Γράφει ο Θεόδωρος Πολυχρονιάδης
Γνωρίζει τον γιατρό – συγγραφέα Ορέστη Σιδηρόπουλο πολλά χρόνια, από τα φοιτητικά μου χρόνια. Μου τον γνώρισε ο φίλος μου Πέτρος Χειμωνίδης.
Από την πρώτη μας συνάντηση, ένιωσα σα να είχαμε γνωριστεί από χρόνια.
Ο τρόπος που μιλούσε, οι κινήσεις του, η φιλική τρυφερότητα, οι σκέψεις του απλές και συμπυκνωμένες, το λεπτό του χιούμορ που δεν ενοχλούσε, απλώς σε ξυπνούσε και σε χάϊδευε, ο ποταμός της σκέψης του και η απέραντη θεματολογία του, σκιαγραφούσανε έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο, προικισμένο, γοητευτικό και ασυναγώνιστο γητευτή.
Ο Ορέστης δεν μπαίνει σε συγκεκριμένα καλούπια. Αποτελεί σπάνιο άρωμα, που απλώνεται στο περιβόλι της σκέψης σου και της ψυχής σου.
Αγγίζει και αναλύει τα γεγονότα της πόλης μας αλλά και παραπέρα σ’ όλη την πατρίδα μας και σ’ όλο τον κόσμο.
Τα θέματά του σε αγκαλιάζουν και σε ζεσταίνουν. Δεν του ξεφεύγει και η παραμικρή λεπτομέρεια. Ακόμη και το πέταλο στην Παλαιά Μητρόπολη της πόλης μας μισοθαμένο, το πρόσεξε και το σχολίασε πικρόχολα. Το βλέμμα του εισχωρεί μέσα σου κι ας έχεις κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα της ψυχής και της σκέψης. Δε γράφει για να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη. Τον γρατζουνάει να ξυπνήσει, να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, να σχολιάσει κι εκείνος αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Και κυρίως δεν προσπαθεί να σε πείσει.
Στόχος του μοναδικός είναι να σε κάνει επιτέλους «Σκεπτόμενο» άνθρωπο, με θέσεις και αντιθέσεις, με συμφωνίες και διαφωνίες.
Η πένα του σου δείχνει το μονοπάτι που σε οδηγεί στα «Μαρμαρένια Αλώνια» της ζωής, που το άτομο απελευθερώνεται από το Εγώ του και πάει ένα βήμα πιο πέρα… στη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ…
Ν’ αρχίσει να νιώθει πως ωριμάζει. Πως μέσα του, επιτέλους οι σπόροι των λουλουδιών ξύπνησαν, βλάστησαν και ανθίσανε. Έχει τώρα το δικό του κήπο, το δικό του ίσκιο να ακουμπήσει και να ξεκουραστεί.
Στη διάρκεια της ζωής μας τα άσχημα, η βία και η καταστροφή περισσεύουν.
Το θείο δώρο της ζωής δεν είναι εύκολο να το ανοίξεις. Να καταλάβεις το περιεχόμενό του και εσύ με τη σειρά σου να το μοιραστείς να το αδελφώσεις. Που είναι ανώτερο από τη συγγένεια του αίματος.
Κι ‘αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Ορέστης Σιδηρόπουλος μεταφέρει στον αναγνώστη, το καλύτερο και ομορφότερο μήνυμα… Είναι η προσφορά του και η εκπλήρωση της ύψιστης αποστολής του.
Το συγγραφικό του έργο αγκαλιάζει όλες τις μορφές του γραπτού λόγου με ξεχωριστή επιτυχία. Διαθέτοντας τεράστια αντοχή.
Πενήντα χρόνια, και πόσα ακόμη χρόνια!!! θα κρατάει την εβδομαδιαία στήλη του ΕΠΙΚΑΙΡΟΥ, στην καθημερινή εφημερίδα του «ΛΑΟΥ».
Φίλε Ορέστη θερμά συγχαρητήρια… Να τα χιλιάσεις…
Τον επιμελητή της έκδοσης Απόστολο Ιωσηφίδη τον γνωρίζει από μικρό παιδί. Ηρεμος, υπερβολικά ταπεινός, ικανός, με τεράστια προσφορά στην Αυτοδιοίκηση και σε άλλους πολλαπλούς τομείς προσφέροντας και τις νομικές του γνώσεις χωρίς αμοιβή.
Η φροντίδα του στο άψογο στήσιμο και την οργάνωση των κειμένων, του βιβλίου του πεθερού του είναι μείγμα υψηλής τέχνης και αγάπης.
Η κοπέλα στο εξώφυλλο που μαζεύει κόκκινα ανθισμένα λουλούδια μοιάζει να σε παίρνει από το χέρι τρυφερά για να σε ξεναγήσει στη σκέψη και τη ψυχή του συγγραφέα.
Η ανάληψη των παιδιών και του εγγονού του ιδρυτή του «ΛΑΟΥ» Ζήση Χ. Πατσίκα, να τιμήσουν το συνεργάτη τους, γιατρό και συγγραφέα Ορέστη Σιδηρόπουλο, τυπώνοντας το βιβλίο, αποτελεί δείγμα αγάπης, αναγνώρισης και προσφοράς για την πόλη μας Βέροια…
