Του Θανάση Μελετίδη
Μόλις απολύθηκε ο Μάνθος από τον Στρατό, άρχισε να ψάχνει δουλειά. Δυστυχώς δεν είχε ούτε «μέσα» ούτε πτυχία - ως μαθητής ήταν πάντα μετριότατος – οπότε δεν έβρισκε εκείνο που ήθελε. Βέβαια, δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε. Πήρε λοιπόν μια εφημερίδα με αγγελίες και άρχισε να ψάχνει στις σελίδες που γράφανε «προσφορά εργασίας». Διάβαζε και μονολογούσε:
«Ζητείται γιατρός για … «. «Μπα! Πάμε γι’ άλλες …».
«Ζητείται πτυχιούχος για… « . « Όλοι πτυχία θέλουν! Πάμε παρακάτω…».
«Ζητείται τσοπάνης για…». «Μμμμ! Δεν είναι κακό, αλλά ποιος πάει στην κορυφή της Πίνδου; Έχω και υψοφοβία …».
«Ζητείται γαζώτρια - κοπτοράπτρια – πλακοραφού για …». «Δε μου κάνει ούτε αυτή!».
«Ζητείται εξωτερικός πωλητής για όμορους νομούς. Δεν απαιτείται πτυχίο.». «Εδώ είμαστε! Θα κάνω καριέρα πωλητή»!
Πρωί πρωί, την άλλη μέρα παρουσιάστηκε στη διεύθυνση που έγραφε η αγγελία. «Πολυπωλητική α.ε.» έγραφε στην ταμπέλα της. Μια όμορφη δεσποινίς του πήρε τα στοιχεία του και τον ενημέρωσε πως για μια εβδομάδα θα έπρεπε να παρακολουθήσει σεμινάρια πωλήσεων από καταξιωμένους/ες στον χώρο των πωλήσεων. Και αφού τού είπε και ένα σωρό άλλα, κατέληξε πως τα σεμινάρια κοστίζουν 600 ευρώ.
- Καλά! Κρατήστε τα από τον πρώτο μισθό μου!
-Δε γίνεται κύριε! Πρέπει να πληρώσετε για να παρακολουθήσετε τα σεμινάρια, ώστε να γίνετε στέλεχος της εταιρείας…και μισθός δεν υπάρχει. Υπάρχουν ποσοστά επί των πωλήσεων. Αν καταφέρνετε να πουλάτε, θα βγάζετε πολλά χρήματα, είπε χαμογελώντας η κούκλα.
-Και άμα δεν πουλήσω; Τι θα κάνω; Τα νύχια μου θα τρώω;
-Μην ανησυχείτε. Θα τα καταφέρετε. Στην αρχή όλοι έτσι νιώθουν …
-Ποιο έξυπνο κορίτσι από σένα είχε άλλο η μάνα σου, είπε και έφυγε αγανακτισμένος.
«Αποκλείεται! Σήμερα θα βρω δουλειά! Δεν πάω σπίτι, αν δε βρω δουλειά» είπε στον εαυτό του, αγόρασε μια εφημερίδα και ξεκίνησε να ψάχνει για να γίνει πωλητής. Όμως, πάνω κάτω παντού τα ίδια! «Ετούτοι δεν ψάχνουν πωλητές, πελάτες ψάχνουν …»
Γύρισε αργά το βράδυ σπίτι του και, κατάκοπος όπως ήταν, αποκοιμήθηκε αμέσως. Σύντομα άρχισε να ονειρεύεται:
Ήταν μαθητής σε ένα σχολείο και άκουγε το μάθημα της δασκάλας του, που ήταν ολόιδια με την πρωινή δεσποινίδα. Το μάθημα αφορούσε στις πωλήσεις:
«… Το πρώτο που θα πρέπει να προσέχετε, παιδιά, είναι το ντύσιμό σας. Η ενδυμασία σας θα πρέπει να είναι επαγγελματική. Να νιώθει ο πελάτης πως τον σέβεστε, Όμως προσοχή! Δεν πρέπει να είναι ανώτερη από εκείνην του πελάτη, γιατί θα νομίσει πως του λέτε έμμεσα πως είστε ανώτερός του. Καταλάβατε»;
«Μάλιστα, κυρία, καταλάβαμε»!
- Μμμμ! Για να δούμε τι καταλάβατε. Πες μας Μάνθο. Εσύ τι κατάλαβες;
-Εγώ, κυρία, κατάλαβα πως πρέπει να ντυνόμαστε όμορφα. Τα αγόρια να φοράμε μεταξωτά κουστούμια και τα κορίτσια να φοράνε μεταξωτά φορέματα, για να δείχνουμε πως σεβόμαστε τον πελάτη. Όμως, πριν τα φορέσουμε, θα πρέπει να τα σκίσουμε λίγο και να κάνουμε και μερικές τρύπες για να μη νιώθει ο πελάτης πως είμαστε ανώτεροί του.
-Χα!χα!χα!χα!χα! «σεισμός» έγινε στην Τάξη.
-Καλό, Μάνθο! Αστείο δεν ήταν;
-Μάλιστα, κυρία…
« Το δεύτερο που θα πρέπει να προσέχετε, αγαπημένα μου παιδιά, είναι αυτό που ονομάζουμε «Γλώσσα του σώματος». Να γνωρίζετε πως επικοινωνούμε με τους άλλους μόλις με 40% με τις λέξεις και τον τόνο της φωνής μας, και κατά 60% περίπου με την γλώσσα του σώματός μας. Ο/Η (υποψήφιος/α) πελάτης/ισσα, με βάση την εικόνα σας, έχει ήδη αποφασίσει αν θέλει ή όχι, να αγοράσει από εσάς! Μετά, όσα επιχειρήματα και αν έχετε είναι χαμένος κόπος! Καταλάβατε, παιδάκια μου;
-Μάλιστα, κυρία…
-Μμμμ! Για να δούμε τι καταλάβατε. Πες μας Μάνθο. Εσύ τι κατάλαβες;
- Εγώ, κυρία, κατάλαβα πως όταν πάμε να πουλήσουμε κάτι, πρέπει να πηγαίνουμε χορεύοντας, να μην καθόμαστε, να χοροπηδάμε και να κάνουμε χειρονομίες όπως στο γήπεδο ποδοσφαίρου, για να γίνουμε άμεσα κατανοητοί.
-Χα!χα!χα!χα!χα! Και πάλι «σεισμός» στην Τάξη…
- Μάνθο, με μπερδεύεις!
- Μάλιστα, κυρία…
« Το τρίτο που θα πρέπει να προσέχετε, παιδιά, είναι η φωνή. Αποφύγετε να μιλάτε ξερά και βιαστικά. «Χρωματίζουμε» τη φωνή μας με σκοπό να δημιουργήσουμε ενδιαφέρον στον πελάτη. Καταλάβατε, παιδιά;
-Μάλιστα, κυρία…
- Μμμμ! Για να δούμε τι καταλάβατε. Πες μας Μάνθο. Εσύ τι κατάλαβες;
-Πάλι εγώ, κυρία;
-Ναι! Σωστά! Δεν το είπα, γιατί εννοείται. Όποιο παιδάκι θέλει να μιλήσει να σηκώνει το χεράκι του… Για να δω… Δε βλέπω χέρι… Λοιπόν, Μάνθο, θα μας πεις;
- Εγώ, κυρία, κατάλαβα πως πριν πάμε να πουλήσουμε κάτι, πρέπει να κάνουμε πολλές γαργάρες με αλατόνερο και να πίνουμε και ζεστό τσάι με μέλι, όπως λέει η γιαγιά μου.
- Χα!χα!χα!χα!χα! Τρίτος «σεισμός» στην Τάξη…
- Αφού το λέει η γιαγιά σου έτσι θα είναι, είπε απελπισμένη η δασκάλα.
- Μάλιστα, κυρία…
- Αααα! Χεράκι βλέπω. Σήκωσες χέρι, Έλενα; Ναι; Πες μας.
- Εμένα, κυρία, η μάμα μου έχει φούρνο και καθημερινά ακούει παράπονα. Όταν τη ρώτησα πώς αντέχει μου είπε : «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».
-Κι εμένα, κυρία! Είναι πολιτικός και μού λέει ακριβώς το ίδιο!- …
