Δεν μένω πια εδώ που είσαι,ούτε φοβάμαι τον δικό μου δρόμο να χαράξω.’Εχω βαδίσει σε πιο δύσβατα μονοπάτια,δεν μένω από επιλογή.Και χαίρομαι που δεν φοβάμαι να επιλέξω.Σε πέταξα από μέσα μου σαν λερωμένο ρούχο! Η σιγουριά γιγαντώθηκε μέσα μου και με πλημμύρισε.Μπόρεσα επιτέλους να μιλήσω.Πώς άφησα να περάσουν τόσα χρόνια κακοποίησις;Ο φόβος,η δειλία,η ντροπή,ο κόσμος,έγιναν κουβάρι όλα αυτά μέσα στην εκκωφαντική σιωπή μου.Θα φύγω,θα ζήσω ελεύθερη,θα ζήσω όπως θέλω εγώ έστω και ζητιανεύοντας...Μακρυά από την ψεύτικη εικόνα σου μακρυά από την κακία και δήθεν αγάπη σου.Πώς νόμιζα ότι περνώντας τα χρόνια θα άλλαζες;Με πόσα τεχνάσματα κατάφερνες να με υποδουλώνεις;Αθόρυβα έκλεισα την πόρτα και βγήκα,η μισή ζωή μου έμεινε πίσω,η υπόλοιπη είναι μπροστά μου.Μπήκα σε έναν καινούργιο άγνωστο δρόμο,χωρίς ενδοιασμούς χωρίς αφέντες ,χωρίς συνοδοιπόρους .Δεν χρειαζόμουν κανέναν! Ένα χαμόγελο ευτυχίας άνθισε στα χείλη μου ,η καρδιά μου φτερούγισε στο αίσθημα της ελευθερίας.Έκλεισα την πόρτα της φυλακής μου.Άρχισα να τρέχω....μακρυά από τον κρυστάλλινο τάφο μου ,κατάφερα να σπάσω τις αλυσίδες μου ,να ανοίξω τα φτερά μου.Στον δρόμο μου οι ανθισμένες αμυγδαλιές με χαιρετούσαν.Και τώρα; ρώτησα τον εαυτό μου.Τώρα γυρίζω σελίδα,τώρα ζω από την αρχή ,τώρα κάνω όνειρα,τώρα είμαι δυνατή χωρίς φόβο.Γιατί είμαι άνθρωπος Είμαι γυναίκα!
Για τις κακοποιημένες γυναίκες
Η συγγραφέας Όλγα Κουτμηρίδου-Μεταξά
