Του Στάθη Σαρηγιαννίδη*
Για αρχή επιτρέψτε μου μια συντακτική υπερβολή, η οποία πρέπει να διαβαστεί με μια ανάσα, οπότε ας είναι βαθιά.
Ο ελληνικός λαός ο κυρίαρχος, ο αδιαπραγμάτευτος διαχρονικών αρχών και αξιών ο επί σειρά ετών λανθάνων διαμαρτυρόμενος προεκλογικά και επιτυχών μετά δόξης και τιμής μετεκλογικά πανηγυρίσας μια και κατάφερε να τιμωρήσει και να βάλει στη συντήρηση του χρονοντούλαπου της ιστορίας (για δύο τρία χρόνια το πολύ) την κακή κυβέρνηση επαναφέροντας την προηγούμενη από το ως άνω ντουλάπι με νέο προσωπείο αλλά και με την ελπίδα (η οποία όπως λένε πεθαίνει τελευταία) ότι η νέα – προηγούμενη κυβέρνηση έμαθε από τα λάθη της και διδάχθηκε – κρίθηκε και δεν θα τα επαναλάβει, όταν σε κάποια θέματα ομονοεί απλά δεν ερωτάται.
“Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα!!!” και όχι μόνο φίλοι και φίλες, αλλά και του Ζάεφ. Έτσι πρέπει να την ονομάζουμε από εδώ και στο εξής με την “επιτυχία”, κατά τα όσα συμφωνήθηκαν, ότι του Ζάεφ είναι η βόρεια Μακεδονία ενώ του Αλεξάνδρου η χώρα είναι η ελληνική – νότια. Λες και πουλήσαμε το πάνω κομμάτι από το χωράφι του παππού Αλέξαδρου σε καλή τιμή, του οποίου επί σειρά ετών ονομαζόμασταν άξιοι κληρονόμοι. Κατά ορθότερη νομική προσέγγιση βέβαια δεν το πουλήσαμε αλλά μας το πήραν με χρησικτησία και μάλιστα έκτακτη. Άλλωστε ο κύριος Πρωθυπουργός και οι λοιποί εθνοπατέρες, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά εφήρμοσαν την σχετική διάταξη του Αστικού Κώδικα, ο οποίος αποδίδει ακόμα και στον κακόπιστο επί εικοσαετίας νομέα την κυριότητα ακινήτου. Η εφαρμογή έλαβε χώρα δια της επιχειρηματολογίας υπέρ, δια της νωχελικής επιχειρηματολογίας κατά και δια της σιωπής. Αυτό που αγνοούσα, ως κακός νομικός από ότι φαίνεται, είναι πως η χρησικτησία εφαρμόζεται και στην ιστορία. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, πως αν σήμερα ξεκινήσουμε όλοι μαζί οι Έλληνες να λέμε ότι είμαστε Μογγόλοι, σε είκοσι χρόνια από σήμερα θα μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τον Τζέκινς Χαν, σωστά; Και απαντώ: Λάθος φίλοι και φίλες, καθόσον οι ανωτέρω διατάξεις εφαρμόζονται μόνο σε χώρες που δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κράτος. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν είμαστε κράτος αλλά χώρα. Υπό την έννοια ενός συνόλου ανθρώπων με κοινά στοιχεία που κατοικοεδρεύουν σε έναν χώρο επάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι παραπάνω από βέβαιο πως αν αύριο ξεκινήσουν οι Τούρκοι να λένε πως ο Σωκράτης ήταν Τούρκος, σε δέκα χρόνια από σήμερα η “πληροφορία” αυτή θα εμφιλοχωρήσει σε κάποιο δημόσιο έγγραφο, το οποίο θα υπογράψει κάποιος Έλληνας αξιωματούχος και στη συνέχεια, κάπου εκεί στα είκοσι με τριάντα χρόνια από σήμερα, θα βρεθούν τα ανάλογα παπαγαλάκια, μικρά η μεγάλα, τα οποία θα λένε: “δεν βαριέσαι εδώ και τριάντα χρόνια Τούρκο τον λέμε και το υπέγραψε και ο τάδε αξιωματούχος, άρα το αναγνώρισε η ελληνική κυβέρνηση. Οπότε για οικονομικούς λόγους και για λόγους καλής γειτνίασης ας τον υπογράψουμε για Τούρκο”. Έτσι το “εν οίδα ότι ουδέν οίδα” θα μετατραπεί σε “Biliyorum hiçbir şey bilmiyorum”. Μπορεί να δείχνει γελοίο σήμερα, αλλά θυμηθείτε οι παλαιότεροι και μάθετε οι νεότεροι, το πόσο γελοίο φαινόταν το Αλεξάντερ Μακεντόνσκι πριν από τριάντα με σαράντα χρόνια.
Όλο αυτό βέβαια, όπως πάντα, θα γίνει στο όνομα του κυρίαρχου λαού και για το καλό του, χωρίς να αναρωτηθούμε “ποιοι είμαστε εμείς που κληρονομήσαμε για μια στιγμή την ιστορία αυτού του τόπου και την αλλάξαμε;” Ο εγωισμός και η μεγαλομανία μας, δεν μας αφήνουν να αντιληφθούμε πως η ζωή μας ολόκληρη μπροστά στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, είναι απλά μια στιγμή στο χρόνο. Νιώθουμε σπουδαίοι και σημαντικοί, σε σημείο που νομίζουμε πως η όποια τεχνική – πολιτική - “δημοκρατική” εξουσιοδότηση λάβουμε σήμερα, μας δίνει το δικαίωμα να παρέμβουμε και να αλλάξουμε ή να τροποποιήσουμε ιστορία χιλιάδων ετών. Είναι σαν να δημοκρατικώς επιτρέπουμε σήμερα σε έναν πολιτικό μηχανικό να αλλάξει τον Παρθενώνα ή σε έναν γλύπτη να παρέμβει στην Αφροδίτη της Μήλου. Είμαστε η μόνη χώρα που ζητάμε να επιστραφούν τα μάρμαρα που εκλάπησαν από την Ακρόπολη αποκαλώντας τα “Ελγίνεια μάρμαρα”, δίχως να δίνουμε σημασία στην αξία των λέξεων, στο σημαίνον και το σημαινόμενο, δεχόμενοι εν τοις πράγμασι το διάταγμα της 01ης Ιουνίου του 1916 το οποίο εκ του πονηρού ψήφισε η αγγλική κυβέρνηση και με το οποίο καθιερώθηκε η ονομασία “ελγίνεια”, ώστε να υπάρχει βάση για το περαιτέρω σκεπτικό του διατάγματος, δυνάμει του οποίου κρατούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα έως σήμερα. Κάτι ανάλογο με το να μπει ο Μήτσος ο κλέφτης στο σπίτι σου να σου πάρει ένα ρολόι αξίας και εσύ να το ζητάς πίσω λέγοντας “να μου επιστραφεί το ρολόι του Μήτσου”.
Ας βοηθήσουμε λοιπόν την χώρα αυτή να αποκτήσει κράτος, αξιολογώντας σωστά την επόμενη φορά που θα ασκήσουμε το δικαίωμά μας να “εκφραστούμε” δια της ψήφου. Ας ψηφίσει ο καθένας όποιο κόμμα πιστεύει ότι τον εκφράζει, αλλά ας είμαστε όσο πιο προσεκτικοί μπορούμε στην επιλογή των προσώπων. Διότι η ελληνική Βουλή δεν αποτελείται από σύνολο κομμάτων αλλά από σύνολο ανθρώπων, οι οποίοι οφείλουν να λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες της Δημοκρατίας, έχοντας όμως σε ορισμένα θέματα και την ιστορική νομιμοποίηση να ενεργήσουν.
Για αυτό λοιπόν κλείνω λέγοντας πως το θέμα των Σκοπίων (γιατί Μακεδονικό θέμα δεν υφίσταται, τα Σκόπια ψάχνουν ονομασία) δεν είναι θέμα δημοψηφίσματος ή μη, δεν είναι θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης και πλειοψηφίας στη Βουλή ή όχι, είναι θέμα έλλειψης ιστορικής νομιμοποίησης να αλλάξουμε έστω και το παραμικρό στην ιστορία αυτού του τόπου. Όπως δεν έχουμε το δικαίωμα να αλλάξουμε το όνομα της πατρίδας μας ακόμα και αν το αποφασίσει το σύνολο των Ελλήνων, έτσι και δεν νομιμοποιείται κανείς να παραχωρήσει μερικώς ή ολικώς το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. *Δικηγόρος
Αντιπρόεδρος Περιφερειακού
Συμβουλίου ΚΜ
Περιφερειακός Σύμβουλος
Ημαθίας
