Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από την ηρωική εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, που ήταν η κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, με αποτέλεσμα την πτώση του χουντικού καθεστώτος.
Το 1974 ο Γ. Χ. Χιονίδης, ως Νομάρχης Πιερίας της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, εκδίδει σε ένα τευχίδιο με τίτλο «Πολιτικά Άρθρα». Πρόκειται για την αρθρογραφία του ιστορικού της περιοχής μας, στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Βέροιας ο «Φρουρός της Ημαθίας», στα χρόνια της εσωτερικής κατοχής (1967-1974). Τότε λοιπόν ο Γ. Χ. Χιονίδης γράφει, μεταξύ των άλλων άρθρων (όπου περιλαμβάνεται και ένα ιδιαίτερα τολμηρό κείμενο - νεκρολογία για τον Γ. Παπανδρέου) ένα άρθρο με τίτλο «Χαιρετισμός στους φοιτητές...», που γράφτηκε και δημοσιεύθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1973, με αφορμή την πρώτη εξέγερση των φοιτητών τον Φεβρουάριο του 1973 στη Νομική Σχολή των Αθηνών.
Ελάχιστοι γνωρίζουν και θυμούνται ότι τότε ο Γ. Χ. Χιονίδης βρέθηκε κυριολεκτικά στο «μάτι του κυκλώνα». Το άρθρο του «ξεσήκωσε» τους στρατιωτικούς στο Β’ Σ.Σ. που σε συνεργασία με την Ασφάλεια της Βέροιας «προέγραψαν» τον Γ. Χ. Χιονίδη.
Ο ίδιος διηγείται για το θέμα ότι τον ενημέρωσαν πώς φεύγει εξορία, ενώ του υποβλήθηκε αυτεπάγγελτα μηνυτήρια αναφορά από τον Εισαγγελέα Βέροιας.
Τελικά και αφού εξετάσθηκαν πολλοί μάρτυρες για το αν αυτό το άρθρο προκάλεσε «φόβο και ανησυχία» και αφού υπήρξαν πολλές ανακρίσεις και αμφιταλαντεύσεις, η υπόθεση κατέληξε στο αρχείο, αφού ασχολήθηκε επί μήνες και ο Εισαγγελέας Εφετών Θεσσαλονίκης.
Ο Γ.Χ. Χιονίδης θυμάται την παρέμβαση που έκανε υπέρ του η τότε διορισμένη διοίκηση του Δικηγορικού Συλλόγου, υποστηρίζοντας ότι το ενδεχόμενο εκτόπισής του (εξορίας) θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα στο καθεστώς, δεδομένου έχαιρε εκτίμησης και σεβασμού τόσο για τη νομική κατάρτισή του, όσο και το ιστορικό του έργο.
Το άρθρο του, γραμμένο και δημοσιευμένο την εποχή της χούντας αποτελεί ένα διαχρονικό μνημείο θάρρους και αλήθειας, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Ο συγγραφέας του δεν επεδίωξε ποτέ να προβάλλει την στάση του, την περίοδο της δικτατορίας και τα γεγονότα που ακολούθησαν τον αδίκησαν, όπως αδικήθηκαν στη συνείδηση του κόσμου, οι πολλοί ανώνυμοι πολίτες που αντιστάθηκαν στο ανελεύθερο καθεστώς.
Ίσως εάν η χούντα τον είχε εξορίσει ή εάν γινόταν η δίκη του στο Εφετείο Θεσσαλονίκης για την οποία είχαν προηγηθεί προετοιμασίες για να παρέμβουν ο Γ. Μαύρος, ο Π. Κανελλόπουλος και η Διεθνής Ένωση Δικηγόρων, ο Γ.Χ. Χιονίδης να είχε εντελώς διαφορετική πορεία στην πολιτική σταδιοδρομία του. Δυστυχώς, γιατί οι αξίες πρέπει να αναγνωρίζονται για όσα πραγματικά έχουν και όχι για ότι φαίνεται να έχουν.
Και ο Γ.Χ. Χιονίδης αποτελεί για όλους όσους τον γνωρίζουν μια αξία με περιεχόμενο, δηλαδή ένα γεμάτο δοχείο που δεν κάνει θόρυβο και όχι ένα άδειο που μας ξεκουφαίνει.
Έγραφε ο Γ.Χ. Χιονίδης τον Φεβρουάριο του 1978 με αφορμή τα γεγονότα της Νομικής:
«Χαιρετισμός
στους φοιτητές...»
Είμαστε πια πιόνια στα αρπαχτικά χέρια της «καταναλωτικής κοινωνίας». Αυξήθηκαν βέβαια οι δυνατότητες για την απόλαυση των αγαθών, μα έτσι δεν γινήκαμε πιο ευτυχισμένοι, μια και εξαρτιόμαστε ολοένα και περισσότερο από ένα μεγαλύτερο πλήθος αναγκών και «θέλω», δηλαδή γίναμε περισσότερο δούλοι!! Ξεκινήσαμε για να αποκτήσουμε ισότητα, στην δημιουργία και στην διατήρηση ίδιων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους, μα καταλήξαμε σε ανικανοποίητα, νευρικά και φοβισμένα πλάσματα, που απεγνωσμένα πασχίζουν για να απολαύσουν όσο το δυνατό περισσότερα, με τις λιγότερες δυνατόν θυσίες. Η εύκολη καλοζωία και τα στενά, μωροφιλόδοξα και ματαιόδοξα, ατομικά σχέδια μας, έγιναν το άπιαστο όνειρο, το ιδανικό, μα και ο δυνάστης, ο τύραννος μας...
Έτσι μάθαμε πια να κρύβουμε τα πραγματικά συναισθήματα και τις σκέψεις μας, αδιαφορώντας για την τύχη του λαού μας, με αντάλλαγμα την ατομική ησυχία μας, την επιδίωξη να είμαστε φίλοι ή ανεκτοί στους οποιουσδήποτε, απρόσκλητους εξουσιαστές της αρχής, για να μη χάσουμε όσα έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε ή όσα θέλουμε και πιστεύουμε πως θα αποκτήσουμε. Μα έτσι χάσαμε τον ίδιο τον εαυτό μας, δεν ξεχωρίζουμε πια ο ένας τον άλλον, γίναμε όμοιοι, άβουλοι, κόκκοι σε σωρό άμμου και η ισότητα (στην αδιαφορία, και στην απόσταση μεταβλήθηκε σε ισοπέδωση των πάντων.
Και δεν χρειαζόταν να καταφύγουμε στον Σόλωνα, για να θυμηθούμε, πως όποιος πολίτης δεν ανακατεύεται, δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι άχρηστος, και η πολιτεία, όπου ανήκει, καταδικασμένη σε μαρασμό, γιατί η σημερινή πραγματικότητα είναι ολοφάνερη και η κατάληξη γνωστή των κρατών, όπου οι πολίτες ζουν και αναπνέουν μονάχα για τον «εαυτούλη τους». Τούτο βέβαια «βολεύει» τους κατόχους της εξουσίας, γιατί έτσι μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίζουν το «εθνοσωτήριο» έργο τους, μα προοιωνίζει την οπισθοδρόμηση του Έθνους, μια και δεν είναι δυνατό να υπάρξει αληθινά εξελιγμένο κράτος, χωρίς ατομικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες και δικαιώματα, γιατί αργά ή γρήγορα θα κληθούν οι πολλοί να πληρώσουν τα πολλά σφάλματα των ολίγων ή του ενός (Χίτλερ, Μουσολίνι κ.τ.λ.). Τα κράτη προοδεύουν πραγματικά μονάχα όπου υπάρχει ο διάλογος, όπου οι πολλοί έχουν γνώμη, όπου μπορούν να ορίζουν την τύχη τους. Και αν οι παροδικές, ολιγόχρονες διακοπές είναι συζητήσιμο «αναγκαίο κακό», η κατάληψη και η μακρόχρονη «ετσιθελική» διατήρηση της εξουσίας είναι ολέθριες για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού, γιατί τον αναγκάζουν να ομιλεί, μονάχα με την σιωπή του και ύστερα με την αδιαφορία του. Αλλά η κατάσταση αυτή (της σιωπής και της αδιαφορίας) δεν είναι πρόοδος, ούτε απλή στασιμότητα, αλλά αναμφισβήτητη οπισθοδρόμηση. Και όταν λέμε πρόοδο ή οπισθοδρόμηση δεν εννοούμε την υλική μονάχα, αλλά ιδιαίτερα την ψυχοπνευματική, την πολιτική και πολιτιστική, γιατί (θα το ξαναπούμε ότι) και η στρατοκρατούμενη αρχαία Σπάρτη παρουσίασε πειθαρχία και υλική πρόοδο μα μόνο η δημοκρατική Αθήνα δημιούργησε την αιώνια δόξα του χρυσού αιώνα του Ελληνισμού..
Μας είχε απελπίσει η πλανεμένη σκέψη ότι και η νεολαία μας είχε συνταυτισθεί με τους «καλοπερασιάκηδες» ενήλικους. Τα ανόητα πολλά μακριά μαλλιά, τα· παρδαλά πουκάμισα, η ποδοσφαιρομανία και η περίτεχνα ατημέλητη εμφάνιση της μας γέμιζαν την ψυχή άφατη απογοήτευση για το μέλλον του άτυχου τόπου μας.
Μα ήρθαν τα τελευταία γεγονότα, η θαρραλέα στάση της πλειοψηφίας του φοιτητικού κόσμου για να γκρεμίσουν τα όνειρα των «κρατούντων» και τους φόβους τους δικούς μας, γιατί οι νέοι μας απέδειξαν ότι, κάτω από τα ξενόγουστα ρούχα τους, κρύβουν ελληνικότατη, λεβεντιά. Εκείνο λοιπόν που δεν έκαμαν οι συμφεροντολόγοι καθηγητές τους (που δέχτηκαν π.χ. να κυβερνώνται από ανίδεους απόστρατους αξιωματικούς) το ανέλαβαν οι φοιτητές μας...
Στο ελπιδοφόρο τούτο κίνημα των φοιτητών βλέπουμε ότι η ελληνική ψυχή δεν νεκρώθηκε μα ξαναγεννημένη (σαν τον Φοίνικα, που στρατεύθηκε κι αυτός, εδώ και εξ χρόνια, σαν σύμβολο) ετοιμάζεται για νέους αγώνες...
Τους ονόμασαν βέβαια «κομμουνιστές» (!!), αλλά οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημα τους, συχνά μάλιστα χρησιμοποιούνται για να παραπλανήσουν, για να κρύψουν και όχι για να περιγράψουν καταστάσεις. Να σημειώσουμε μονάχα, πως δεν είναι δυνατό να είναι κομμουνιστές όσοι πραγματικά αγαπούν την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που δεν μπορούν να ζήσουν την αποπνικτική ατμόσφαιρα του χειρότερου ολοκληρωτισμού, που είναι ο Κομμουνισμός; Και δεν είναι εθνικό έγκλημα να ονομάζουμε κομμουνιστές τους σημερινούς νέους μας, που είναι αμόλυντοι από τέτοια μιάσματα, που έχουν το απερίγραπτο προνόμιο ότι δεν έζησαν τις σκοτεινές εκείνες μεταπολεμικές ημέρες;
Απ’ την άλλη λοιπόν την μικρή γωνιά μας, ζώντας σε επαρχιακή πόλη, όπου ο συμβιβασμός, η ανοχή και το συμφέρον φαίνονται ή είναι πιο χτυπητά γεγονότα, όπου τα σινικά τείχη της απομόνωσης υψώνονται υψηλότερα, ανταποδίδουμε στον φοιτητικό κόσμο (που μας έκανε εμβόλιο αισιοδοξίας) ολόθερμο, αγωνιστικό χαιρετισμό, με την ελπίδα ότι η γενναία και ελπιδοφόρα συμπεριφορά του θα συνεχιστεί αμείωτη, με σοβαρότητα, σύνεση και σωφροσύνη (χωρίς πράξεις βίας ή αντιβίας, χωρίς απερίσκεπτες ακρότητες, όπως ταιριάζει σε αληθινούς αγωνιστές, που επιδιώκουν πραγματικά εθνικούς και υπερκομματικούς σκοπούς) μέχρις ότου «…κάνει ξαστεριά», για την τάξη τους και για ολόκληρο τον δύστυχο τούτον τόπο…».
