Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
μπορεί στο ποδόσφαιρό μας να μην γίνονται ηχηρές μεταγραφές, αυτό όμως δεν ισχύει στο χώρο της πολιτικής.
Την εβδομάδα που μας πέρασε ένα βαρύ, ασήκωτο όνομα στην πολιτική σκηνή της χώρας, αποφάσισε να μας σώσει, ξανά.
Πρόκειται για τον κ. Κουβέλη που αποφάσισε, στα νιάτα του, να ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, για το καλό όλων μας, φυσικά.
Για να νικήσει η επανάσταση στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη!
Η αλήθεια είναι ότι έλειπε από την ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, λίγη ζωντάνια και σβελτάδα, λίγη ταχύτητα στη σκέψη και στην αποφασιστικότητα!
Η συγκεκριμένη μεταγραφή πάντως θα έχει τεράστια επιτυχία, αφού το πληροφορήθηκε ο φάδερ Μητσοτάκης στη ΝΔ και σκέφτεται να επιστρέψει και αυτός!
Ο σκοπός του θα είναι να νικήσει τον Καραμανλισμό!
Σε αυτό το σημείο όμως φίλοι μου, θα σας πω την αμαρτία μου.
Μόλις πληροφορήθηκα ότι αρχίσανε οι μεταγραφές, «σκέφθηκα» σιωπηλά.
Γιατί όχι μεταγραφές και στο σπίτι.
Έτσι κάλεσα τη Μόνικα, στο τηλέφωνο για να συνεννοηθώ για την επιστροφή της.
Την πάτησα όμως διότι είχα ανοιχτό το κινητό και στο σπίτι θυμηθήκαμε … τον εμφύλιο, την αντίσταση, τον παππού μας τον αντάρτη, τη γιαγιά Τσε και πάει λέγοντας. Δεν είχα που να κρυφθώ.
Ο μικρός Μητσάρας μου είπε ότι για όλα φταίει η ΔΕΗ.
Μπαμπά, η μαμά άκουσε τον υπεύθυνο της ΔΕΗ, να μιλά για το σύνταγμα του ΕΛΑΣ, για το 1944, για τους Γερμανούς κατακτητές, για αυτό και της βγήκε τόσο έντονο το αντάρτικο!
Φίλοι μου, για όσους δεν το γνωρίζετε, στις 13 Οκτωβρίου δεν σκοτώθηκε μόνον ο Παύλος Μελάς (σίγουρα δεν το ξέρουμε!), αλλά σκοτωθήκανε και Γερμανοί κατακτητές, Είπε ο πρόεδρος της ΔΕΗ:
« … η μεγάλη αυτή επέτειος, κορυφαία αντιστασιακή πράξη σε όλη την Ευρώπη, ορόσημο στην ιστορία του ηλεκτρισμού στη χώρα μας, καταδεικνύει το μεγαλείο και τις αστείρευτες δυνάμεις του δημοκρατικού λαού μας και αποτελεί πηγή έμπνευσης και φωτεινό παράδειγμα για τους σύγχρονους, και ειδικότερα όλους εμάς που εργαζόμαστε στον όμιλο ΔΕΗ».
Η 13 Οκτωβρίου, φίλοι μου θα είναι ημέρα αργίας για τους εργαζομένους στη ΔΕΗ, αφού «οι εργαζόμενοι στην Ηλεκτρική αγωνίστηκαν ηρωικά, με κοινωνική ευθύνη και πατριωτισμό, για να διασφαλίσουν το στρατηγικό αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας στην απελευθερωμένη Αθήνα. Αποτίουμε με ευλάβεια φόρο τιμής στους ήρωες που θυσιάστηκαν, αλλά και γενικότερα σ’ όλους τους εργαζόμενους που πήραν μέρος σ’ αυτήν τη μάχη».
Και εσύ καημένε Έλληνα πιστεύεις ότι υπάρχει σωτηρία!
Επειδή όμως φίλοι μου, «είστε καμήλες» και δεν ξεχνάτε και θα ρωτάτε τι έγινε στην οικία μου, σας πληροφορώ ότι τη σκαπούλαρα, αφού υπέγραψα δήλωση ότι η Μόνικα είναι πια, μια μπάμπω που δε βλέπετε, ίδια η κρουέλα ντε βιλ!
Επίσης δήλωσα ότι όταν βαδίζει τρίζουν τα τσιμέντα και τα πλακάκια από το … βάρος της.
Έχει γίνει 150 κιλά και εάν πέσει σε λακούβα θα θέλει γερανό για τη μεταφορά της!
Και αφού πληκτρολογήσαμε για μεταγραφές, μεταφορά ρεύματος, ας μεταφερθούμε στα ηλίθια πεδία, συγνώμη Ηλύσια πεδία, ήθελα να πω!
Εκεί που λέτε φίλοι μου, ο πρόεδρος Ολάντ αφού τακτοποίησε τα της Γαλλίας στο βιβλίο του «ένας πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει όλα», αναφέρει μεταξύ άλλων ότι την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος που διοργάνωσε και κέρδισε ο Τσίπρας, τον πήρε “μυστηριωδώς” τηλέφωνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Με ύφος συνωμοτικό ο Ολάντ μας μεταφέρει τη συζήτηση που είχε με τον επικεφαλής του Κρεμλίνου.
Πούτιν: “Πρέπει να σου δώσω μια πληροφορία, για να μην υπάρχει παρεξήγηση μεταξύ μας...”
“Ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα, πες μου”, απαντάει με ενδιαφέρον ο Ολάντ.
“Η Ελλάδα μας ζήτησε να εκτυπώσουμε δραχμές στη Ρωσία, γιατί δεν έχουν πια εκτυπωτική μηχανή για να το κάνουν”, δηλώνει ο Πούτιν.
Αυτό εκλαμβάνεται ως απόδειξη ότι η ελληνική ηγεσία εκείνη τη στιγμή αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο να βγει από την Ευρώπη και άρα να επανασυνδεθεί με το ιστορικό της νόμισμα.
Και πριν πούμε ότι ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, ας θυμηθούμε με αφορμή τη 13η Οκτωβρίου, ημέρα θανάτου του παλικαριού, του νέου, του ωραίου, του δικού μας Παύλου:
«ακούσετε Ελληνόπουλα! Τις αμαρτίες των γερόντων μας και τις δικές μας αμαρτίες, τις φορτώθηκε ο Παύλος Μελάς και παθαίνουνταν και υπόφερνε για αυτές, ενώ δεν ήταν άξιος για τέτοια τιμωρία. Οι λίγοι και οι μετρημένοι παθαίνονται για τις αμαρτίες των πολλών, παλιές και νέες και τις φορτώνονται όλες γιατί δεν φοβούνται ξένα βάρη, δε φοβούνται καμιάν ευθύνη και αντί να κοιμούνται, κουνιούνται και τολμούν. Άμα νιώσουν, πεισθούν και πιστέψουν πως πρέπει να γίνει κάτι, το αναλαμβάνουν οι ίδιοι, γιατί θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο να το κάμουν και ποτέ δεν περιμένουν πρωτοβουλία από τους άλλους. Και αφού αποφασίσουν και το αναλαμβάνουν, δε θα σταματήσουν πια ως το θάνατο».
(από τον πρόλογο του βιβλίου Μαρτύρων και ηρώων αίμα.)
