Η πολιτική, παρόλο που διαμορφώνει τις κοινωνίες μας και επηρεάζει τη ζωή μας με κάθε δυνατό τρόπο, δεν δελεάζει όλους τους ανθρώπους. Για όσους δεν την παρακολουθούν συστηματικά, θυμίζει περισσότερο μία ακατάσχετη, βαρετή νεροποντή προσώπων που διαδέχονται αέναα το ένα το άλλο. Φορολογία, απεργίες, αιτήματα και αντι-αιτήματα, νομοσχέδια, χλευαστικές ατάκες μεταξύ πολιτικών αντιπάλων, το περιστασιακό σκάνδαλο. Κάπου κάπου, ένα βαρυσήμαντο πολιτικό γεγονός θα αναχαιτίσει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, ο κεραυνός που θα συνταράξει και θα τραβήξει γενικευμένα το ενδιαφέρον στα κοινά. Σύντομα, οι ρυθμοί θα επανέλθουν, και μαζί τους η νανουριστική ηπιότητα της συνεχούς ροής πολιτικών ειδήσεων.
Εν μέσω μίας τέτοιας νηνεμίας, είχα μία συζήτηση χτες με έναν επιχειρηματία της Βέροιας. Τα συνεχώς αυξανόμενα φορολογικά απαιτούμενα, μου έλεγε, τον έχουν γονατίσει. Ακούγοντάς τον με συμπάθεια να μου περιγράφει τη δική του κατάσταση απελπισίας· αυτήν, που σε μία μικρή κοινωνία έχει την τάση να κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες και να παλεύει να τα βγάλει πέρα μόνη της, μου έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που παγιδεύτηκε σε μία μπόρα, η οποία έχει αρχίσει να εξελίσσεται σταδιακά σε έναν αποκαλυπτικό κατακλυσμό. Η σκέψη που τον βασάνιζε περισσότερο από όλα, είναι πως θα μπορούσε να το προβλέψει, τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά για να περισώσει το βιος του.
Σε μία ιστορική στιγμή όπου ο παραγωγικός ιστός της χώρας φορολογείται μαζικά, βουλιάζοντας σε εκπρόθεσμες οφειλές και πρόστιμα, όσοι βρίσκονται ακόμη στις παραγωγικές επάλξεις και δεν έχουν αναγκαστεί να αποσυρθούν σε ένα καθεστώς ανεργίας ή ημιαργίας, αισθάνονται ότι κάποιος προσπαθεί να τους εξοντώσει. Μόνο οι εκλεκτοί λίγοι θα έχουν, από εδώ και πέρα, τη δυνατότητα να παρέχουν τροφή, ενέργεια, ένδυση και υπηρεσίες στον εγχώριο γενικό πληθυσμό. Οι υπόλοιποι, που δεν πληρούν τα αδιευκρίνιστα κριτήρια των εκλεκτών, θα εγκαταλείπονται στην τύχη τους για να επιβιώσουν σε έναν άπελπιν αγώνα.
Η καταιγίδα, φυσικά, κάποτε θα κοπάσει. Η καταστροφή θα ολοκληρωθεί και ένας καινούργιος κόσμος θα ανεγερθεί, πάνω στα συντρίμμια του προηγούμενου, όπου οι νικητές και οι επιζήσαντες θα συνεχίσουν να παίζουν το εύθραυστο παιχνίδι των κοινωνικών ισορροπιών και της πολιτικής εξουσίας. Το κόστος, ωστόσο, θα στοιχειώνει για πάντα τα χρόνια που θα έρθουν· οι θλιβερές ανθρώπινες απώλειες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν αναγνωρίζαμε αυτό που συνέβαινε, ως έχει. Μία αντιστρέψιμη πολιτική διαδικασία, αντί για μία αναπόφευκτη βιβλική τιμωρία.
Στεφανία Βερροιώτου
