Του Δημητρίου Αθ. Μπατζιάκα, Δικηγόρου
Πολλές φορές έχει χρησιμοποιηθεί η φράση «τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», κυρίως στον γραπτό λόγο, αλλά λίγοι γνωρίζουμε ότι είναι παρμένη από το θεατρικό έργο του αμερικάνου συγγραφέα Μάρκ Μέντοφ, «Σάρα-τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού», όπου το 1979 πρωτοανέβηκε στο Playwright’s Lab του Πανεπιστήμιου του Ν. Μεξικού και πραγματεύεται το θέμα των κωφάλαλων ανθρώπων και συγκεκριμένα, την σχέση μιας κωφάλαλης, της Σάρας, με τον καθηγητή της, Τζέημς.
Από μόνος του αυτός ο ολιγόλογος τίτλος, πέρα της αυτής θεατρικής παράστασης, «ομολογεί» πολλά…
Είναι γνωστό οτι… «κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι» αρχικά της ιστορίας μας(Βλέπε Καιάδας κ.λ.π στην Αρχαία Σπάρτη) και έπειτα της κοινωνίας μας, μέχρι να παραδεχτεί, αρχικά η πρώτη και μετά να αποδεχτεί, η δεύτερη ότι υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή δεν υπήρξε τόσο «γενναιόδωρη» μαζί τους.
Θα έλεγα ότι τελικά ήμαστε… «πολύ μπροστά», που πρόσφατα «κάναμε χώρο» και σ αυτή την «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα» και πλέον « τους αφήνουμε!!» να παρκάρουν σε ειδικούς χώρους ή στα παρκινγκ των Ναών της κατανάλωσης(super market) ή που κατασκευάσαμε « ειδικές ράμπες» για να έχουν πρόσβαση σε θέατρα, κινηματογράφους, βιβλιοπωλεία και κυρίως στις πολυκατοικίες ή σε χώρους που κατοικούν…!!
Μάλιστα «αποδεχτήκαμε», λες και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια, να συμμετέχουν και στον Αθλητισμό !!!
Έτσι οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες, έγιναν, μόλις, το 1948 στο Στόουκ Μάντεβιλ, στην Αγγλία .
Τέσσερα χρόνια αργότερα, αθλητές από την Ολλανδία συμμετείχαν κι αυτοί, σ αυτή την διοργάνωση , κι έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες για αθλητές με κινητικές, οπτικές και διανοητικές αναπηρίες.
Ο λόγος δε που γεννήθηκαν αυτοί οι Ολυμπιακοί αγώνες, μακριά από την χώρα προέλευσης τους, ήταν, πιθανόν, γιατί η Ελλάδα εκείνο το διάστημα, «μάζευε» τα κομμάτια της…(μήπως τελικά η ιστορία πολλές φορές μας …γλυτώνει από τις ευθύνες μας, «δικαιολογώντας» τις τύψεις που θα πρέπει να έχουμε σαν λαός??!!)
Επίσημα βέβαια οι ως άνω Ολυμπιακοί αγώνες οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ενώ Έλληνες αθλητές συμμετέχουν για πρώτη φορά, το 1976,στο Τορόντο.(και εδώ έχουμε την δικαιολογία της αποκατάστασης της Δημοκρατίας..)
Τα πρώτα μετάλλια, όμως, για την χώρα μας έρχονται στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ το 1988. Ένα αργυρό και τρία χάλκινα.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένα μας και για την επίσημη πολιτεία, οι Ολυμπιονίκες αυτοί που γεννήθηκαν ή κατά την διάρκεια της ζωής τους απέκτησαν, κάποια κινητική, οπτική ή διανοητική αναπηρία ?
Καταρχήν τους ξεχωρίζεις απ’ το βαθύ τους πνεύμα και το προσωπικό τους πείσμα, που ούτως ή άλλως τους συνοδεύει σ όλη τους την ζωή. Αλλά πάνω απ’ όλα, από μια εσωτερική δύναμη που βγαίνει και καταλαμβάνει όλο τους το είναι όταν μιλάνε.
Είναι εκείνα τα παιδιά που η πολιτεία, δυστυχώς, τα μεγάλωσε με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και τα έστειλε «στις αρένες του κόσμου, κουβαλώντας το ίδιο το ψέμα», όπως λέει και ο ποιητής Ν. Γκάτσος.
Φυσικά οι πολιτεία και οι κάθε αρμόδιοι έσπευσαν και τους ονόμασαν… Παραολυμπιονίκες, για να «ξεχωρίζουν» από τους άλλους…
Όμως και εκείνοι δικαιούνται μία θέση στην καρδιά μας, όπως ο Πύρος Δήμας, ο Μελισσανίδης, ο Ταμπάκης, ο Κεντέρης, η Πατουλίδου, η Δεβετζή, η Κορακάκη, ο Πετρούνιας ,η Στεφανίδου κ.λ.π διότι μπορεί τα ονόματα τους να μην είναι τόσο γνωστά και τηλεοπτικά και να μην προβλήθηκαν «σαν Ολυμπιονίκες». Ακόμη μπορεί και να μην έχουν και μετά την διάκρισή τους, ηχηρούς χορηγούς, αλλά ωστόσο έχουν βγάλει ασπροπρόσωπη την χώρα μας και με το παραπάνω, και στην πρόσφατη «παραολυμπιάδα» στο Ριο.
Κάποιοι απ αυτούς είναι ο «γίγαντας» της Άρσης Βαρών, Παύλος Μάμαλος με χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό.
Ο Δημήτρης Σενεκίδης με ασημένιο μετάλλιο στη Σφαιροβολία και o Θανάσης Κωνσταντινίδης με χρυσό,καθώς και ο Δημήτρης Ζησίδης με χάλκινο μετάλλιο στην Σφαιροβολία.
Ο Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης με χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση, ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου με αργυρό μετάλλιο στην Σπάθη(ο οποίος «έκλεψε» και πολλές γυναικείες καρδιές και με την εξωτερική του εμφάνισή ) και ο Δημητρης Μπεκαχρήστος με χάλκινο μετάλλιο στην Άρση βαρών και τόσοι άλλοι που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες για αθλητές με αναπηρία στο Ριο και κέρδισαν μετάλλια ή συμμετείχαν χωρίς να κερδίσουν μετάλλια αλλά πάντως κερδίσαν τις «καρδιές» μας..
Κάποιοι από εμάς ίσως να τους είδαν να κρατούν με περηφάνια το μετάλλιο τους και να …… ευχαριστούνε την κρατική τηλεόραση που ……… τους προβάλλει και τον «κόσμο» που ήρθε να τους χειροκροτήσει!
Αλήθεια σκέφτηκε ποτέ κανείς με πόση ταπεινότητα αυτοί οι άνθρωποι διεκδικούν το αυτονόητο !
Δεν θα σταθώ στο μεγαλείο αυτών των ανθρώπων και στην πηγαία σεμνότητα και ευπρέπεια που τους διακρίνει, διότι μερικές πράξεις μιλούν από μόνες τους και δεν μπορεί κανείς να τις εκφράσει ακόμα και μέσα από τον πεζό λόγο.
Ούτε θα παραπονεθώ για την πολιτεία που υπνώττει και περί άλλα τυρβάζει και που όπως λέει ο Σεφέρης για τον τόπο μας ότι «είναι κλειστός» αφού τον «κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες και σώματα που δεν ξέρουν πια πως ν’ αγαπήσουν».
Δεν θα σταθώ ακόμα και στο «ξεχωριστό» όνομα «Παραολυμπιάδα» αν και μ’ ενοχλεί η «φιλολογική» απόσταση που δημιουργεί η… πρόθεση «Παρά» από την «Ολυμπιάδα» που την αποξενώνει από την πραγματική της σημασία δίνοντας την αίσθηση του ξεχωριστού, του μη αυθεντικού και αυτού που ζει , πλησίον στο σπουδαίο γεγονός, λές και η Ολυμπιάδα είναι το κορυφαίο γεγονός και η Παραολυμπιάδα κάτι σας παρακράτος ή παραοικονομία ή παραπαιδεία!!
Ίσως και να κουράζει την σύγχρονη ισοπεδωτική πρακτική ο ορισμός Ολυμπιακοί αγώνες για αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες, ενώ μάλλον «βολεύει» η ξενόγλωσση λέξη «Paralympics», αφού η Αγγλική γλώσσα ακόμα κι όταν αντιγράφει κακότροπα και ξεδιάντροπα την ελληνική γλώσσα, έχει έναν.. μοντερνισμό, που είναι εύκολος, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και μαγνητίζει, σαν κάθε ξένο…
Εξάλλου πως θα γράφαμε όλο αυτό το..Ολυμπιακοί αγώνες για αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες!!
Έτσι κι αλλιώς τα παιδιά με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες έχουν μάθει να παίρνουν στην ζωή τους ότι τους επιτρέπουμε εμείς, οι «άλλοι» , διότι μάθανε να ζούν σε ένα αδιάλλακτο και άκαμπτο κοινωνικό κατεστημένο.
Δεν θα ήθελα επίσης να σταθώ και να μπω ακόμα και στον πειρασμό να σχολιάσω τα «ευμεγέθη χαμόγελα» των υπευθύνων που θα σπεύσουν να συγχαρούν τα παιδιά αυτά και που στην συνέχεια, όλα αυτά θα ξεχαστούν, σε κάποια σκονισμένα ράφια της κρατικής και ιδιωτικής τηλεόρασης, για να τα ανασύρουν, όταν η σκοπιμότητα ορίσει.
Εκείνο όμως που θα ήθελα να σχολιάσω και που με πληγώνει σαν άνθρωπο αυτού του πλανήτη είναι ότι αυτά τα παιδιά, αυτοί οι Ολυμπιονίκες μας, χωρίς αναβολικά και χάπια και χωρίς καμία οικονομική στήριξη, με μόνο όπλο το πείσμα και την αγάπη τους γι αυτό που κάνουν, δεν θα «πιάσουν χώρο» σε κανένα τοίχο κάποιου εφηβικού δωματίου σαν ινδάλματα, αφού ακόμα και αυτοί οι εφηβικοί τοίχοι θα έχουν καταληφθεί από τους «άλλους», τους ήρωες…
Εκείνους με τις «υπερφυσικές δυνάμεις» που η τεχνολογία και το μάρκετινγκ έχουν δημιουργήσει.
Εκείνους δηλαδή τους ήρωες που δεν κουβαλούν απάνω τους ..καμία αλήθεια και κανένα όραμα.
