Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Σου έχω πει την ιστορία την παλιά με το τσάι, το καρότο και τ’ αυγό;»
Η Έλλη γνέφει «όχι».
«Άκου, λοιπόν!» αρχίζει ο παππούς.
«Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά. Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό. Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει.
“Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος.
“Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα.
“Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει
“Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα. “Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια. Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό. Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει. Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί.
Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι. Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν. Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά. Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά.
Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.”»
Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου
«Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας»
Όλοι μας έχουμε βιώσει κάθε λογής αντιξοότητες. Αποτυχίες, κακοτυχίες και απώλειες. Όλα εκείνα που αυθαίρετα ονομάζουμε «τραύματα», επειδή κλέβουν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της ζωή μας και μας εξαναγκάζουν να αποδεχθούμε την ευαλωτότητά μας. Ωστόσο, όλοι δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στις δυσκολίες που φέρνει κάθε νέα μέρα, ακόμη και να αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Υπάρχουν εκείνοι που, ενώ εξωτερικά προβάλλουν την εικόνα του «σκληρού», χάνουν το θάρρος τους μπροστά στις κρίσιμες καταστάσεις και απογυμνώνονται από το άτρωτο περίβλημά τους, αποκαλύπτοντας την ευαίσθητη πλευρά τους. Ο πόνος τους αποδυναμώνει και τους αφήνει ανίκανους να χειριστούν τη δύσκολη πραγματικότητα. Όπως συμβαίνει με το καρότο της ιστορίας που μαλακώνει μέσα στο βραστό νερό.
Άλλοι, φαντάζουν εύθραυστοι και αδύναμοι, όμως οι δυσκολίες τους αλλοιώνουν. Διατηρούν την όψη της αδυναμίας, αλλά μέσα τους κουβαλούν τη συναισθηματική σκληρότητα που δημιούργησαν οι εμπειρίες τους. Κρατούν φυλακισμένο το θυμό και την πικρία των βιωμάτων τους και χάνουν την επαφή την πραγματική φύση τους. Αλλάζουν σαν το αυγό της ιστορίας που σκληραίνει, όταν βράζει.
Κάποιοι έχουν τη δύναμη να διατηρήσουν την ταυτότητά τους και να μεταμορφωθούν μέσα στις δυσμενείς συνθήκες. Ο πόνος μεταφράζεται σε δυνατότητα να αναδείξουν την ποιότητα του χαρακτήρα τους και να αγγίζουν την ανώτερη εκδοχή του εαυτού τους. Όπως το τσάι χρειάζεται το καυτό νερό για να αναδείξει το άρωμά του. Πολλές φορές οι επώδυνες καταστάσεις είναι εκείνες που εκπαιδεύουν και ενεργοποιούν την έμφυτη ικανότητα που έχει ο καθένας μας να χειριστεί με πιο δημιουργικό τρόπο όλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει. Αυτή η τακτική αντιμετώπισης είναι ο επίλογος του βιώματος που δίνει την αίσθηση της επιτυχίας.
Η τραυματική εμπειρία είναι μια αλλαγή που συνέβη πέρα από τον έλεγχό μας. Ο λειτουργικός τρόπος για να διαχειριστούμε το τραύμα είναι να δημιουργήσουμε αλλαγές που ελέγχουμε, δηλ. να επιλέξουμε να επεξεργαστούμε την εμπειρία και να βγούμε πιο δυνατοί, κρατώντας την ανάμνηση του μαθήματος. Το τραύμα είναι ένα σημάδι που αποκαλύπτει το που ήμασταν… Αλλά, το ίχνος του δεν έχει τη δύναμη να καθορίσει το που θα πάμε…
