Επιστολή με τίτλο «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» για το θέμα της ΕΤΑ Α.Ε. στον Άγιο Νικόλαο έστειλε ο δημοτικός σύμβουλος της Κοινωνίας Πολιτών Δημήτρης Δημησκής, στον απόηχο μιας παραίτησης, όπως αναφέρει. Ο κ. Δημησκής δηλώνει απαισιόδοξος για την πορεία του θέματος με βάση τα όσα υπάρχουν μέχρι σήμερα και επιφυλάσσεται για πιο αναλυτική ενημέρωση στο μέλλον.
Όλο το κείμενο της επιστολής του κ. Δημησκή αναφέρει τα εξής:
«Δυστυχώς οι εξελίξεις στο ζήτημα της ΕΤΑ ΑΕ – Ξενοδοχείο Βέρμιο εξακολουθούν να μην είναι ευχάριστες.
Το Δημοτικό Συμβούλιο δεν αναλαμβάνει, μέχρι στιγμής, τις ευθύνες που του αναλογούν. Σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα για την πόλη, πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι δεν χωρούν σιωπές και υπεκφυγές.
Προσχήματα, προκαταλήψεις, εμμονές, επικίνδυνοι τακτικισμοί προχειρότητες, δουλειές της τελευταίας στιγμής δεν επιτρέπουν τη λήψη των απαραίτητων αποφάσεων για τη διευθέτηση του προβλήματος.
Ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι, κάθε μέρα που περνά, η μη επίλυση του ζητήματος φορτώνει την τοπική κοινωνία με κόστος. Βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.
Η τοπική κοινωνία, ‘μπαρλαβιασμένη’ από τις γενικότερες κοινωνικές εξελίξεις και με ελλιπή ενημέρωση, παρακολουθεί τις εξελίξεις με σχετική αδιαφορία και εκ του μακρόθεν.
Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως αν δεν αρθούμε όλοι μας στο ύψος των περιστάσεων, δεν θα αποφύγουμε τη χειρότερη εξέλιξη, στην οποία κατά τη γνώμη μου οδηγούμαστε με μαθητική ακρίβεια. Τελικά από αβελτηρία δεν θα αποφύγουμε να χαθεί η ιδιοκτησία μας στο άλσος του Αγίου Νικολάου. Όσοι στις αποφάσεις τους κινούνται με βάση τον κοινωνικό αυτοματισμό, καλό είναι να γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τελικά θα κατορθώσουν να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους. Βλέπετε, για λίγο ακόμα, υπάρχουν νόμοι που τους προστατεύουν.
Στο τέλος της ημέρας, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, να είστε βέβαιοι, πως κάποιος ή κάποιοι επιτήδειοι θα αποκτήσουν την ιδιοκτησία μας στο άλσος ‘μπιτ παρά’, πίνοντας μπύρες στην υγεία των κορόιδων, δηλαδή όλων μας (ημών των υπολοίπων). Τότε μάλλον θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να χτυπιόμαστε, να τρωγόμαστε, να ζητάμε να πέσουν κεφάλια, όπως κάνουμε πάντα άλλωστε. Θα είναι όμως αργά. Είναι εδώ που λέμε: ‘Αυτή τη σκηνή την έχω ξαναζήσει’.
Εύχομαι να μη χρειαστεί να επανέλθω στο θέμα. Φοβούμαι πως δε θα μπορέσω να το αποφύγω. Την επόμενη, όμως, φορά θα είμαι πιο αναλυτικός.
Μια τελευταία κουβέντα: Ναουσαίες και Ναουσαίοι, γρηγορείτε. Παρότι το απεύχομαι, το μέλλον για την ιδιοκτησία μας στον Άγιο, προδιαγράφεται αρκετά δυσοίωνο.»
