Τον προφήτη Ησαΐα τον ονόμασαν πέμπτο ευαγγελιστή και μεγαλοφωνότατο. Και είναι. Γιατί με φωνή μεγάλη, βροντερή, ώστε να την ακούνε όλοι οι αιώνες μίλησε για το Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. Μίλησε για τη γέννησή του, για το έργο του, για το θάνατό του, για την ανάστασή του, για την Εκκλησία του. Ακόμα μας έδειξε την ταυτότητα του Λυτρωτή, μας τα είπε καθαρά ότι είναι Θεός και άνθρωπος. Αλλά καλύτερα ας ακούσουμε ένα φθόγγο της προφητικής σάλπιγγας, ας σκύψουμε σε ένα μόνο στίχο της προφητείας του.
Άνθρωποι, λαέ που ζεις και πορεύεσαι στο σκοτάδι, δέστε φως μέγα και ευφρανθείτε.
«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγεννήθη επί του ώμου αυτού, και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος, εγώ γαρ έξω ειρήνην επί τους άρχοντας, ειρήνην και υγείαν αυτώ (Η6 – θ6).
Και η ερμηνεία του.
Χαρείτε άνθρωποι, διότι για χάρη μας θα γεννηθεί παιδί, γιος θα είναι και θα μας χαρισθεί σαν δώρο, η εξουσία του θα φαίνεται καθαρά στους ώμους του, όπως φαίνεται στους ώμους του βασιλιά που φέρει το βασιλικό μανδύα και θα ονομάζεται το μοναδικό αυτό παιδί, αγγελιαφόρος της μεγάλης βουλής (θελήσεως) του Θεού να μας σώσει, σύμβουλος θαυμαστός, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής των πάντων αρχηγός και χορηγός ειρήνης, πατέρας νέας εποχής, νέου αιώνα. Λέγει ο Θεός εγώ θα φέρω ειρήνη στους άρχοντες, ειρήνη και υγεία στο παιδί αυτό.
«Το παίδον» ο υιός της Παρθένου, το φως το μέγα, που επερίμενε ο Ησαΐας και όλος ο κόσμος των δικαίων της Π. Διαθήκης, για μας δεν είναι προσδοκία, δεν είναι ελπίδα. Είναι γεγονός, είναι πραγματικότητα. Γεννήθηκε, έζησε μεταξύ μας και το γνωρίσαμε ακριβώς, όπως ο Ησαΐας το προφήτευσε. Διδάσκαλο και Σύμβουλο θαυμαστό. Το γνώρισε ο κόσμος σα Θεό αληθινό, σα δημιουργό νέας εποχής, σα μοναδικό χορηγό της ειρήνης και της χαράς, σα Κύριο Παντοκράτορα, σα Σωτήρα. Όμως σε τίποτα δε θα ωφελήσει το ότι γεννήθηκε ο Ιησούς και το ότι χαρίστηκε σα Σωτήρας στους ανθρώπους τους, αν οι άνθρωποι δεν το πιστέψουν, δεν το δεχτούν, δεν το κάνουν δικό τους.
Αλλά ας αφήσουμε το τί έκαναν ή τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι. Εμείς με απλότητα, με ευφροσύνη, με ταπείνωση, με μετάνοια, με αγάπη ας τρέξουμε κοντά στη φάτνη του. Ας σκύψουμε να το προσκυνήσουμε, να το ευχαριστήσουμε. Ας του δηλώσουμε ότι το αναγνωρίζουμε Κύριο, Θεό μας και βασιλιά μας. Ακόμα με φόβο Θεού και ευλάβεια ας το τοποθετήσουμε με τη θεία κοινωνία στο θρόνο της καρδιάς μας. Και αμέσως θα αισθανθούμε την ειρήνη του να γίνεται ειρήνη μας και η χαρά του χαρά μας. Και λυτρωμένοι λοιπόν μαζί με τον προφήτη θα φωνάξουμε σε όλους: «Παιδίον εγεννήθη ημίν…». Για χάρη μας γεννήθηκε ο Χριστός. Και είναι δικός μας ο Χριστός που προσφώνησαν οι άσημοι βοσκοί της Βηθλεέμ στο ταπεινό σπήλαιο, οι σοφοί Μάγοι με τη βαθειά πίστη που ήρθαν από τα βάθη της Ανατολής, η εκλεκτή χορεία των Αποστόλων, των μαρτύρων, των Οσίων, των δισεκατομμυρίων ανθρώπων στις γενιές που πέρασαν και περνούν. Ας σκύψουμε και εμείς – το επαναλαμβάνουμε – ταπεινά στο θείο λίκνο με λατρεία και αφοσίωση, για να νιώσουν και οι δικές μας καρδιές την μόνιμη και αληθινή ευτυχία που προσφέρει αυτό το «Θείον Παιδίον».
Δημ. Σαββίδης
Σημ.: Το ανωτέρω κείμενο είναι από παλαιό τόμο του περιοδικού «Προς τη Νίκη» και μεταγλωττισμένο, και όπου χρειάστηκε, συμπληρωμένο.
