Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Μια παλιά ιστορία λέει πως ήταν κάποτε ένας τύπος, όχι και πολύ έξυπνος, που όλο έχανε τα πράγματά του. Μια μέρα του λέει κάποιος:
«Αυτό που πρέπει να κάνεις, για να μην χάνεις τα πράγματά σου είναι να σημειώνεις που τα βάζεις».
Εκείνο το βράδυ, πριν κοιμηθεί, παίρνει χαρτί και μολύβι και λέει μέσα του:
«Λοιπόν, για να μη χάσω τα πράγματά μου…».
Βγάζει το πουκάμισό του, το κρεμάει στην κρεμάστρα, και μετά παίρνει το μολύβι και σημειώνει:
«το πουκάμισο στην κρεμάστρα».
Βγάζει το παντελόνι, το αφήνει στα πόδια του κρεβατιού και σημειώνει:
«το παντελόνι στα πόδια του κρεβατιού».
Βγάζει τα παπούτσια του και σημειώνει:
«τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι».
Βγάζει τις κάλτσες και σημειώνει:
«οι κάλτσες μέσα στα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι».
Το άλλο πρωί σηκώνεται, ψάχνει τις κάλτσες εκεί όπου είχε σημειώσει ότι τις άφησε και τις φοράει. Βρίσκει τα παπούτσια εκεί που είχε σημειώσει και τα φοράει. Κάνει το ίδιο με το παντελόνι και το πουκάμισο. Και ξαφνικά, αναρωτιέται:
«Κι εγώ που είμαι;»
Κοιτάζει τη λίστα από πάνω μέχρι κάτω, ξανά και ξανά, και, αφού δεν ήταν πουθενά σημειωμένο, δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβρεί τον εαυτό του…
Jorge Bucay
«Ο δρόμος της Συνάντησης»
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν μια ξεχωριστή ικανότητα να γνωρίζουν με λεπτομέρια τη θέση όλων των πραγμάτων που αγαπάνε και την ευαισθησία να ερμηνεύουν τα σημάδια που τους δείχνουν οι άλλοι, σχετικά με το τι σκέφτονται, το πως αισθάνονται ή ποιές είναι οι ανάγκες τους. Επικεντρώνουν όλο το ενδιαφέρον και την ενέργειά τους στο να ικανοποιούν τους άλλους και να τους κάνουν ευτυχισμένους, θυσιάζοντας την επαφή με τη δική τους πραγματικότητα και παραμελώντας το χρέος να γνωρίζουν, πριν απ’ όλα, τις δικές τους συντεταγμένες στη ζωή και να τις δηλώνουν με σαφήνεια.
Ο ήρωας της ιστορίας φρόντισε να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο που βρίσκονται όλα εκείνα που τον ενδιέφεραν, αλλά παρέλειψε να σκεφτεί τον εαυτό του. Όταν μιλάμε για «εαυτό», ουσιαστικά αναφερόμαστε στην επίγνωση ότι έχουμε φωτεινές και σκοτεινές πτυχές, ενδόμυχες επιθυμίες και ανάγκες, τρωτά σημεία, φόβους και ελπίδες, συνειδητές και ασυνείδητες αιτίες που επιλέγουμε αυτό και όχι το άλλο, συγκεκριμένη δυναμική στις σχέσεις, στις οποίες εμπλεκόμαστε, τραύματα που κουβαλάμε και εμπειρίες για τις οποίες νιώθουμε ντροπή ή ενοχή.
Η αυτογνωσία, μέσω της ενδοσκόπησης, βοηθά να ανακαλύψουμε το μονοπάτι που οδηγεί στον πραγματικό μας εαυτό, και, αφού αποδεχθούμε όλες τις πλευρές του σε βάθος, να ξεκινήσουμε δειλά να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αναγνωρίζουμε τη θέση μας στον κόσμο.
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν ανατραφεί με τη φιλοσοφία του «οσιομάρτυρα», δηλ, με την θεμελιώδη πεποίθηση ότι το υπέρτατο χρεός μας είναι η προσφορά στους άλλους. Σπαταλούν όλη τους τη ζωή στο να φορτωθούν ευθύνες που δεν τους ανήκουν, αναλαμβάνουν να βρούν λύσεις σε προβλήματα που δεν είναι δικά τους, δίνουν προτεραιότητα στους στόχουν των άλλων ή αγωνίζονται για την υλοποίηση δανεικών ονείρων. Αυτές οι προσωπικότητες καταλήγουν δορυφόροι των άλλων, χάνοντας το δικό τους κέντρο βάρους, τον προσωπικό τους ρυθμό στον άξονα της ζωής. Φαντάζεστε, λοιπόν, πόσο οδυνηρή είναι η απώλεια το προσώπου γύρω απο το οποίο έχω στηρίξει τη δράση μου και πόσο επώδυνη η συνειδητοποίηση ότι ο άλλος επιλέγει μια διαφορετική τροχιά που δε με συμπεριλαμβάνει...
Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως λένε «έτσι είμαι, δεν μπορώ να αλλάξω», ωστόσο το πρώτο βήμα για την αλλαγή είναι η κατανόηση του που βρίσκεσαι, ποιά είναι η δική σου θέση, πέρα απο τους άλλους. Είναι δύσκολη και απαιτεί προσπάθεια η αλλαγή, αλλά είναι ένα πείραμα που αξίζει κάποιος να κάνει για να ανακτήσει την κυριαρχία στη ζωή του.
Γιατί η εμπειρία μας στη ζωή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και ο μόνος που μας ακολουθεί για πάντα είναι ο εαυτός μας. Επομένως, αν αναζητάς να βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θ’ αλλάξει τη ζωή σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κοιταχτείς στον καθρέφτη...
