Το νέο έργο της Αθηνάς Χατζηαθανασίου “Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε...” παρουσιάζεται αύριο Παρασκευή στις 9.00 μ.μ. στην “Στέγη” της Βέροιας.
Η συγγραφέας που κατάγεται από τη Βέροια επιχειρεί ένα ταξίδι μέσα στις εποχές με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα...
Για την Παναγιώτα, μίλησε στο “Λαό” η Αθηνά Χατζηαθανασίου και μας συστήνεται τόσο η ίδια όσο και η Παναγιώτα του έργου της.
-Ερχεσαι στην πόλη σου... Ποιοι είναι οι θεσμοί σου με τη Βέροια;
Η Βέροια είναι το σπίτι μου. Και όπου και αν βρεθώ η Βέροια είναι και θα είναι απάγκιο... Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μη ζω εδώ, αλλά αυτή η πόλη είναι που με έκανε ότι είμαι σήμερα. Εδώ μεγάλωσα, εδώ είχα την πρώτη μου επαφή με το θέατρο και εδώ θα γυρίζω... Είναι μεγάλη μου τιμη να επιστρέφω συνεισφέροντας καλλιτεχνικά στον τόπο μου, έναν τόπο που ξέρει να τιμά των πολιτισμό και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι η απάντησή μου στο “Από που είσαι;”: “Από Βέροια...”, έτσι, χωρίς καν άρθρο πριν από τη λέξη Βέροια, με μια αίσθηση του “ανήκω εκεί...
-Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε.. Τι θέλει να πει η συγγραφέας;
Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε... Μια Παναγιώτα η όποια Παναγιώτα, ή και η Μαρία η Κατερίνα κ.ο.κ αντιπαρατίθεται με το παρελθόν. Πολλές φορές μακαρίζουμε το κάποτε. Σε αυτή τη διαρκή αναμέτρησή μας με την ποιότητα της ζωής σε άλλες εποχές, τη νοσταλγία κάποιας άλλης εποχής που δε ζήσαμε, σε μία αμετανόητη σύγκριση του τώρα με το τότε, ξεχνούμε κάποιες φορές κάτι πολύ σημαντικό: το “κάποτε” έχει κάνει τον κύκλο του. Οι προβληματισμοί των ανθρώπων τότε, όσο επώδυνοι, ανεπίλυτοι και αδιέξοδοι και να ήταν βιώθηκαν και κρίθηκαν από την ιστορία. Η ίδια η ιστορία τους έδωσε το δικό της happy ending. Η Παναγιώτα του σήμερα δεν έχει τελειώσει... Δεν έχει γράψει το δικό της φινάλε στην ιστορία. Οπότε, έρχεται αντιμέτωπη με τα διάφορα φινάλε του κάποτε σε μια ελπίδα ή αν θέλετε και υπόσχεση του δικού της happy ending... Μπορεί να καθυστερήσει, μπορεί να μην είναι και τόσο “happy” τελικά, μπορεί να είναι “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...”, κανείς δεν ξέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως θα είναι ένα τέλος. Ένα τέλος στο σύγχρονο αδιέξοδο...
- Τι είναι η ζωή για σένα;
Διστάζω να απαντήσω. Τι είναι η ζωή για μένα ε; Μακάρι να ‘ξερα νομίζω θα πω, ακόμη μαθαίνω. Λένε είναι μικρή... Σίγουρα είναι αλλά δεν είναι κάτι που αληθινά συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή. Έπειτα, λένε είναι ωραία... Αυτό που έχω μάθει μέχρι τώρα είναι πως η ζωή μπορεί να είναι άλλες φορές γενναιόδωρη, άλλες φορές σκληρή και ανά περιόδους σχεδόν αδιάφορη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις προκαλεί αλλαγές ακόμη και στο ποια είμαι. Σαν να είναι η ζωή η πένα κι εγώ το χαρτί: άλλες φορές γράφει πάνω μου, άλλες ζωγραφίζει και άλλες, όταν δεν έχει πολύ μελάνι, χαράζει το χαρτί... Το μόνο που ίσως μπορώ να πω ότι ξέρω είναι ότι επιθυμώ να την ανακαλύπτω! Μακάρι να περάσω τη ζωή μου ανακαλύπτοντάς την! Και θα ήθελα ιδανικά να μην αναμετρήσω στο τέλος της τις ζωγραφιές με τις χαρακιές. Θα ήθελα να κάνω τις τελευταίες, μέρος του ζωγραφικού καμβά μου... Αλλά δεν ξέρω κιόλας... Όπως είπα, ακόμη μαθαίνω...
Στην πρώτη της σκηνοθετική υπογραφή, η Αθηνά Χατζηαθανασίου θέτει “μια Παναγιώτα” και “έναν Χρίστο” επί σκηνής, με την Παναγιώτα Χαϊδεμένου και τον Χρίστο Σερενέ να είναι οι ξεναγοί μας σ’ αυτό το μουσικοθεατρικό κάποτε.
Σοφία Γκαγκούση
