Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Ἔδωκαν εἰς τό βρῶμά μου χολήν καί εἰς τήν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος».
Ὁ προφητικός λόγος τοῦ ψαλμωδοῦ Δαβίδ ἀκού¬ε¬ται καί πάλι σήμερα στούς ἱερούς ναούς μας, καθώς «κρέμαται» ἀνάμεσά μας ὁ δι᾽ ἡμᾶς καί διά τάς ἡμετέρας ἁμαρτίας σταυρωθείς Κύριος.
Δύο χιλιάδες χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία οἱ Ἰσραηλίτες ἀπαίτησαν ἀπό τόν Πόντιο Πιλάτο νά σταυρώσει τόν Χριστό καί ὁ λόγος τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ ἀκούεται πλέον ὄχι ὡς προφητεία πού ἀναμένει τήν ἐπιβεβαίωσή της ἀλλά ὡς μία πραγματικότητα ἀχα¬ρι¬στίας πού συνεχίζεται ἀνά τούς αἰῶνες.
«Ἔδωκαν εἰς τό βρῶμά μου χολήν καί εἰς τήν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος».
Ὁ Ἐσταυρωμένος Θεάνθρωπος γνωρίζει καλά πόσο γρήγορα μεταβάλ¬λε-ται ἡ διάθεση τῶν ἀνθρώπων καί ἔχει δοκιμάσει πολλές φορές τήν ἀχα¬ρι-στία καί τήν ἀγνωμοσύνη αὐτῶν πού εὐεργέτησε. Ἀσφαλῶς ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν εὐχαριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη μας, ἀλλά τήν περιμένει, γιατί, ἐκφράζοντας τήν εὐγνωμοσύνη μας γιά ὅσα μᾶς προσφέ¬ρει, δείχνουμε ὅτι ἀποδεχόμαστε τή δωρεά του, ὅτι θέλουμε τή χάρη του, ὅτι ἐπιθυμοῦμε νά ἔχουμε σχέση μαζί του.
Αὐτή τή σχέση ἐπιθυμεῖ καί ὁ Χριστός διακαῶς. Καί τήν ἐπιθυμεῖ ἀπό ἀγάπη γιά τό πλάσμα του. Τήν ἐπιθυμεῖ, γιατί γνωρίζει ὅτι μένοντας μα¬κριά του δέν θά εἴμαστε οὔτε εὐτυχεῖς οὔτε ἀσφαλεῖς. Μένοντας μακριά του θά γίνουμε καί πάλι παίγνια τοῦ ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας μας, θά στερη¬θοῦμε τό φῶς καί τή χαρά πού Ἐκεῖνος μᾶς χαρίζει, θά ζοῦμε δυστυχεῖς καί ἀνικανοποίητοι, χωρίς στόχο καί χωρίς προορισμό στή ζωή μας.
Ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ αὐτή τή σχέση μέ τόν ἄνθρωπο τόσο πολύ, ὥστε ἔφθασε στό σημεῖο νά γίνει ὁ ἴδιος ἄνθρωπος καί νά ἀνέλθει στόν Σταυρό γιά νά διαγράψει τίς ἁμαρτίες μας, γιά νά τίς ξεπλύνει μέ τό πανάχραντο αἷμα του, γιά νά μᾶς συμπεριλάβει καί πάλι στή θεία ἀγκάλη του, γιά νά ἑνώσει τό χάσμα πού προκάλεσε ἡ παρακοή καί ἡ πτώση μας ἀπό τόν παράδεισο, γιά νά μᾶς ἑνώσει μέ τόν Θεό καί νά μᾶς ἀποκαταστήσει στήν ἀγάπη του.
«Ἔδωκαν εἰς τό βρῶμά μου χολήν καί εἰς τήν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος».
Τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ἀγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώπων πού ἀκούεται σήμερα μέσα ἀπό τόν προφητικό λόγο, ἀφορᾶ καί μᾶς, ἀδελφοί μου, καί μᾶς προσφέρει τήν εὐκαιρία, καθώς εὑρισκόμεθα αὐτή τήν ὥρα ἐνώπιόν του, καθώς τόν ἀτενίζουμε ἐπί τοῦ Σταυροῦ στερημένο ἀπό τό κάλλος καί τήν αἴγλη τῆς θείας φύσεώς του χάριν τῆς σωτηρίας μας, νά ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας. Νά ἐρευνήσουμε τήν ψυχή μας καί τή ζωή μας καί νά δοῦμε ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντί του. Ποιά εἶναι ἡ ἀνταπό¬δο¬σή μας γιά τίς εὐεργεσίες του καί τίς δωρεές του. Διότι χολή καί ὄξος γιά τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό δέν εἶναι μόνο αὐτά πού τοῦ προσέφεραν οἱ σταυ¬ρωτές του, εἶναι τά σφάλματα καί τά πάθη μας. Χολή καί ὄξος εἶναι ἡ κακία καί ἡ ἐμπάθειά μας. Χολή καί ὄξος εἶναι ἡ ἀπιστία μας, ἡ ἀδιαφορία μας γιά τίς ἐντολές του καί ἡ παρακοή μας σέ αὐτές. Χολή καί ὄξος εἶναι ἡ ἀδιαφορία μας γιά τή σωτηρία πού μᾶς προσφέρει καί ἡ ἐπιλογή ἄλλων δῆθεν σωτήρων, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά μᾶς παγιδεύσουν καί νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό κοντά του.
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μᾶς δίνει μία ἀκόμη εὐκαιρία νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας. Νά δοῦμε ποῦ εὑρισκόμεθα καί τί κάνουμε. Νά δοῦμε μέ ποιούς εἴμαστε καί ποιούς ἀκολουθοῦμε. Ὅποια καί ἐάν ἦταν ἡ στάση μας καί ἡ συμπεριφορά μας μέχρι τώρα, ἄς μήν φοβηθοῦμε νά τόν πλησιάσουμε. Ἄς μήν διστάσουμε νά τοῦ ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας, νά τοῦ ζητή-σουμε νά μᾶς συγχωρήσει σάν τόν εὐγνώμονα ληστή καί τόν γενναῖο ἑκα¬τό-νταρχο πού ἀναγνώρισαν ἐπί τοῦ Σταυροῦ τή θεότητά του, καί ἄς τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἐνισχύει μέ τή χάρη του ὥστε νά μήν τοῦ προσ-φέρουμε πλέον ὄξος καί χολή ἀλλά τήν ἀγάπη καί τήν ὑπακοή μας.
Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς παθόντα Κύριον εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων
