!αχ! Πάλι ρεζίλι έγινες χαζοδάσκαλε. Τόσες καφετερίες, κοτοπουλάδικα και ταβέρνες με ολόφρεσκο ψάρι υπάρχουν στην οδό Αθηνάς – η Βαρβάκειος αγορά είναι δίπλα. Μπαταρίες έψαχνες, βρε ψωνάρα ; ( και να μην ξεχάσω τον άλλο που ερχόταν κάθε μέρα στο σχολείο κουβαλώντας μια μεγάλη θήκη με κυνηγετική καραμπίνα σαν κατά συρροή δολοφόνος - ψέματα : σκακιέρα τοίχου ήταν) …
«Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» :
Σημαίνει πως όποιος/α λέει αλήθειες είναι πλάσμα της φαντασίας. Όπως είχε γράψει και ένας μεγάλος ιστορικός : «το να λες μόνιμα την αλήθεια είναι ανοησία και κοινωνική μάστιγα».
Σωστά! Όταν πρόκειται για λεπτομέρειες που προκαλούν, χωρίς λόγο, στεναχώρια στον άλλο/η, καλύτερα να το «βουλώνει» κανείς. Τι συμβαίνει, όμως, όταν πρόκειται για θέματα ζωής ; Όταν η αλήθεια δεν ειπώνεται σε σοβαρότατα θέματα ελέω φόβου, πιθανών τιμωριών, όταν κουρελιάζεται το Σύνταγμα ;
Όμως η φράση αυτή, σιγά σιγά, κατάντησε να σημαίνει πως κανείς δεν πρέπει να λέει τη γνώμη του, όσο σημαντική κι αν είναι αυτή. Ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια!
Πόσες φορές, περιμένοντας απάντηση, δεν ακούσατε : «Έχω τα δικά μου θέματα. Μου ανεβαίνει η πίεση και ο γιατρός μού το απαγόρεψε. Χθες είχα πίεση 15». Τι να του πω ; Πώς εγώ μετρήθηκα συχνά με πίεση 23 … !
Αλλά εγώ, μάλλον, είμαι πλάσμα της φαντασίας!
