Έκπληκτος άκουσα τον πρώην πρόεδρο της ΝΔ κ.Μεϊμαράκη σε πρόσφατη συνέντευξη του, να απαντά σε ερώτημα του Νίκου Χατζηνικολάου για τα χρέη του κόμματος του, τα οποία αγγίζουν τα 200 εκ. ευρώ, ότι τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις και άρα μπορούν να δανειοδοτούνται ανεξέλεγκτα, χωρίς καμία απολύτως ποινική ευθύνη. Τόσο για τα στελέχη τους, όσο και για τα στελέχη των τραπεζών που τους παραχώρησαν «ζεστό» χρήμα, για να μετακινούν οπαδούς με πλαστικές σημαίες και για να διαμένουν οι ίδιοι σε πολυτελή γραφεία με… σάουνες, γυμναστήρια, όπως έπραξε π.χ. ο κ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Η λογική λοιπόν που κυριάρχησε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν ότι με ένα «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» το κομματικό σύστημα απαλλάσσεται από κάθε στοιχειώδη έννοια ποινικής ευθύνης και αντίστοιχων διώξεων, οι οποίες υπάρχουν σε κάθε πολιτισμένη δυτική χώρα.
Το μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα μάς οδήγησε στο «ακαταλόγιστο» των υπουργών με τον περίφημο νόμο «περί ευθύνης», στη βουλευτική ασυλία και στις εξεταστικές επιτροπές, όπου βουλευτές κρίνουν συναδέλφους τους και όχι οι φυσικές δικαστές. Η ίδια λογική κυριάρχησε και στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, όπου τους επίορκους έκριναν συμβούλια στα οποία την πλειοψηφία είχαν συνάδελφοι τους! Καιρός είναι η εθνική πολιτική συνεννόηση να ανατρέψει το σύστημα προνομίων με το οποίο κρατά «φρόνιμους» και «πρόθυμους» τους βουλευτές και να επιβάλλει ίσους όρους υποχρεώσεων με όλους τους απλούς εμάς τους... πληβείους.
Γιατί άραγε να φορολογούνται από το πρώτο ευρώ μισθωτοί, αγρότες και επαγγελματίες με βαρύτατους συντελεστές και το ίδιο να μην ισχύει για βουλευτικές και υπουργικές αποζημιώσεις, οι οποίες είναι αφορολόγητες κατά 75%;
Θόδωρος Ελευθεριάδης