Πολλές φορές πληρώνω με στίχους του Ελύτη στα διόδια.
Κοιτώ στα μάτια την κοπέλα των διοδίων και της λέω..
…δέστε πώς λύνει τα μαλλιά της η αγάπη….
Έπειτα απ’ αυτό ο ρυθμός αλλάζει και η κοπέλα ταξιδεύει μακριά….
Όλα τα προηγούμενα γίνονται τίποτα δηλαδή
και κοιτώντας με στα μάτια…
-Ποιός εφεύρε τη γιορτή της κατάργησης της καθημερινότητας; ρωτά.
Λέω τότε εγώ.
-Θεέ μου ΕΓΩ , μα εγώ ο ίδιος θα την καταδώσω!!!
Θα πω στην αστυνομική διεύθυνση της περιοχής
πως κρατική υπάλληλος διοδίων
αναγνώρισε ως τίμημα αντίστοιχο του πραγματικού
την εκφώνηση στίχων του Ελύτη…
-Είναι αλήθεια; θα της πει ο δικαστής…
Πως φέρατε σε ισοδυναμία το τίμημα των διοδίων μ’ ένα μονάχα στίχο του Ελύτη;;;
Τότε η κόρη
θα στεφανώσει το κεφάλι της με ακάνθους
θα προτείνει την ένταξή της στο κύκλο των Καρυάτιδων
και πλέουσα σε πελάγη ευτυχίας θα πει…
…Είπατε τω Βασιλεί,
χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά,
ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην ,
ου μάντιδα δάφνην,
ουδέ παγάν λαλέουσαν,
απέσβετο και το λάλον ύδωρ…
Ι.Α.Ναζλίδης
