Του Θανάση Μελετίδη
Από μικρός ο Βάγγος ήταν παρεξηγημένος. Όλοι τον λέγανε τρελάρα. Μέχρι κι μάνα του, καμιά φορά, πάνω στα νεύρα της…
Όμως, εκείνος, το μόνο που ήθελε ήταν να μαθαίνει: άφηνε από ψηλά ό,τι έβρισκε μπροστά του να πέσει κάτω, για να δει αν θα σπάσει! Και μόλις εκείνο γινόταν χίλια κομμάτια, χοροπηδούσε μες στην τρελή χαρά!
Στην αρχή η καημένη, η μάνα του, αγόραζε κάθε τόσο ποτήρια, πιάτα και φλιτζάνια του καφέ. Ώσπου βρήκε τη λύση: αντικατέστησε όλα τα γυάλινα της κουζίνας της με πλαστικά!
Ο Βάγγος τα έριχνε κι αυτά κάτω, αλλά ούτε κρότο έκαναν ούτε έσπαζαν σε χίλια κομμάτια και το κυριότερο ήταν πως αντί η μάνα του να γίνεται έξαλλη, όπως γινόταν όταν άφηνε να πέσουν τα γυάλινα, χαμογελούσε χαιρέκακα! Και ο ίδιος, αντί να χοροπηδάει από τη χαρά του, τα κοίταζε σαν αποβλακωμένος να στριφογυρίζουν ή να αναπηδούν για λίγο και μετά … σιωπή! Κανένα θέαμα, κανένας θόρυβος, καμιά φασαρία…
Σύντομα βαρέθηκε να ψάχνει τι σπάει και τι δε σπάει και έξυνε το κεφάλι του να βρει άλλο «πείραμα». Η ιδέα τού ‘ρθε ένα χειμωνιάτικο βράδυ που η μάνα του έβαζε ξύλα στη σόμπα τους. «Πο!πο!πο!πο! Πώς καίγονταιαιαιαι»! του ξέφυγε. Η καημένη η μάνα του κατατρόμαξε ακούγοντάς τον: «Δεν πιστεύω να σου μπήκαν τίποτα ιδέες; Εεεεεεεεε»; Εκείνος έκανε την «πάπια». «Τι είπες, μαμά, δεν άκουσα. Αφαιρέθηκα από το διάβασμα». «Τίποτα, παιδί μου. Διάβασε, διάβασε…». «Σιγά μη με καταλάβει πριν καν’ αρχίσω τα πειράματα», σκέφτηκε.
Όταν έλειπαν οι γονείς του, σε μια γωνιά της αυλής του σπιτιού του έκαιγε διάφορα πράγματα. Μόλις τελείωνε το «πείραμα» έριχνε από πάνω μπόλικο χώμα, για να μην αφήνει αποδεικτικά στοιχεία. Σύντομα κατέληξε πως υπήρχαν εύφλεκτα και άφλεκτα υλικά. Για παράδειγμα ανακάλυψε πως άφλεκτα υλικά ήταν το χώμα, η άμμος, οι πέτρες, το σίδερο, το ατσάλι, ο χαλκός, τα τούβλα, τα πλακάκια, ενώ εύφλεκτα ήταν το οινόπνευμα, το ξύλο, το χαρτί, τα υφάσματα και τα περισσότερα πλαστικά. Όσα παρατηρούσε τα σημείωνε κάθε βράδυ σε ένα τετράδιο και το συμπλήρωνε, συμβουλευόμενος καθημερινά, και για πολλή ώρα, εγκυκλοπαίδειες και ένα βιβλίο χημείας που «κονόμησε» από το, κοντινό στο δημοτικό σχολείο του, Γυμνάσιο.
Μελετώντας εντατικά είχε μάθει ένα σωρό πράγματα για την καύση: έμαθε πως πρόκειται για μια χημική αντίδραση που συνοδεύεται από έκλυση θερμότητας και φωτός, έμαθε ποιες ονομάζονται οργανικές και ποιες ανόργανες χημικές ενώσεις, έμαθε πως η καύση των οργανικών ενώσεων γίνεται με οξυγόνο ή με χημικές ουσίες που περιέχουν οξυγόνο, έμαθε τι ονομάζεται θερμοκρασία ή σημείο ανάφλεξης της συγκεκριμένης χημικής ουσίας, έμαθε πως άλλο ήταν η θερμότητα και άλλο η θερμοκρασία, έμαθε τι είναι η πλήρης και τι η ατελής καύση και γενικά απέκτησε έναν σωρό σχετικές γνώσεις.
Οι γονείς του ήταν καταχαρούμενοι! «Δεν πιστεύω στα μάτια μου» που λένε! Κάθε τόσο τον «στόλιζαν» με πολλά καλλιγραφικά θαυμαστικά. Μέχρι και η δασκάλα του τούς είχε πει: «Φοβερό! Τρομερή αλλαγή προς το καλύτερο. Τόσα χρόνια δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο! Μήπως του πήρατε βοήθεια στο σπίτι»;
Αχ! Οι άμοιροι! Αν ξέρανε τι τους περίμενε …
Εκείνος στην αρχή ήταν ευχαριστημένος, αλλά σιγά σιγά άρχισε να αισθάνεται άβολα και πιεσμένος χωρίς να καταλαβαίνει την αιτία. Είχε μπερδευτεί πάρα πολύ!
Εξομολογήθηκε τα τελευταία του νέα στον κολλητό του, τον Φίτσο, στη διάρκεια ενός σχολικού διαλείμματος. Αν γνώριζε τη φωτιά που του είχε ανάψει η Αλκμήνη, δε θα μίλαγε για φωτιές. Όμως δεν το ήξερε…
Πας καλά, ρε φίλε; Θα καταντήσεις «φυτό» σαν την Αλκμήνη που διαβάζει όλη μέρα και μάς σπάει τα νεύρα μες στο μάθημα. Όλα τα ξέρει! … Άκου: το επόμενο πείραμα θα το κάνουμε μαζί και ‘γω θα τους ξηγήσω τι πάει να πει καύση, τού είπε εκείνος με γουρλωμένα μάτια.
Ο Βάγγος άρχισε να νιώθει πολύ καλύτερα και για τις επόμενες μέρες δεν ασχολήθηκε καθόλου στο σπίτι με την «καύση».
«Μπα! Τίποτα δεν έχει το παιδί. Ξεκουράζεται. Διάλειμμα κάνει. Μπορεί και να τον «τριγυρίζει» γρίπη», είχε ακούσει να λένε οι γονείς του μεταξύ τους.
Σύντομα ήρθε και το Σάββατο που είχαν ραντεβού με τον Φίτσο στο «Χημείο», δηλαδή στην αυλή του σπιτιού του. Οι γονείς του είχαν πάει, εκτός νομού, σ’ έναν γάμο.
Αφού ο Φίτσος έξυσε λίγο την κεφάλα του, τέντωσε το χέρι του δείχνοντας τα κρεμασμένα, για να στεγνώσουν, ρούχα της διπλανής αυλής. «Πήγαινε φέρε δυο τρία. Μ’ αυτά θα ξεκινήσουμε. Θα είναι ο πρόλογος! Θα σου πω εγώ, Αλκμήνη, τι θα πει και πρόλογος και κυρίως θέμα και επίλογος»! διέταξε.
Ο Βάγγος, χοροπηδώντας από χαρά, πήγε και τράβηξε με δύναμη ό,τι του γυάλισε: ένα πολύχρωμο φόρεμα, ένα μεταξωτό κουστούμι και καμιά δεκαριά ζευγάρια κάλτσες. Τα ‘ριξε στα πόδια του Φίτσου. Είχε ξαναβρεί τον εαυτό του!
- Πρόλογος: Παρουσίαση της φωτιάς! Φίλε, απόλαυσε θέαμα!
Τα έκανε όλα έναν μπόγο και τα ‘βαλε «μπουρλότο» σε μιαν άκρη της αυλής: υπέροχες φλόγες κίτρινες με πορτοκαλί αποχρώσεις, που οφείλονταν στο μετάξι, σηκώθηκαν δυο μέτρα ψηλά!
-Πήγαινε φέρε το κινητό σου να «τραβήξουμε» βίντεο. Δεν έχω το δικό μου μαζί.
Ο Βάγγος μπήκε στο σπίτι και μες στη «φούρια» του έφερε, αντί για το δικό του, το κινητό που είχε, μάλλον, ξεχάσει η μητέρα του. Εξάλλου ολόιδια ήταν…
Αμέσως άρχισε τη βιντεοσκόπηση.
-Τράβα, φίλε, τράβα! Θα ετοιμάσουμε μια έκθεση που θα τρίβεις τα μάτια σου, Αλκμήνη!
-Τι κόλλημα τραβάς με τη Αλκμήνη; Μια χαρά κορίτσι είναι. Μήπως …
-Χάζεψες; Μ’ αυτό το φυτό; Απλά μου τη δίνει που όλα τα ξέρει και κάνει και την έξυπνη!
-Διαφωνώ τελείως! Είναι καλό, όμορφο, και ευγενικό παιδί … αλλά τώρα έχουμε να τελειώσουμε μια «έκθεση», όπως την είπες.
Ως πολύ εύφλεκτα, τα ρούχα κάηκαν γρήγορα και η φωτιά σταμάτησε.
-Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα. Τέσσερις πέντε παραγράφους δεν κάνεις πάντα Αλκμήνη στις εκθέσεις σου; Εμείς θα κάνουμε έξι! Κάθε πράγμα που θα καίμε και μια παράγραφος!
-Άντε πάλι με τη Αλκμήνη …
Άρχισαν «να κόβουν» βόλτες τριγύρω αναζητώντας έξι εύφλεκτα πράγματα. Σε λιγάκι τα συγκέντρωσαν και τα στοίβαξαν εκεί που είχαν κάψει τα ρούχα: ένα μεγάλο πλαστικό δοχείο πετρελαίου – το ελάχιστο πετρέλαιο που είχε το ράντισαν πάνω στ’ άλλα πράγματα –, ένα υφασμάτινο κάλυμμα παιδικού καροτσιού από την αυλή παραδιπλανής αυλής, μια μεγάλη κούτα γεμάτη με απορρυπαντικό πλυντηρίου – ας πρόσεχε η κυρά – Τάδε –, ένα, ίσως… πεταμένο στρώμα κρεβατιού, έναν μισογεμάτο σάκο με λίπασμα από έναν κήπο και μια ρεζέρβα ρόδας αυτοκινήτου που «τεμπέλιαζε» δίπλα στο αυτοκίνητο.
«Μάλιστα! Ένα, δύο…έξι. Είμαστε εντάξει! Τώρα θα δεις τι θα πει κυρίως θέμα, δεσποινίς Αλκμήνη! είπε και έβαλε φωτιά.
Τα υφάσματα άναψαν αμέσως και όταν αυξήθηκε η θερμοκρασία, «άρπαξαν» τα πλαστικά, η λαστιχένια ρόδα, το απορρυπαντικό και το λίπασμα (ήταν νιτρική αμμωνία). Φλόγες πολύχρωμες και δέκα μέτρα ψηλές πετάχτηκαν συνοδεία καπνού λευκού και μαύρου. Το θέαμα ήταν τόσο φοβερό που αναγκάστηκαν να πάνε πολλά μέτρα παραπέρα.
-«Τράβα», «τράβα»… όχι μόνον από εκεί! Από όλες τις μεριές! «Τράβα», «τράβα», έλεγε συνεχώς ο Φίτσος.
-«Τραβάω», «τραβάω»! Τι κάνω τόση ώρα; διαμαρτυρήθηκε ο Βάγγος.
Όμως, επόμενο ήταν, μαζί με τις φωτιές να αρχίσουν και οι παρενέργειες:
«Καλέ, τι γίνεται εδώ; τι κακό είναι αυτό; ζωντανοί θα καούμε…», άρχισε να ουρλιάζει ένα γυναικείο αχτένιστο μούτρο από το παραθυράκι της τουαλέτας της απέναντι μονοκατοικίας, θυμίζοντας κεφάλι χελώνας που ξεπροβάλει ξαφνικά από το καβούκι του.
-Τίποτα, κυρία. Ο μπαμπάς καίει τα ξερόχορτα. Σε λίγο έρχεται…της φώναξε ο Βάγγος.
Όμως, «μασάει η κατσίκα ταραμά;»:
-Ααααα!πα!πα! Δεν είναι αστεία αυτά. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο στην πυροσβεστική, είπε και μάζεψε το κεφάλι μέσα στο καβούκι του.
-Αμάν, Φίτσο, τη βάψαμε!
-Μη μασάς, βρε κορόιδο! Δεν είμαστε μες στο οικόπεδό της. Στο δικό σου είμαστε. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει …
-Όπως το είπες. Στο οικόπεδο των γονιών μου. Εγώ θα βρω τον μπελά μου!
-Γιατί σταμάτησες; «Τράβα», «τράβα», πρέπει να τελειώσει σωστά το «κυρίως θέμα». Όταν τελειώσει η έκθεση θα τη στείλουμε στην Αλκμήνη, για να της μάθουμε να γράφει!
-Το βιολί σου εσύ. Βρε, μην τη γλωσσοτρώς όλη την ώρα.
-Βρήκα και τον τέλειο επίλογο! είπε και έδειξε το σπίτι της «χελώνας».
Τι να κάνει ο Βάγγος. Ξεκίνησε πάλι να «τραβάει». Ήταν παιδί και δεν ήξερε ακόμη πως ο έρωτας μπορεί να «τρελάνει» τον άνθρωπο… ανεξαρτήτως ηλικίας! Πάντως, ήταν αποφασισμένος να μη συμμετέχει στον «επίλογο».
Την ώρα που η φωτιά είχε αρχίσει να σβήνει ακουστήκανε σειρήνες. Η «χελώνα» εκτός από την πυροσβεστική είχε ειδοποιήσει και την αστυνομία.
-Παιδιά, ποιανού είναι αυτό το οικόπεδο; ρώτησε ο επικεφαλής κατεβαίνοντας από το όχημα της αστυνομίας.
-Δικό μας κύριε αστυνομικέ! Εδώ μένω, είπε υποψιασμένος για επικείμενη καταιγίδα ο Βάγγος.
-Πώς σε λένε, παιδί μου;
-Βάγγος, κύριε. Και από δω ο φίλος μου ο Φίτσος.
-Λοιπόν, Βαγγελάκη. Πες μου πού είναι οι γονείς σου και ποιο είναι το επώνυμό σου.
-Παπαδόπουλος, κύριε, αλλά οι γονείς μου δεν είναι μέσα. Πήγαν στην εκκλησία των Αγίων Πάντων, στη Θεσσαλονίκη, για έναν γάμο. Θα έρθουν το βράδυ.
-Μάλιστα! είπε και σήκωσε αμέσως τον ασύρματο πομποδέκτη που είχε κρεμασμένο στη ζώνη της αστυνομικής του στολής.
Τη στιγμή που ένας πυροσβέστης αποτελείωνε ό,τι είχε απομείνει από το «κυρίως θέμα», άκουσε τον αστυνομικό να λέει κάτι για Θεσσαλονίκη, Παπαδόπουλο, φωτιές και εκκλησία των Αγίων Πάντων.
Μόλις την κοπάνησαν όλοι τους, ο Φίτσος «ξαναπήρε τα πάνω του»:
- Έφυγαν, Βάγγο! Ώρα να περάσουμε στον επίλογο … Ακούς, βρε χελώνα; Ήρθε η ώρα σου! είπε σε μένα και φώναξε στην απέναντι.
Δε συμφωνούσα. Μαλώναμε για πολλή ώρα. Ίσως πιανόμασταν και στα χέρια, αν δε μας διέκοπτε μες στα νεύρα μια θεία μου, αδερφή του πατέρα μου.
- Τι κάνατε, βρε τρελόπαιδα; Φωτιά πήγατε να βάλετε στο σπίτι;
-Όχι, κυρία. Το απέναντι σπίτι, το σπίτι της χελώνας θα καίγαμε, αλλά δεν προλάβαμε …
Εκείνη το πήρε ως ειρωνεία! Έσκυψε και άρχισε να μαζεύει πέτρες. Ο Φίτσος κατάλαβε και έγινε καπνός! Όταν βρέθηκε σε απόσταση ασφαλείας μού φώναξε: «Μην ξεχάσεις να στείλεις το βίντεο στην Αλκμήνη και να της γράψεις πως της χρωστάμε τον επίλογο»! – δεν ήξερε ο καημένος πως το τηλέφωνο το είχε πάρει η αστυνομία …
Οι γονείς του Βάγγου επέστρεψαν στο σπίτι τη Δευτέρα, δηλαδή δυο μέρες μετά. Ήταν κατάχλομοι και τόσο κουρασμένοι που πήγαν αμίλητοι αμέσως για ύπνο (μετά από χρόνια έμαθε πως πέρασαν στο αυτόφωρο δυο βράδια). Το τι στερητική τιμωρία έφαγε δε λέγεται! Πάνε τα παιχνίδια, πάει η έξοδος, πάνε οι παρέες, πάνε οι λιχουδιές πάνε τα χάδια. Αυτό κράτησε για μήνες.
«Τι έκανα; Έπαιζα», τους είχε πει.
«Με τη φωτιά μην παίζεις»! του είχαν απαντήσει μ’ ένα στόμα εκείνοι…
