του Λεωνίδα Ακριβόπουλου
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει νοοτροπία και
συνήθεια η αποχή από κάθε είδους εκλογική διαδικασία ενός μεγάλου κομματιού του
εκλογικού σώματος. Είναι η απαξίωση του πολιτικού βίου και των πολιτικών εν
γένει; Είναι η απογοήτευση ότι η πολιτική δεν μπόρεσε να δώσει λύσεις και
διέξοδο στα χρόνια προβλήματα που έφερε στο προσκήνιο η κρίση;
Είναι και
άλλοι πολλοί οι παράγοντες που οδήγησαν ένα σημαντικό κομμάτι του παραγωγικού
ιστού της χώρας αλλά και την πλειοψηφία των «νεολαίων» να απαρνηθούν αβίαστα το
συνταγματικό τους δικαίωμα να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους σε κάθε λογής
συλλογικό όργανο.
Φέτος για
πρώτη φορά έχουν δικαίωμα ψήφου και οι δεκαεφτάρηδες (δλδ οι γεννημένοι το
2002). Ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα της νομοθετικής αυτής ρύθμισης, θα πρέπει
αναμφίβολα να απομονώσουμε και να αξιοποιήσουμε τα οφέλη που αυτή παρέχει. Το
ενδιαφέρον για την πολιτική ζωή του τόπου μόνο προς όφελος όλης της κοινωνίας
μας μπορεί να αποβεί. Αντίθετα η αδιαφορία μπορεί να οδηγήσει στο «κάψιμο» των
επόμενων γενεών και στον προσανατολισμό όσων εντέλει συμμετέχουν, σε ακραία
πολιτικά σχήματα που καλλιεργούν το μίσος και τον εύκολο διαχωρισμό.
Οφείλουμε να «σπρώξουμε» τους νεότερους να συμμετάσχουν ενεργά και δίχως χειραγώγηση στην εκλογική διαδικασία. Τα πάντα βέβαια είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας που προφανώς έπρεπε ήδη να καλλιεργείται από τις μικρότερες ηλικίες, αλλά έστω και έτσι εμφανίζεται χρυσή ευκαιρία για τα παιδιά μας να πολιτικοποιηθούν με την καλή έννοια του όρου.
