Του Τάσου Καραμπατζού
Δεκαετίες ολόκληρες, ο ελληνικός αθλητισμός επιζητούσε ένα αγωνιστικό θαύμα. Ένα ΓΕΓΟΝΟΣ που θα συνέπαιρνε πρωτίστως ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες, αλλά και ολόκληρο τον αθλητικό κόσμο. Γιατί κάποτε, θα έπρεπε να φύγουμε από τη μιζέρια και από το κόμπλεξ κατωτερότητας. Αλήθεια, μας θυμίζει αυτό κάτι;
Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ, το 1987 κατάφερε το ακατόρθωτο. Έκανε το όνειρο πραγματικότητα και μας έφτασε πραγματικά στην …κορυφή της Ευρώπης. Έκανε τους πάντες να παραμιλούν για τη χώρα και το λαό μας και για το τι μπορούμε να κατορθώσουμε, όταν βάλουμε το στόχο και τον πιστέψουμε. Εκείνες οι 12 μέρες (3-14 Ιουνίου 1987), έμελε να γράψουν την πιο χρυσή σελίδα της ελληνικής αθλητικής ιστορίας. Το 25ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ, λες και ήταν γραμμένο για την Ελλάδα. Ένα αουτσάϊντερ, μπόρεσε και εκτόπισε όλες τις μεγάλες δυνάμεις του μπάσκετ. Την παντοδύναμη πρωταθλήτρια Σερβία (με δύο νίκες), την πανίσχυρη και πολυνίκη Ιταλία και την τότε παγκόσμια δύναμη Σοβιετική Ένωση, η οποία έφτασε στον τελικό με 7 νίκες σε 7 αγώνες.
14 Ιουνίου 1987. Γνωστή και ως «παγκόσμια ημέρα για τη δωρεά αίματος». Ημέρα θριάμβου για την Ελλάδα. Ο «ελληνικός χρόνος» ξαναρχίζει από τότε. Η Εθνική μας Ομάδα δωρίζει απλόχερα σε όλους τους Έλληνες, το ζωογόνο …αίμα που είχαμε ανάγκη και η χώρα ξανακερδίζει τη χαμένη περηφάνια της. Ο Νίκος Γκάλης – ο άνθρωπος ίνδαλμα, που μεταμόρφωσε το μπάσκετ στη χώρα – ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Αργύρης Καμπούρης, ο Νίκος Φιλίππου, ο Λιβέρης Ανδρίτσος, ο Μέμος Ιωάννου, ο Ρωμανίδης, ο Σταυρόπουλος, ο Λινάρδος, ο Καρατζάς, με τις οδηγίες του μεγάλου προπονητή Κώστα Πολίτη, ήταν οι 13 πρωταγωνιστές που άλλαξαν τον ρου της αθλητικής μας ιστορίας. Εκείνος ο αξέχαστος τελικός με τη Ρωσία, ήταν σαν να αναμετρούνταν ο Δαυίδ με τον Γολιάθ. Αλλά η ελληνική ψυχή και το ταλέντο, έκαναν το θαύμα τους και έδειξαν το …μπόι τους. Η ενότητα, η αγωνιστικότητα, το πάθος και το πείσμα ότι «όταν θέλουμε, μπορούμε», ξεχείλισαν μέσα στο γήπεδο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης. Ποιος αλήθεια δεν θυμάται τον αγώνα με εκείνο το συναρπαστικό φινάλε. Είμαστε 3΄΄ πριν τη λήξη και ο Καμπούρης –μέσα στα «ρώσικα βουνά»- κερδίζει ένα ανέλπιστο ριμπάουντ και ταυτόχρονα φάουλ και δύο βολές. Το σκορ στον πίνακα δείχνει 101-101 και οι καρδιές των 11εκ. Ελλήνων σπάζουν (87% τηλεθέαση !!!). Η αδρεναλίνη στο κατακόρυφο. Η φωνή του Φίλιππου Συρίγου, ίσα που ακούγεται από τις επευφημίες των 16.000 θεατών στο ΣΕΦ:«…Τίποτε, τίποτε δεν μας σταματά. Η πρόκριση είναι στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα…102-101, 103-101.. Μένουν άλλα 3΄΄… Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ !!!!».
Το έπος του 1987 έλαμψε. Οι πρωταγωνιστές της εποχής έκαναν το καθήκον τους. Σήμερα, εμείς τι κάνουμε; Τριάντα χρόνια μετά, η χώρα μας χρειάζεται ένα «συναρπαστικό σόκ» σαν του 1987, για να ξεκολλήσει από το τέλμα. Επιτέλους, κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί. Ουρανοκατέβατο τίποτε δεν θα μας έλθει. Φτάνει πια η παθητική και αμυντική στάση. Αυτό το κάτι, μπορούμε να το κάνουμε μόνο με ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Όσες φορές μονοιάσαμε, μεγαλουργήσαμε. Αντίθετα, όταν διχαστήκαμε, καταστραφήκαμε. Άρα, με στόχο, με όραμα, με αγάπη για τον τόπο, με Δημοκρατία, με διάλογο, με σεβασμό στην διαφορετικότητα, έξω από ιδιοτέλειες, και διαρκή ΑΓΩΝΑ και ΜΑΧΗ. Δανείζομαι εδώ, μια πολύ σοφή φράση: «Η μόνη μάχη που χάνεται, είναι αυτή που ποτέ δεν δίνεται».
Με αφορμή λοιπόν την «επέτειο» των 30 χρόνων του Ευρωμπάσκετ και επειδή πολλοί ξέχασαν ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της Εθνικής μας, οφείλεται και στις ιδανικές συνθήκες προετοιμασίας της στη Νάουσα, θυμίζω ότι η Εθνική μας Ομάδα διέμενε τότε στο Ξενοδοχείο της ΔΕΤ στο άλσος Αγίου Νικολάου, προπονήθηκε στις εγκαταστάσεις του «Κλειστού Γυμναστηρίου» και οι πάντες είχαν ενθουσιαστεί από την πόλη μας, τις υποδομές και τους ανθρώπους της. Προτείνω επομένως, αυτό που είχα πει το 2013 στον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης Γ. Βασιλακόπουλο (στην παρουσίαση του βιβλίου για το μπάσκετ στη Νάουσα του συμπολίτη μας δασκάλου Κ.Λαπαβίτσα) και που είχε αποδεχθεί τότε: Να καλέσουμε και να τιμήσουμε στη Νάουσα, όλους εκείνους τους μεγάλους πρωταγωνιστές της τεράστιας εθνικής μας επιτυχίας. Τους το οφείλουμε για την τιμή που μας έκαναν. Αλλά και να αντλήσουμε διδάγματα από τις επιτυχίες εκείνων. Σαν μια Νέα Αρχή και μια Ανάταξη για τον τόπο, που οι ρίζες τους δεν είναι άλλες από την ελληνική ΨΥΧΗ. Όλοι οι εδώ δικοί μας άνθρωποι του μπάσκετ (Γ.Τσίτσκαρης, Λ.Μελανίδης, Ν.Τούφας, Μ.Κατσιάνης, Αλ.Τσιώτσιος κ.α.) διατηρούν άριστες σχέσεις με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας. Αρκεί βέβαια να τους αξιοποιήσουμε κάποτε. Ο Πρόεδρος Βασιλακόπουλος, πιστεύω το έχει κρυφό πόθο. Μπορούμε λοιπόν σαν Δήμος Νάουσας, να προγραμματίσουμε μέσα στο καλοκαίρι σειρά αθλητικών εκδηλώσεων, ημερίδες για το μπάσκετ, προβολές παλιών αγώνων, ομιλίες προπονητών, γυμναστών κλπ. παρακινώντας σύσσωμη τη Νεολαία μας σε ένα «Κορυφαίο Αθλητικό Γεγονός» για την πόλη. Με ένα μικρό κόστος, από τα τόσα που ξοδεύονται άσκοπα, θα βγούνε πολλαπλά οφέλη. Θεωρώ λοιπόν, ότι με την δημοσιότητα που μπορεί να έχει μια τέτοια πρωτοβουλία, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναρχίσει η Νάουσα να μπαίνει στο ενδιαφέρον των αθλητικών ομάδων για την εδώ προετοιμασία τους. Να ξαναμπούμε στο «καλεντάρι» τους όπως παλιότερα, προς όφελος του τόπου.
