Οι περισσότεροι στη θέση του θα ήταν ξάπλα σε έναν καναπέ και θα απολάμβαναν τους κόπους μια ζωής. Δεν είναι δα κάνα μπεμπέκι, αλλά σχεδόν 90 ετών (στις 31 Μαΐου θα κλείσει τα 89 του). Όταν έχεις μείνει στην ιστορία μάλιστα ως ο «Man with no Name» στα σπαγγέτι γουέστερν του Sergio Leone, ο Harry Callahan στα «Dirty Harry», ο William «Will» Munny στο «Unforgiven» ή ο δημιουργός των «Million Dollar Baby» και «Gran Torino» τότε φαίνεται πως η ζωή σου είναι ονειρική. Διότι είσαι ένας θρύλος στο Hollywood, ένα τοτέμ την κινηματογραφικής βιομηχανίας. Με λίγα λόγια είσαι ο Clint Eastwood. Τελεία και παύλα.

Ένας τύπος που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε την έννοια του «σκληρόπετσου» στο σινεμά ή την TV, που είτε ήταν 28 είτε 68 μπορούσε να γεμίσει εξίσου καλά την οθόνη κερδίζοντας πάντα τον τίτλο του πρωταγωνιστή. Ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες της παλαιάς σχολής του κινηματογράφου παρέα με τους Anthony Hopkins, Gene Hackman, Robert Redford, Jack Nicholson, Sean Connery, Warren Beatty και Dustin Hoffman που όμως ποτέ δεν έπαψε να λάμπει. Ακόμα και αν το πλήρωμα του χρόνου άρχισε να αφήνει τα σημάδια του.

Βλέποντας ωστόσο την τελευταία του ταινία με τίτλο «The Mule» αυτή η λάμψη παραδόξως ήταν λίγο μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Διότι πέραν του ενδιαφέροντος story και της πορείας της ιστορίας, ο Eastwood κατάφερε κάτι που δεν μπόρεσε κανείς από τους υπόλοιπους όμοιούς του. Σαν ένας σταρ των γηπέδων, έδωσε ένα τρομερό φινάλε εκεί ακριβώς που ήξερε και που δοξάστηκε. Όχι μέσα στο γήπεδο, αλλά μέσω μιας σπουδαίας ερμηνείας, σε μια εξίσου εξαιρετική ταινία.

Έτσι την είχα αντιμετωπίσει και εγώ στην αρχή. «Δεν βαρέθηκε ο γέροντας να γυρίζει ταινίες;» έλεγα μέσα μου. Άλλο ένα φιλμ με σκληρές σκηνές, τον ίδιο να συμμετέχει για πρώτη φορά μετά το «Gran Torino», συνδέοντας τη σύγχρονη εποχή με τον τρόπο που συνήθιζε να σαδίζει τους κακούς στα φιλμ του. Ωστόσο μετά από μια μίνι παρότρυνση της συναδέλφου μου, Μαρίας Δεδούσση το σκηνικό άλλαξε άρδην μέσα μου: 

«Δεν είναι μια απλή ερμηνεία. Είναι η ζωή του και το μεγάλο του ‘αντίο’» μου είπε μεταξύ άλλων, ωστόσο χωρίς πολλά-πολλά, με είχε «κερδίσει» με μια της και μόνο λέξη. Το «αντίο» του Eastwood. Όταν ένα τοτέμ αποχαιρετά τον χώρο που αγάπησε και κυρίως, τον αγάπησε, οφείλεις να πας να τον καμαρώσεις, έστω και αν γνωρίζεις ότι στο τέλος δεν αξίζει. Κάτι όμως που στην περίπτωσή του δεν ίσχυε.