Γράφει ο
Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Ο ελληνικός λαός, όπως κάθε λαός που κατοικεί στον πλανήτη ΓΗ έχει τη θρησκεία του, την ιστορία του, τις παραδόσεις του, την καταγωγή και την εθνική του ταυτότητα. Η Ελλάδα έχει μια μακροχρόνια ιστορία και πλούσιες εμπειρίες από τους αμυντικούς πολέμους που διεξήγαγε υπερασπιζόμενος πάντα την εθνική του περηφάνια και την εδαφική του ακεραιότητα. Γνώρισε απεριόριστες πνευματικές επιτυχίες που αναγνωρίστηκαν και ένδοξες στιγμές νίκης υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια και τιμή της πατρίδα του.
Μια από αυτές είναι και η εθνική μας επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940, του πολέμου, δηλαδή, στην Αλβανία εναντίον του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας. Κάθε χρόνο, όπως εφέτος γιορτάσαμε πανηγυρικά την ημέρα αυτή με δοξολογίες στις εκκλησίες, με ομιλίες στα σχολεία όλων των βαθμίδων και με στρατιωτικές παρελάσεις. Πάντα το συναίσθημα της χαράς και της υπερηφάνειας πλημμυρίζει τις καρδιές μας όλων μας, μικρών και μεγάλων. Μας συγκινούν να καμαρώνουμε τους αναπήρους ήρωες πολέμου του 40 ( τώρα ελάχιστοι ίσως ζούνε). Το βλέμμα μας επικεντρώνεται στους στρατιώτες όλων των κλάδων και ειδικοτήτων να παρελαύνουν . Μας εντυπωσιάζουν οι σπουδαστές των παραγωγικών σχολών των αξιωματικών του στρατού. Είναι τα φυτώρια των νέων βλαστών του έθνους που κάποια στιγμή θα αναδειχτούν οι ηγήτορες των Ενόπλων μας Δυνάμεων και θα γράψουν τη δική τους ιστορία. Ο ενθουσιασμός εκφράζεται με τα παρατεταμένα χειροκροτήματα. Ο δείκτης του ηθικού συναισθήματος αρχίζει να κτυπάει κόκκινο, ιδιαίτερα, στις μέρες μας με τις περιπέτειες της ολέθριας διαχείρισης των οικονομικών της πατρίδος μας. Στους πανηγυρικούς λόγους μας στις εκκλησίες την ημέρα εκείνη οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία (όπως και ο γράφων), επιμένουμε, να παρουσιάζουμε μια εξιδανικευμένη εικόνα των πολιτικών και στρατιωτικών γεγονότων. Θέλουμε να ενισχύσουμε το εθνικό φρόνημα των ακροατών μας να ψάλουμε στο τέλος και το κοντάκιο του Ακάθιστου Ύμνου : ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ, Αποφεύγουμε να αναφερθούμε στα αρνητικά της εποχής εκείνης. Κρύβουμε τα λάθη και τις παραλείψεις μας που έγιναν. Αποτέλεσμα οι περισσότεροι Έλληνες , τα παιδιά μας με την αθωότητα που τα διακρίνει όταν μεγαλώσουν, μαθαίνουν την αλήθεια για τις πράξεις κάποιων ηγετών, απλών πολιτών και απογοητεύονται. Αρχίζουν να αμφισβητούν ακόμη και την αξιοπιστία όλων όσων τους διδάξαμε. Έτσι ο κοινωνικός ιστός της πατρίδας μας παρουσιάζει ρωγμές. Απομυθοποιούνται οι ευχάριστες εικόνες που αποκόμισαν όταν μεγαλώσουν και είναι έτοιμοι να αναλάβουν τη διοικητική μηχανή της χώρας μας. Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα περιστατικό που αφορά το συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη από τον πόλεμο του 1940. Ο Δαβάκης γεννήθηκε 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας. Την 1 Οκτωβρίου του 1916 αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του σπουδές στη γαλλική σχολή αρμάτων, στις ανώτερες σχολές του πολέμου Αθηνών και Παρισιού. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις ( μάχες του Σκρα-Δοϊράνης) στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου 1914-1918. Στις μάχες εκείνες υπέστη βλάβη σοβαρή η υγεία του από τα ασφυξιογόνα αέρια. Στις 25-9-1918 προβιβάστηκε επί ανδραγαθία στο βαθμού του Λοχαγού. Έλαβε μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία και τον Ιούλιο του 1921 βραβεύτηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μετά το 1922 μέχρι το 1937 υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές μονάδες του Στρατού. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1937,προάχθηκε στο βαθμό του Συνταγματάρχη κα για λόγους υγείας μετατάχθηκε στην κατάσταση πολεμικής διαθεσιμότητας.
Τον Αύγουστο του 1940 ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος και στη συνέχεια διοικητής του Αποσπάσματος της Πίνδου. Την ημέρα της 28 Οκτωβρίου 1940 αντιμετώπισε την Τρίτη Μεραρχία Αλπινιστών. Συνέχισε στον πόλεμο και την 1η Νοεμβρίου του 40 τραυματίστηκε και οδηγήθηκε για νοσηλεία γιατί ο τραυματισμός του στο στήθος επιδείνωσε την υγεία του. Το 1941 τον βρήκε νοσηλευόμενο σε νοσοκομείο της Αθήνας όταν μετά την 27 Απριλίου οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Ακολούθησε η παρουσία των Ιταλικών στρατευμάτων. Το ζητούμενο είναι: Πως τον ανακάλυψαν οι Ιταλοί μαζί και άλλους πολεμιστές αξιωματικούς και το Νοέμβριο του 1942 τον συνέλαβαν . Επιβιβάστηκαν όλοι οι ήρωες σε ένα πλοίο ( Citta di Genova) με σκοπό να μεταφερθούν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στην Ιταλία . Το πλοίο όμως τορπιλίστηκε στην Αυλώνα κοντά στα παράλια της Αλβανίας και οι επιβάτες όλοι πνίγηκαν. Εκεί οι ομογενείς τον αναγνώρισαν και τον έθαψαν με τιμές. Μετά τον πόλεμο τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Ήταν ένας γενναίος και αξιόλογος αξιωματικός άριστα καταρτισμένος με πλούσια δραστηριότητα κα με συγγραφικά προσόντα Οι Έλληνες δεν κατορθώσαμε να τον προστατέψουμε. Διάχυτη είναι η φήμη ότι προδόθηκε. Οι Εφιάλτες της πατρίδας μας πάντα υπάρχουν.
